Θέατρο Οι δημιουργοί γράφουν Πες μου μια ιστορία

“Ένα νέο θέατρο γεννιέται από την ανάγκη!”

O κορονοϊός   με βρήκε να κάνω σεμινάρια. Σε δυο τμήματα – είμαστε 27 άτομα-…είχαμε κλείσει και θέατρο και στις 4 Μαΐου θα κάναμε πρεμιέρα. Θα ανεβάζαμε «Το παιχνίδι της σφαγής» του Ε. Ιονεσκο σε σύνθεση με άλλα τρία κείμενα -χορικά, από τις Βάκχες του Ευριπίδη, από την Αντιγόνη του Σοφοκλή και ένα απόσπασμα από το αριστούργημα του Χέρμαν Μέλβιν «Μομπυ Ντικ». Χα, χα, τώρα ποιος νοιάζεται; Σήμερα ο πιο μεγάλος σταρ μετά από τον Ιησού είναι  ο covit-19! Και ναι,  είναι ακαταμάχητος! Τα φώτα είναι στραμμένα  σ αυτόν και στην συμπεριφορά του:  Γιατί και πως ήρθε; Είναι ένας περαστικός «επισκέπτης» ή ήρθε για να μείνει; Φέρνει μαζί του κάποιο μήνυμα και από ποιον και πως θα μας το πει; Μιλάμε την ίδια «γλώσσα» ή πρέπει να το αποκωδικοποιήσουμε; Και επιπλέον η  οικονομική καταστροφή! Είμασταν στην φάκα  τώρα δοκιμάζουμε και το τυρί με το δηλητήριο…

