Αυθόρμητη και τρυφερή, με λόγο ελπιδοφόρο και παρηγορητικό, η Έφη Σταμούλη, ηθοποιός και καθηγήτρια υποκριτικής στο τμήμα θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ, μπορεί να υποστηρίζει πως δεν έγραψε μια ιστορία, αλλά μόνο την αμηχανία της, ωστόσο εύστοχα αφήνει κάτω από τις λέξεις της να φανεί μια αμμουδιά όταν λέει “Μακάρι όταν όλα θα ξαναρχίσουν να είμαστε σοφότεροι. Ίσως και καλύτεροι”. Ας την ακούσουμε.
“Τι ιστορία να σας πω αλήθεια;
Μια ιστορία που δεν έχει ξαναγίνει.
Που δεν έχει ξαναειπωθεί.
Που δεν ξέρεις πώς τελειώνει, ούτε πότε θα τελειώσει.
Που δεν ξέρεις τι θ’ αφήσει.
Που δεν ξέρεις ποιους θ’ αφήσει.
Ξέρεις μόνο πως σου λείπουνε πολλά αγκαλιάσματα, πολλά φιλιά.
Πολλοί άνθρωποι (κι όχι μόνο αυτοί που φανταζόσουνα πως θα σου λείπουν).
Σου λείπουν και κάποιοι άλλοι, που δεν το φανταζόσουνα.
Σου λείπει κι εκείνο το πώς θα τα προλάβω όλα.
Σου λείπει κι εκείνο το δε θέλω τίποτα, μόνο να κάτσω και να κοιτάω το ταβάνι, να μην κάνω τίποτα ρε παιδί μου, να κάθομαι και να κοιτάω το ταβάνι όλη μέρα.
Και τώρα που όλα σταμάτησαν, λες: Αχ πότε θα ξαναρχίσουν!
Μακάρι όταν θα ξαναρχίσουν να είμαστε σοφότεροι.
Ίσως και καλύτεροι.
Λέτε;”
Έφη Σταμούλη
Φωτογραφία εξωφύλλου: Τάσος Θώμογλου
Επιμέλεια: Μάνια Ζούση
