Με ένα βαθιά πολιτικοποιημένο κείμενο, τις «Φυλακισμένες» των Ignacio Del Moral και Verónica Fernández, επιλέγει να κάνει πρεμιέρα στο Θέατρο Vault ο σκηνοθέτης Δημήτρης Καρατζιάς που αφιερώνει στο artplay.gr τις πρώτες του σκέψεις για αυτό το θεατρικό έργο που θίγει μια σειρά από μεγάλα θέματα, όπως η υποκρισία του “κλήρου”, τα πάθη του, τα εγκλήματά του, η αδιαφορία ή η αδυναμία των ανθρώπων, των εκπροσώπων της εκκλησίας να σταθούν δίπλα στο ποίμνιό τους, αλλά και πόσο μεγάλο αγαθό είναι η ελευθερία.
Γράφει ο Δημήτρης:
Ισπανία, χειμώνας του 1950. Αμέσως μετά τον εμφύλιο πόλεμο. Η Δικτατορία του Φράνκο στην εξουσία. Άνοδος του Φασισμού. Συνεργασία Εκκλησίας και Ακροδεξιάς. Καθολικισμός. Γυναικείες Φυλακές σε ένα Μοναστήρι σε μια επαρχιακή πόλη της Ισπανικής ενδοχώρας. Με συνθήκες άθλιες. Κρύο, βρωμιά, πείνα, αρρώστιες, κακοποίηση, απομόνωση, βία, θάνατος.
Κάθε δέκα χρόνια ο επίσκοπος της περιοχής ζητάει από την κυβέρνηση να δώσει χάρη σε μία κρατούμενη και η κυβέρνηση πάντα ικανοποιεί το αίτημά του. Με αφορμή αυτή τη χάρη παρακολουθούμε τις ζωές κάποιων φυλακισμένων σε μια από τις πτέρυγες της φυλακής, τα όνειρα, τις αγωνίες τους. Καθεμιά έχει τη δική της ιστορία, που ξετυλίγεται στη διάρκεια του έργου. Κάποιες βρίσκονται στη Φυλακή για πολιτικούς λόγους, η κουμουνίστρια και η αναρχική, άλλες για κλεψιές, πορνεία, μοιχεία, εκτρώσεις, μέχρι και για φόνους, μία που σκότωσε τον άντρα της και άλλη που έπνιξε το παιδί της.
Παρακολουθούμε τις δυο τελευταίες εβδομάδες πριν ο επίσκοπος επισκεφτεί το Μοναστήρι – Φυλακή για να ανακοινώσει ποια από τις κρατούμενες θα πάρει τη χάρη. Μια χάρη που θέλουν όλες. Και διεκδικούν όλες. Μόνο που κάποιες είναι αποφασισμένες να την πάρουν.
Ταυτόχρονα ο Παπάς και οι τρεις Καλόγριες- Δεσμοφύλακες προσπαθούν να κρατήσουν τις ισορροπίες ανάμεσα στις κρατούμενες και να προετοιμαστούν για την μεγάλη μέρα. Στην ιστορία μπλέκουν μια δικηγόρος, ο δάσκαλος και ο γιατρός των φυλακών. Όσο οι μέρες περνάνε τόσο η ένταση κλιμακώνεται. Οι ακραίες συνθήκες και τα ακραία πάθη, οδηγούν σε ακραίες συμπεριφορές. Όσο η ελπίδα μεγαλώνει τόσο περισσότερο τρέφει τον πόνο, την απελπισία. Ένοχα μυστικά βγαίνουν στο φως. Ένα επισκεπτήριο. Και μετά μια σειρά από αποκαλύψεις και ανατροπές οδηγούν στο τραγικό τέλος…
Το έργο των Ignacio Del Moral και της Verónica Fernández, εξαιρετικά καλογραμμένο, με υπέροχη πλοκή, σωστές ανατροπές, έξυπνους διαλόγους, και πολύ ενδιαφέροντες χαρακτήρες, μου τράβηξε την προσοχή, από την πρώτη στιγμή που έπεσε στα χέρια μου…
Η μισότρελη παιδοκτόνος, που κυκλοφορεί με τα κουρέλια του νεκρού μωρού της αγκαλιά, η νεαρή πόρνη που ελπίζει σε μια νέα αρχή, η ετοιμόγεννη μοιχαλίδα, η κουμουνίστρια που δεν αρνήθηκε την ιδεολογία της, η ερωτευμένη αριστοκράτισσα που βοήθησε το φίλο της να ληστέψει ένα κοσμηματοπωλείο, η αδίστακτη προαγωγός που πετούσε τα μωρά από τις εκτρώσεις στο ποτάμι, η αναρχική με το παράλυτο χέρι από την βόμβα που ανατινάχτηκε κοντά της, η τσιγγάνα με τις μικροκλοπές, η συζυγοκτόνος που κακοποιούνταν διαρκώς από τον σαδιστή άντρα της, είναι οι πολύ ενδιαφέρουσες φυλακισμένες που θα μπορούσανε να ήταν ένα ξεχωριστό έργο η καθεμία.
