«Υπάρχει τρομερή αγωνία να γίνουν όλα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και να επιτελέσουμε το στόχο της παράστασης, δηλαδή να πούμε την ιστορία της Ιφιγένειας ως ομάδα με όλη μας την πίστη σε αυτό που έχουμε χτίσει», ομολογεί στο artplay.gr και τον Γιώργο Κατσώνη η ηθοποιός Ειρήνη Λαφαζάνη, ένα από τα οκτώ κορίτσια που απαρτίζουν το χορό στην «Ιφιγένεια εν Αυλίδι», που παρουσιάζεται 19 και 20 Αυγούστου στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη.
Αν και μόλις 24 χρόνων, η Ειρήνη κερδίζει ήδη την προσοχή μας. Την γνωρίσαμε για πρώτη φορά στη μικρού μήκους ταινία «Σάμμερ» του πρωτοεμφανιζόμενου Στέλιου Χριστοφόρου η οποία έχει ήδη κάνει έναν μεγάλο κύκλο σε εγχώρια και διεθνή φεστιβάλ, ενώ τον Σεπτέμβριο θα έχουμε την ευκαιρία να την απολαύσουμε στο 45ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας στο πλαίσιο του Εθνικού Σπουδαστικού Διαγνωστικού. Για τη συμμετοχή της στην ταινία, η Ειρήνη ήταν υποψήφια στην κατηγορία καλύτερης ηθοποιού στο Madrid Indie Film Festival. Στο πλαίσιο των σπουδών της στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου συμμετείχε επίσης στη μικρού μήκους ταινία “Γυμναστήριο” του Τhe Boy, ενώ το ντεμπούτο της στο θέατρο έκανε στο “Πονηρό Πνεύμα” που σκηνοθέτησε ο Γιάννης Χουβαρδάς στο Εθνικό Θέατρο.
Τι θα δούμε σε αυτή την εκδοχή της Ιφιγένειας εν Αυλίδι;
Στην παράσταση επιχειρούμε τη δημιουργία δύο χρονικών επιπέδων. Οι ήρωες βρίσκονται στο χρόνο του μέλλοντος, όπου βλέπουμε την ιστορία της θυσίας της Ιφιγένειας να συμβαίνει ακόμα μία φορά, ενώ οι νέες κοπέλες που αποτελούν τον χορό, βρίσκονται στο παρόν. Είτε το θέλουν είτε όχι έρχονται αντιμέτωπες με αυτή τη σκληρή ιστορία και μόνο προς το τέλος της, καθώς τα δύο χρονικά επίπεδα συγκλίνουν, τα κορίτσια συνδέονται με την Ιφιγένεια και καταλαβαίνουν ότι το δικό τους μέλλον δεν θα διαφέρει από το παρόν της.
Ποιός είναι ο ρόλος σου στην παράσταση;
Είμαι μία από τις οκτώ κοπέλες που απαρτίζουν το χορό, και καλούμαστε ως κορίτσια που ζουν στο παρόν να παρακολουθήσουμε την ιστορία της Ιφιγένειας. Ουσιαστικά βλέπουμε ένα νέο κορίτσι, όμοιο με εμάς, να θυσιάζεται προκειμένου να γίνει ο πόλεμος, γεγονός πολύ επίκαιρο, διότι βλέπουμε καθημερινά νέους ανθρώπους στο σήμερα να θυσιάζονται στο βωμό σκοπιμοτήτων που είναι πέρα από αυτούς.
Ποιος ρόλος του έργου αποτελεί ερμηνευτική πρόκληση για εσένα;
Δεν υπάρχει νομίζω στην τραγωδία κάποιος ρόλος που να μην είναι ερμηνευτική πρόκληση. Οι ήρωες πάσχουν και καλούνται να έρθουν αντιμέτωποι με τεράστια ζητήματα.
Ακόμα, βρίσκω σπουδαία πρόκληση τον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να χειριστούμε το κείμενο ώστε να το περάσουμε στο κοινό. Οι μεγάλες νοηματικές ενότητες και η συχνή χρήση εικόνων υπάρχουν σε αυτά τα κείμενα, όμως δεν μιλάμε έτσι πια και αυτό κάποιες φορές δημιουργεί χάσμα μεταξύ του κοινού και του κειμένου, οπότε εμείς πρέπει να το γεφυρώσουμε.
Ποιά είναι τα συναισθήματα σου λίγο πριν την εμφάνισή σου στην Επίδαυρο;
Είναι η πρώτη φορά που παίζω στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου και έχω τρομερή ανυπομονησία και απίστευτη χαρά. Αυτό που αισθάνομαι επίσης σε μεγάλο βαθμό, όπως είναι φυσικό, είναι άγχος. Υπάρχει τρομερή αγωνία να γίνουν όλα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και να επιτελέσουμε το στόχο της παράστασης, δηλαδή να πούμε την ιστορία της Ιφιγένειας ως ομάδα με όλη μας την πίστη σε αυτό που έχουμε χτίσει. Κάτι που θεωρώ πως θα καταφέρουμε να κάνουμε, χάρη στη σύνδεση και στην επικοινωνία που έχουμε δημιουργήσει μεταξύ μας.
