«To έργο του Αλεξέι Αρμπούζοφ «Καημένε μου Μάρικ», όπως έχει μεταφραστεί στα ελληνικά («Η Υπόσχεση» στην αγγλική μετάφραση), είναι ένα έργο πολυεπίπεδο και βαθειά αισιόδοξο», υποστηρίζει στο artplay.gr η Ελεάννα Σαντοριναίου, με αφορμή το σκηνοθετικό της ντεμπούτο στο θέατρο ενηλίκων, που γίνεται στο θέατρο «Φούρνος», προσθέτοντας: «Κατά το πέρασμα του χρόνου βλέπουμε έναν πόλεμο να ξυπνάει και να χάνεται, έναν νέο κόσμο να χτίζεται και να φέρνει ελπίδες, μέχρι που αυτός ο ίδιος ο κόσμος επαναπροσδιορίζεται και μας κάνει να αναρωτιόμαστε εάν έφερε τα δώρα και τήρησε τις υποσχέσεις του. Ταυτόχρονα βλέπουμε την ιστορία τριών παιδιών που ερωτεύονται, κάνουν όνειρα, οραματίζονται και τέλος ενηλικιώνονται και κοιτάνε πίσω σε αυτό που ήταν κάποτε.
Όταν θέλησα να κάνω το σκηνοθετικό μου ντεμπούτο στο θέατρο ενηλίκων – τα τελευταία δέκα χρόνια σκηνοθετώ θέατρο για παιδιά – έψαχνα τέσσερις μήνες διαβάζοντας Έλληνες και ξένους συγγραφείς, ώστε να βρω το έργο που θα ήθελα να ανεβάσω. Ήθελα ένα έργο που έχει μία ρεαλιστική θετική πλευρά, που δεν υπόσχεται κάτι ακατόρθωτο, αλλά αντίθετα σου δείχνει ότι η αγάπη και η αισιοδοξία είναι στάση ζωής και δεν κρύβονται σε ένα καθολικό “happy ending”.
Διαβάζοντας το συγκεκριμένο έργο ταυτίστηκα πολύ, όχι με τους ήρωες αυτούς καθαυτούς και τις συνθήκες, αλλά με τις σκέψεις τους και το πώς αντιμετωπίζουν τις καταστάσεις. Ένιωσα ότι σε μια κοινωνία σαν την σημερινή που όλα κινούνται τόσο γρήγορα και αλλάζουν αστραπιαία, που οι στόχοι μας πολλές φορές γίνονται περισσότερο υλικοί και απτοί, υπάρχει η ανάγκη να θυμηθούμε τα πιο «μικρά» και τις άυλες καταστάσεις που φτιάχνουν την ζωή μας.
Εάν και το έργο είναι κλασσικό και γραμμένο το 1965, βρήκα αυτή την λεπτή ισορροπία μεταξύ του σχολιασμού των μεγάλων καταστάσεων και γεγονότων που επηρεάζουν τον κόσμο και τις ανθρώπινες σχέσεις και πώς αυτές διαμορφώνονται, στην προκειμένη περίπτωση μέσα σε ένα δωμάτιο. Κάτι που τελικά καθιστά το έργο σύγχρονο και άμεσο. Είναι ένα κείμενο που δεν προσπαθεί να εντυπωσιάσει αλλά να υπενθυμίσει στον θεατή πώς είναι να είσαι νέος, να ονειρεύεσαι, να ερωτεύεσαι, να τολμάς, να απογοητεύεσαι και να συνεχίζεις. Και τελικά έναν στοχασμό πάνω στο τι αξίζει στη ζωή και τι όχι.
Με την πολύτιμη συνεργασία των τριών νέων ηθοποιών (Παναγιώτης Γαβρελάς, Κόνυ Ζήκου, Ερρίκος Μηλιάρης) το έργο παίρνει μία μορφή τέτοια όπου τονίζονται αυτές οι σχέσεις μεταξύ των τριών ηρώων και χωρίς επίκληση στο συναίσθημα προσπαθούμε να φέρουμε στην επιφάνεια αυτά που υπονοούνται και προσπαθούν να κρυφτούν. Ήθελα να βλέπουμε αυτούς τους ήρωες μέσα στον χώρο τους και όλοι μαζί θεατές και συντελεστές να προσπαθήσουμε να απαντήσουμε στα ερωτήματα που θέτουν οι ίδιοι.
Το ενδιαφέρον είναι ότι μέσα από το πέρασμα του χρόνου και μέσα από αντίξοες συνθήκες όλα αλλάζουν. Οι χαρακτήρες, η πολιτική κατάσταση, οι εποχές. Τίποτα δεν μένει σταθερό και οι ήρωές μας πρέπει να επαναπροσδιορίζουν τους εαυτούς τους και την ίδια τους τη ζωή συνέχεια.
Όμως αυτό που μένει σταθερό – και εκεί έγκειται και το ενδιαφέρον – είναι η ελπίδα και η σκέψη ότι πάντα πρέπει να συνεχίζουμε και να κοιτάμε μπροστά.
Τέλος, με την σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα, με εκατοντάδες νέους να φεύγουν από τη χώρα για να βρουν την τύχη τους κάτω από καλύτερες συνθήκες και με αυτούς που μένουν να αγωνίζονται να φτιάξουν μία ζωή που κάπως να μοιάζει με αυτή που είχαν σαν παιδιά και αυτή που τους υποσχεθήκαν, ένα τέτοιο κείμενο πιστεύω ότι είναι ένα σημαντικό έναυσμα και μία δόση αισιοδοξίας σε ένα κοινό που τόσο χρειάζεται κάτι αισιόδοξο. Ο σκοπός μου είναι βλέποντας την παράσταση να μπορεί κάποιος να στοχαστεί και να ονειρευτεί»
Ελεάννα Σαντοριναίου
