Metamanias Εικαστικά Συνέντευξη

“Η τέχνη είναι ισορροπία και μοίρασμα”

Ένα κόκκινο κορδελάκι, σαν την αρχή ενός παραμυθιού με την κόκκινη κλωστή δεμένη, διακρίνεται σε κάθε της πίνακα, “αυτή η κλωστή είμαι εγώ, η Γκίλντα, είναι η κλωστή της ελπίδας, της ζωής, της χαράς”, λέει  η ζωγράφος Γκίλντα Φρούμκιν που μιλά στο artplay.gr με αφορμή τη νέα της ατομική έκθεση «Ανθρώπινο Πέρασμα» που πραγματοποιείται στη γκαλερί «Baraka Art Space» στις Σπέτσες, 8-20 Ιουλίου, σε επιμέλεια Γεωργίας Τρούλη. Θα ακολουθήσει η Σαντορίνη και το χωριό Πύργος στις 18 Αυγούστου.

Αυτοδίδακτη ζωγράφος με 18 ατομικές εκθέσεις και πολλές ομαδικές στο ενεργητικό της, καθώς και συμμετοχή στις Μπιενάλε Φλωρεντίας, Σμύρνης και Λονδίνου, η Γκίλντα γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη από γονείς εβραϊκής καταγωγής, “δηλαδή μειονότητα”, όπως λέει η ίδια. Έρχεται σε επαφή με τη ζωγραφική από την ηλικία των πέντε ετών. “Η αδελφή μου, δεκατέσσερα χρόνια πιο μεγάλη από εμένα, ήταν αυτοδίδακτη ζωγράφος. ‘Έπαιρνε μέρος σε εκθέσεις τις οποίες διοργάνωνε ο δήμος της Πόλης και παρακολουθούσε μαθήματα δίπλα σε έναν σπουδαίο Τούρκο ζωγράφο, στα οποία πήγαινα μαζί της για παρέα και συντροφιά. Ήμουν έξι χρόνων όταν ανακοίνωσα στην αδελφή μου ότι θέλω κι εγώ να ζωγραφίσω, εκείνη συμφώνησε, με την προϋπόθεση πως θα της καθαρίζω τα πινέλα. Έτσι έμαθα ότι τα απαραίτητα και μοναδικά αυτά εργαλεία για τους ζωγράφους, που πρέπει να πλένονται και να φυλάγονται καθαρά, είναι τα υλικά της δουλειάς μας που σεβόμαστε. Ήμασταν φτωχοί κι έπρεπε να κάνουμε κουμάντο στα υλικά και να αγαπάμε τα πινέλα μας, αυτά είναι το χέρι μας. Έτσι η αδελφή μου μου έμαθε πως όλα αυτά που μου παρείχε, είχαν πολύ μεγάλη αξία. Η πρώτη επανάσταση της ζωής μου ήταν όταν μου πρότεινε να ζωγραφίσω μήλο και πορτοκάλι και απάντησα ότι θα ζωγραφίσω ό, τι θέλω. Και πήρα το βιβλίο δημοτικού της γεωγραφίας της άλλης μου αδελφής και ζωγράφισα το κεφάλι ενός μαύρου ανθρώπου. Χωρίς εκ των προτέρων να κάνω σκίτσο, αφού δεν είχα έως τότε κρατήσει μολύβι. Έως και τώρα δεν κάνω σκίτσο. Έχοντας ένα πολύ καλό μάτι, μετράω και προχωρώ στο έργο κάθε φορά. Έχω εμμονή με την παρατήρηση. Παλαιότερα υπήρχε η φωτογραφία που με οδηγούσε, τώρα με την οθόνη του υπολογιστή είναι πολύ ευκολότερα τα πράγματα. Είναι θέμα πρακτικής σκέψης”, εξηγεί.

Όταν η Γκίλντα ήταν ήταν 11 χρόνων, η οικογένεια έρχεται στην Ελλάδα. Και όταν στο Γυμνάσιο χρειάστηκε να κάνει μια ζωγραφιά εμπνευσμένη από την Επανάσταση του 1821, εκείνη έκανε το Κρυφό Σχολειό του Γύζη. Οι δάσκαλοί της, της επέστρεψαν τη ζωγραφιά με την αιτιολογία ότι δεν την είχε κάνει η ίδια, αλλά κάποιος άλλος. Η αδελφή της φεύγει για την Αμερική το 1982, η Γκίλντα που έχει ήδη παντρευτεί και έχει δυο παιδιά, εργάζεται στoν τουρισμό, καθώς μιλά πέντε γλώσσες. Είναι τότε που ξεκινά και τη ζωγραφική της σταδιοδρομία. “Από τότε έως και σήμερα δεν σταμάτησα ποτέ. Όταν η αδελφή μου που έκανε καριέρα στις ΗΠΑ, επέστρεψε στην Ελλάδα, παραδέχθηκε ότι την είχα ξεπεράσει!”

