Ντυμένος στο βαθυκόκκινο, πλουμιστό του κουστούμι, με κίνηση και χάρη ζηλευτή, ο ηθοποιός, αυτό το αλαφροΐσκιωτο πλάσμα, ξεπετιέται από το βάθος της πλατείας, ανεβαίνει στη σκηνή και μεταμορφώνεται σε εκείνον που θα υποδυθεί, καθώς ανοίγει το κασελάκι με τα σύνεργα της τέχνης του, βάφει αστραπιαία το στόμα και τα μάγουλα, βάζει και την κόκκινη, στρογγυλή μύτη του και δίνει το έναυσμα για την είσοδο στον μαγικό κόσμο του θεάτρου: Η παράσταση αρχίζει!
Με τον Πουκ, το αγαπημένο, σκανταλιάρικο ξωτικό, που υποδύεται ο Αριστοτέλης Ζαχαράκης και στροβιλίζεται για δευτερόλεπτα ανάμεσα σκηνής και πλατείας, φαντασίας και πραγματικότητας, ο σκηνοθέτης Δημήτρης Αδάμης, επιλέγει να κάνει την έναρξη της παράστασης για παιδιά που βασίζεται σε ένα από τα γνωστότερα και πιο αγαπημένα έργα του Σαίξπηρ. Το «Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας», μεταμορφώνεται στα χέρια του σε μια χυμώδη και ξέφρενη παράσταση που ανεβαίνει στο Θέατρο Αλίκη κάθε Κυριακή, με έναν εκλεκτό θίασο, σοφά οδηγημένο: τον Θανάση Βισκαδουράκη, στο ρόλο του Μάστορα Πάτου, έναν ηθοποιό με λαϊκή δύναμη και σκηνική ευφυΐα, που συνεχίζει την παράδοση των μεγάλων ομότεχνων που σάρωναν στις σκηνές των αυτοσχέδιων θεάτρων της επαρχίας, πιστοί σε μια παράδοση με ρίζα στο θέατρο σκιών και τον καραγκιόζη, τα μπουλούκια και τις σπαρταριστές επιθεωρήσεις των αθηναϊκών αναψυκτηρίων. Μια σπουδαία στιγμή του στο θέατρο, που μικροί και μεγάλοι την υποδέχονται με τρανταχτά γέλια και παρατεταμένο χειροκρότημα.
Στο ρόλο της Τιτάνιας, της βασίλισσας των Ξωτικών, η Καλλιρρόη Μυριαγκού, αναδεικνύει όλη τη βαθιά ευαισθησία και τον παραμυθένιο λόγο της, με μια φωνή σαν τοπίο, τυλιγμένη στα πολύτιμα μετάξια της και λικνιζόμενη στις εξαίσιες μουσικές που εμπνέονται από τα σουίνγκ και τα τσάρλεστον του μεσοπολέμου.
Η παράσταση κυλάει με παράφορο ρυθμό, χωρίς να κρύβει, για μια ακόμη φορά, την ασκημένη ματιά, το ανεξάντλητο χιούμορ, ακόμα και τον σαρκασμό και αυτοσαρκασμό του σκηνοθέτη της, που σχολιάζει με γούστο και κριτικάρει πρόσωπα και πράγματα, συνεχίζοντας να ονειρεύεται και να πλάθει φανταστικούς κόσμους, χωρίς να ξεχνά ποτέ το χαρούμενο παιδί που υπήρξε κάποτε.
Άλλωστε όσοι τον παρακολουθούμε μέσα στα χρόνια, ξέρουμε καλά ότι συντροφευμένος από τη Δόμνα Ζαφειροπούλου που κρατά με κουράγιο και στοργή αναμμένο το κεράκι της έμπνευσης και παραμυθίας, σχεδιάζει κάθε φορά με κέφι ανεξάντλητο, έναν χάρτη με όλα τα πράγματα που αγαπά. Είναι η ανάγκη του να επικοινωνήσει πρωτίστως με τους ιδεατούς του φίλους, υποκλινόμενος στους θηριώδεις κωμικούς αυτού του τόπου, τους μοναδικούς ομότεχνους που ξαναγεννιούνται κάθε φορά στη σκηνή, κι αγκαλιάζοντας την ίδια ώρα όλα τα παιδιά του κόσμου, εμφυσώντας τους την ιδέα του ενσυνείδητου θεατή.
Μεγάλο χειροκρότημα αξίζει σε όλον τον θίασο, τους κατά σειρά εμφάνισης , Αριστοτέλη Ζαχαράκη, Τάσο Ράπτη, Χαρά Νικολάου, Κατερίνα Περλιάνη, Άρη Καλαβρό και Γιώργο Αρβανίτη.
Μάνια Ζούση