Τι έχεις αποκομίσει από την εμπειρία της περιοδείας μέχρι στιγμής;
Με αυτήν την παράσταση κάνουμε μεγάλη περιοδεία, πράγμα που σημαίνει ότι σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα μας δίνεται η ευκαιρία να παίξουμε σε πολλά διαφορετικά θέατρα σε όλη την Ελλάδα. Φυσικά υπάρχει κούραση κάποιες φορές, ωστόσο είναι φοβερό μάθημα η γρήγορη προσαρμογή στον καινούργιο θεατρικό χώρο καθώς και η ιδιαίτερη προσοχή που πρέπει να δίνουμε στα ‘εργαλεία’ μας, δηλαδή τη φωνή και το σώμα μας.
Όμως το πιο σημαντικό είναι ότι παρουσιάζουμε την παράστασή μας και σε ανθρώπους που δεν έχουν την δυνατότητα να έρθουν σε τόσο μεγάλη επαφή με το θέατρο λόγω της τοποθεσίας στην οποία ζουν και αυτό για εμένα είναι το καλύτερο και πιο συγκινητικό κομμάτι της περιοδείας.
ARVE Error: Mode: lazyload not available (ARVE Pro not active?), switching to normal mode
Ποια πράγματα κρατάς ως πολύτιμη γνώση από τις σπουδές σου;
Τελείωσα τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου το 2020. Τα τρία αυτά χρόνια ήταν δύσκολα, λόγω του πολύ φορτωμένου προγράμματος και της πίεσης που αισθανόμουν ανά περιόδους. Κατάφερα ωστόσο, μέσα εκεί, να πλησιάσω κάποιους βασικούς κανόνες του θεάτρου, και να διαμορφώσω μια προσωπική θέση για τα πράγματα. Βέβαια τα πιο πολλά τα μαθαίνω τώρα μέσα από τη δουλειά. Η συνεργασία με άτομα στην ηλικία μου αλλά και με μεγαλύτερους, πιο έμπειρους ηθοποιούς, ειδικά στη συνθήκη της πρόβας, μου διδάσκει διαφορετικούς τρόπους ψαξίματος και μου διευρύνει τους ορίζοντες, κάτι που κατά τη διάρκεια των σπουδών μου δεν συνέβαινε, μάλλον επειδή δεν είχα απαλλαγεί από μαθητικές συμπεριφορές.
Θέατρο ή σινεμά;
Το θέατρο και το σινεμά είναι δύο διαφορετικά πράγματα, όμως είναι κάτω από την ίδια ομπρέλα. Θεωρώ πως είτε μιλάμε για μια ταινία είτε για μια παράσταση, το βασικό είναι τα άτομα που απαρτίζουν τη δουλειά και η ιστορία που θα ειπωθεί. Οπότε δεν θα μπορούσα να διαλέξω ανάμεσα στα δύο.
Υποκριτική ή σκηνοθεσία;
Μιας και δεν έχω σκηνοθετήσει ποτέ η απάντηση μοιάζει εύκολη, αλλά ακόμα και αν είχα ασχοληθεί και γνωρίσει καλύτερα αυτό το κομμάτι, θεωρώ ότι πάλι θα με αφορούσε περισσότερο η υποκριτική μάλλον λόγω της πιο άμεσης επικοινωνίας με το κοινό. Προτιμώ να είμαι το άτομο που λέει την ιστορία παρά εκείνο που την ‘οργανώνει’, το άτομο που ψάχνει και ανακαλύπτει στις πρόβες τρόπους να αφηγηθεί αυτή την ιστορία με το σώμα του και τη φωνή του χρησιμοποιώντας όλη του τη φαντασία. Εννοείται βέβαια πως ο ρόλος του σκηνοθέτη είναι εξίσου συναρπαστικός και πολύ δύσκολος μιας και έχει να διαχειριστεί πολλά άλλα ζητήματα.
Με ποιους σκηνοθέτες θα ήθελες να συνεργαστείς;
Με όποια/ον έχει φρέσκιες ιδέες. Ιδανικά αυτήν την περίοδο θα ήθελα να συνεργαστώ με σκηνοθέτες της γενιάς μου, διότι έχουμε διάθεση, κοινά βιώματα και ως επί το πλείστον θεωρώ ότι έχουμε παρόμοιες ανησυχίες. Η χαρά, η όρεξη και η περιέργεια για να βρεθεί ο τρόπος που θα ειπωθεί η οποιαδήποτε ιστορία, για εμένα είναι απαραίτητο και αναπόσπαστο κομμάτι της δουλειάς.
Τι θα δούμε από εσένα το επόμενο διάστημα;
Το χειμώνα θα συμμετέχω στην παράσταση ‘Ο κύκλος των χαμένων ποιητών’ σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ασπιώτη, στο θέατρο Βρετάνια.
Γιώργος Κατσώνης