“Η ζωγραφική ήταν πάντα η ισορροπία μου, τώρα είναι όλη μου η ζωή”

“Η αρχή της πατρικής μου οικογένειας ήταν δουλειά κι όχι σπουδές, καθώς ήμασταν φτωχοί κι έπρεπε να επιβιώσουμε. Δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό να πάω στην Καλών Τεχνών. Έπρεπε να δουλέψω, να βοηθάω οικονομικά στο σπίτι, να παντρευτώ και να κάνω παιδιά και η ζωγραφική ήταν η ισορροπία μου. Τώρα είναι όλη μου η ζωή. Μου έχει προσφέρει συναισθηματική πληρότητα, καθώς μέσα από αυτήν την τέχνη βρίσκω χαρά”. Από το 1996 αρχίζει να κάνει μαθήματα ζωγραφικής σε όσους ήθελαν να μυηθούν στην τέχνη του χρωστήρα. “Η τέχνη είναι ελευθερία και μοίρασμα, αυτό πιστεύω και για αυτό και διδάσκω” λέει και σημειώνει πως η πρώτη της  μαθήτρια, η Αλίκη, συνεχίζει έως και σήμερα τα μαθήματα ζωγραφικής κοντά της, ενώ  ένα μπουκέτο με χρυσάνθεμα ήταν το πρώτο θέμα που δίδαξε.

“Οι μαθητές μου προσέρχονται στο μάθημα και προσαρμόζομαι εγώ σε αυτούς. Όταν διαβλέπω το ταλέντο, αφήνω ελεύθερο τον μαθητή για να δω μέχρι έως που μπορεί να φτάσει μόνος του κι όταν δω ότι κάπου σταματά, επεμβαίνω και τον ξεμπλοκάρω για να συνεχίσει. Όταν δω ότι δεν έχει ταλέντο, αλλά αγάπη και θέλει να μάθει, ξεκινάμε από την αρχή και με πλαίσιο. Δεν κάνω μαθήματα για ανθρώπους που θέλουν να δώσουν εξετάσεις στην ΑΣΚΤ. Πρόκειται για όλους όσους αγαπάνε πάρα πολύ αυτό που κάνουν και εξελίσσονται.

Πολλοί πουλάνε τα έργα τους και κερδίζουν χρήματα. Πρόσφατα μια μαθήτριά μου κέρδισε και ένα βραβείο σε ένα διαγωνισμό ζωγραφικής. Στην ολοκλήρωση κάθε έτους, πραγματοποιούμε μια έκθεση ζωγραφικής με τα έργα. Ο κάθε ένας είναι ελεύθερος να επιλέγει το θέμα του και κάθε φορά υπάρχουν πολλά μπράβο. Είναι μοίρασμα”.

Η Γκίλντα Φρούμκιν εργάζεται πάνω σε δυο άξονες. “Ο πρώτος είναι το ανθρώπινο πέρασμα και ο μόχθος της ζωής. Το σχοινί, σημείο αναφοράς κάθε ανθρώπου που θέλει να εξαρτάται από κάπου, να πιστεύει σε κάτι και να επιστρέφει. Είναι η δέσμευση στον εαυτό μας. Η πολυπλοκότητα του σχοινιού είναι η ζωή μας”, επισημαίνει.

“Δεύτερη θεματική μου είναι η Μεσόγειος, εκεί που μεγάλωσα, αυτό που αναπνέω, αυτό που βλέπω, το χρώμα, οι μυρωδιές. Είναι αυτό που με ξεκουράζει. Πάντα είναι αυτό που βλέπεις γύρω σου και αυτό που νιώθεις. Αυτά υπηρετώ όλα τα χρόνια, πρόσωπα, τοπία, θάλασσες. Ανταμοιβή μου είναι το να βλέπεις τον άλλον να ερωτεύεται τα θέματά σου”.

Μάνια Ζούση