Όση ώρα παρακολουθούσα την Τίλντα Σουίντον να θωπεύει με τρυφερότητα και χάρη, να χαϊδεύει με χέρια και μάτια και να χειρονομεί, συνομιλώντας και ψιθυρίζοντας λόγια μυστικά στα πολύτιμα, βαρύτιμα κοστούμια των ταινιών του Παζολίνι, στριφογύριζε στο μυαλό μου η φράση: «την θάψαμε με την καλή της τη ζορζέτα, ένα ωραίο φόρεμα που είχε πάψει προ πολλού να φορά. Στην εκταφή της το φόρεμα παρέμενε άθικτο. Ανθεκτικά υφάσματα, πάντα αγορασμένα ακριβά, για να ζουν ακόμα και όταν εμείς δεν ζούμε»*.
Φωτό : Ανδρέας Σιμόπουλος
Φορώντας τα λευκά, μαλακά γάντια των εκτιμητών και μεταφορέων έργων τέχνης, η Τίλντα ξετύλιγε για εκατό λεπτά, βγάζοντας από κουτιά, καλά πακεταρισμένα κινηματογραφικά κοστούμια από εμβληματικές ταινίες του Παζολίνι, εμφυσώντας ζωή σε φίνα υφάσματα, σαν έργα τέχνης που απαιτούν προσεχτικούς χειρισμούς, κάνοντας τη δική της υπόκλιση στους μεγάλους τεχνίτες και μαστόρους, σχεδιαστές και ραφτάδες, αλλά και τιμώντας τα σπάνια υλικά, τρέσες, κορδέλες, κουμπιά και κουβαρίστρες, βελόνες και κλωστές, όλα ταγμένα να υπηρετήσουν τον μαγικό κόσμο της τέχνης του σινεμά.
Φωτό : Ανδρέας Σιμόπουλος
Σαν αρχαίος χορός, τα κοστούμια ζωντανεύουν και στροβιλίζονται σε μια κίνηση θριάμβου, ύμνο στο χειροποίητο. «Νιώθω χαρούμενη και ευγνώμων που αυτό το έργο κινείται στη ζώνη του ανεξήγητου» δήλωνε στους δημοσιογράφους η βραβευμένη με Όσκαρ Βρετανίδα ηθοποιός για την ξεχωριστή παράσταση-ζωντανή εγκατάσταση «Ενσαρκώνοντας τον Παζολίνι» («Embodying Pasolini») που εμπνεύστηκαν μαζί με τον Γάλλο ιστορικό μόδας και επιμελητή Ολιβιέ Σαγιάρ και παρουσιάζουν στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση από τις 11 έως τις 16 Δεκεμβρίου.
Φωτό : Ανδρέας Σιμόπουλος
Πρόκειται για μια πολύτιμη συλλογή από κοστούμια και αντικείμενα, επεξεργασμένα με διάφορες πειραματικές τεχνικές της Arte Povera, που σχεδίαζε τις δεκαετίες του 1960 και του 1970 ο Ντανίλο Ντονάτι και ετοίμαζε το ατελιέ Farani για τις ταινίες του Παζολίνι.
Φωτό : Ανδρέας Σιμόπουλος
« Τα κοστούμια που χρησιμοποιούμε στην παράσταση και είναι πραγματικά “κοσμήματα” ήταν “κρυμμένα” σε ένα τεράστιο βεστιάριο στη Ρώμη. Όλη η διαδικασία ήταν σαν να ψάχναμε για χρυσό» αποκάλυψε η ηθοποιός.
Από την πλευρά του ο Ολιβιέ Σαγιάρ σχολίασε την δεκάχρονη συνεργασία τους, λέγοντας πως «ενώ είναι μια πραγματική δουλειά, εμείς την αντιμετωπίζουμε σαν ένα παιχνίδι. Είναι σαν να μπαίνουμε σε μία χρονοκάψουλα χαράς ανάμεσα σε ταινίες και υποχρεώσεις».
Φωτό : Ανδρέας Σιμόπουλος
Δεν παρέλειψε μάλιστα να υπενθυμίσει πως πάντα ήθελε να αποδείξει στον κόσμο της μόδας ότι υπάρχει ποίηση πίσω από το ένδυμα. «Είμαι εντυπωσιασμένος με τη δύναμη των ρούχων. Ο Ντονάτι έφτιαχνε σχεδόν αρχαϊκά κοστούμια, πολλές φορές ανεπεξέργαστα. Ήταν μια ιδιοφυΐα και οι δημιουργίες του είναι “πραγματικά γλυπτά”.
Φωτό : Ανδρέας Σιμόπουλος
Αναφερόμενη στον Παζολίνι, η Τ. Σουίντον τον χαρακτήρισε «ένα ανελέητα ζωντανό και μοντέρνο πνεύμα, ένα πρότυπο αντίστασης, έναν ποιητή πάνω απ’ όλα, που τον ενδιέφερε να αψηφά τον κίνδυνο».
Φωτό : Ανδρέας Σιμόπουλος
*απόσπασμα από το βιβλίο της Πέπης Ρηγοπούλου «Θάλαμος Ανανήψεως»
Μάνια Ζούση