Όμως μέχρι εδώ…

Τώρα κυρίες και κύριοι θα σηκωθώ από το έδαφος  όπως στα όνειρα μου και θα κάνω  μια βόλτα  πάνω από τα Εξάρχεια την γειτονιά μου. Πάνω από το σπίτι μου. Το σπίτι μου… τι ωραία ακούγεται σήμερα αυτή η μικρή φράση. Όταν  άρχισε η  καραντίνα μου στις 12 Μαρτίου μπήκα  στο λήμμα «σπιτικός» στην Βικιπαιδεια  και  δεν υπήρχε καμιά ερμηνεία. Κανείς δεν έγραψε ποτέ κάτι  κανείς δεν ενδιαφέρθηκε! Το προσπερνάω…τώρα με βλέπω να κάθομαι στο τραπέζι -γραφείο μου μπροστά στο λαπ τοπ, γύρω γύρω τα βιβλία μου. Νοιώθω ασφαλής και έχω μια παράξενη  αγωνία. Είναι 9 το βράδυ και έχω το πρώτο  διαδικτυακό ραντεβού με τους ηθοποιούς από την ομάδα των σεμιναρίων. Σκέφτηκα να κατεβάσουμε  μια πλατφόρμα  και να δοκιμάσω μια θεατρική πρόβα.  Είμαστε σκορπισμένοι σε όλη την Ελλάδα. Από το Λιβυκό πέλαγος στο Ν. Ρέθυμνο, μέχρι την ωραία Έδεσσα… όλοι στα σπίτια μας . Η οθόνη του λαπ τοπ σιγά -σιγά  κόβεται, τεμαχίζεται σε 25 τετράγωνα γίνεται πάτσγουορκ…εμφανίζονται τα πρόσωπα και από κάτω τα ονόματα τους. Μιλάμε λίγο, χαιρετιόμαστε,  αστειευόμαστε,  άλλους τους ακούω άλλους όχι, τους χάνω, τους βρίσκω… η πλατφόρμα θέλει βελτίωση …μας βάζει πολλά εμπόδια…τα προσπερνάμε. Θα την βρούμε την άκρη. Θέλει υπομονή και χρόνο. Ζητάω να δοκιμάσουμε να απαγγείλουμε όλοι μαζί το χορικό από τις Βάκχες του Ευριπίδη που έχουμε προβάρει πολλές φορές και έχουμε φτάσει σε καλό επίπεδο  συγχρονισμού και ομαδικού ρυθμού, κοινού ύφους και αισθήματος…Είναι κάτι σαν προσευχή -ευχή -επίκληση…ένα αριστουργηματικό χορικό όπου ο χορός εύχεται και απορεί– πότε θα ξαναβρεθεί  στην φύση «ελάφι μικρό να κυλιστώ στου λιβαδιού τις ηδονές επάνω στις χλόες εξέφυγα από τις φυλακές από τα δίχτυα τα σφιχτά»… Παρατηρώ πως ο καθένας από στο σπίτι του -και μετά από δυο σχεδόν μήνες καραντίνα- έχει άλλη αντίληψη του κειμένου, απαγγέλει μόνος και αλλιώς. Έχει άλλο ρυθμό, άλλο ύφος, δεν υπάρχει συγχρονισμός και η ίδια η πλατφόρμα -το σύστημα -βάζει εμπόδια στην ομαδικότητα. Είναι κατασκευασμένη για να ηγείται κάποιος μιας  συζήτησης. Κάποιος προτείνει να γράψουμε καθένας στο σπίτι του το χορικό και μετά να κάνουμε μοντάζ, ώστε  να έχουμε ένα καλύτερο αποτέλεσμα…Δεν το πιστεύω, δεν το θέλω, μου φαίνεται ψεύτικο, τεχνικό και δήθεν ομαδικό… δεν πείθομαι  προσπαθώ ξανά… υπάρχει αγωνία, έξαψη, ανεβαίνει η θερμοκρασία και όλο και πιο πολύ θέλουμε να πετύχουμε. Τους μιλάω για το κενό, για το σώμα που λείπει από διπλά μας  και πρέπει να «εφευρεθεί» προτρέπω  να κινητοποιήσουμε  μια νέα αίσθηση που να αντιλαμβάνεται το σώμα του άλλου από το κουτάκι του και από το σπίτι του… να ξυπνήσουν να διεγερθούν στο μέγιστο και όλες οι άλλες αισθήσεις μας. Η προσπάθεια επαναλαμβάνεται κάποιοι ενώ φωνάζουν ακούγονται μόνο λίγο…Μπαίνει στην «σκηνή» και ο ηθοποιός που παίζει τον ρόλο του δημοτικού υπάλληλου από «το Παιχνίδι της σφαγής»- κάτι σαν αγγελιοφόρος – για να φέρει  την είδηση του θανατηφόρου ιού…βλέπω το κουτάκι του, φαίνεται να  μιλάει με ένταση και βρίσκεται σε μεγάλη έξαρση,  τρελαίνεται, υπερβάλει, άλλα δεν ακούγονται πάρα μόνο εδώ και εκεί κάποιες φράσεις… αρχίζει να έχει ένα αλλόκοτο ενδιαφέρον… «γράφω» ένα μικρό απόσπασμα  με το κινητό μου…σαν αναμνηστικό… Αυτό το μικρό απόσπασμα λοιπόν μου έλυσε τα μάγια… Όλο το βράδυ σκέφτομαι -πάντα αγαπούσα τις εξισώσεις στην άλγεβρα και τις άφηνα για το βράδυ για να απολαμβάνω τις λύσεις. Το θέατρο χρειάζεται θεατές,  έστω έναν. Οι ηθοποιοί στην νέα συνθήκη έχουν ο καθένας έναν θεατή, τον εαυτό τους στην οθόνη και όλους τους άλλους την ίδια στιγμή  «ζωντανά» από τα σπίτια τους. Όλοι είναι ηθοποιοί και θεατές.  Έχουν τα κείμενα τους …και σιγά -σιγά καταλαβαίνουν την ανάγκη της  υπερβατικής αίσθησης: αντιλαμβάνομαι την παρουσία του άλλου νοερά και με την φαντασία μου πηγαίνω στον χώρο του. «Είμαι»  δίπλα του, τον αγαπάω, νοιώθω το σώμα του νοιάζομαι γι’ αυτόν…έχω το ίδιο κίνητρο με εκείνον  με σπρώχνει η ίδια ανάγκη.  Μπαίνω  στην πλατφόρμα και την  κάνω σκηνή, ξύλινη εξέδρα!  Προσπαθώ πολύ,   κοιτάζω μέσα μου γίνομαι θεατής του εαυτού μου  βρίσκω τον «άλλον» -στον νέο χώρο δεν υπάρχει φόβος- πλησιάζω τον «άλλον» πάω κοντά πολύ κοντά τον αγκαλιάζω ακούω τους παλμούς της καρδιάς του την αγωνία του. Δεν είμαι μόνος στο δωμάτιο μου είμαι με τον εαυτό μου και τώρα  σιγά- σιγά «έρχονται» κοντά και  οι άλλοι. Είμαστε  μαζί στην νέα υπερβατική σκηνή.  Ο χώρος είναι άπειρος  φωτεινός και άδολος. Και ναι, αφήνουμε όλα τα τεχνικά λάθη να φαίνονται… δεν είμαστε ταχυδακτυλουργοί!. Δεν θέλουμε να κοροϊδέψουμε κανέναν.  Είμαστε μάγοι πραγματικοί και είμαστε «γυμνοί» μπροστά σας με τα λάθη μας .Κυρίες και κύριοι είμαστε έτοιμοι να κάνουμε ένα μικρό θαύμα! Ένα νέο θέατρο γεννιέται από την ανάγκη!  

Σοφία Φιλιππίδου