Σαν χορός αρχαίας τραγωδίας οι φυλακισμένες περιμένουν έναν Από Μηχανής Θεό να τις λυτρώσει. Χαίρονται, γελάνε, ερωτεύονται, ελπίζουν, προσεύχονται, ραδιουργούνε, θυμώνουν, γκρινιάζουν, τσακώνονται, απελπίζονται, κλαίνε, πονάνε, αλλά στα δύσκολα, συμπαραστέκονται η μία στην άλλη.
Ζητούν απλά το πολυτιμότερο αγαθό, την ελευθερία τους. Ένα νέο ξεκίνημα, μια νέα αρχή. Κι ας μην ξεχνάμε ότι έχουν χάσει την ελευθερία τους σε μια εποχή που το μεγαλύτερό τους έγκλημα ήταν ότι ήταν γυναίκες.
Μέσα από ένα βαθιά πολιτικοποιημένο κείμενο οι δύο συγγραφείς ασχολούνται με μια σειρά από καυτά θέματα. Ποιος πρέπει να είναι ο ρόλος της Θρησκείας, της εκκλησίας, της πολιτικής, της εξουσίας απέναντι στα προβλήματα μιας κοινωνίας; Ποια η ουσία των σωφρονιστικών ιδρυμάτων;
Μέσα από αυτό βλέπουμε για άλλη μια φορά την υποκρισία του “κλήρου”, τα πάθη του, τα εγκλήματά του. Την αδιαφορία ή την αδυναμία των ανθρώπων, των εκπροσώπων της εκκλησίας να σταθούν δίπλα στο ποίμνιο τους. Πόσο μεγάλο αγαθό η Ελευθερία; Τελικά ο φόβος ή η ελπίδα θα πυροδοτήσει την επανάσταση; Και πως μπορεί να γίνει αυτό χωρίς να χυθεί αίμα;
Δημήτρης Καρατζιάς
Φωτογραφία του θιάσου με τον σκηνοθέτη Δημήτρη Καρατζιά, πρώτο από τα αριστερά στην δεύτερη σειρά, δίπλα του την μεταφράστρια του έργου Μαρία Χατζηεμμανουήλ και τον συγγραφέα Ignacio Del Moral
Ταυτότητα
ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΕΣ, του Ignacio Del Moral και της Verónica Fernández, μετάφραση Μαρίας Χατζηεμμανουήλ, σκηνοθεσία Δημήτρης Καρατζιάς, πρωτότυπη μουσική – τραγούδια παράστασης : Μάνος Αντωνιάδης, φωτισμοί : Βαγγέλης Μούντριχας, σκηνικά -κοστούμια : Γιώργος Λιντζέρης
Παίζουν: Ελένη Αλεξανδροπούλου, Ντέμη Αντωνοπούλου, Δέσποινα Αποστολίδου, Δώρα Γιαννακοπούλου, Βάσω Γρέντζελου, Χρήστος Καλμαντής, Γιάννης Καραμπέκιος, Μαρία Κατσαρού, Μυριέλλα Κουρεντή, Στέλλα Μουκαζή, Μαργαρίτα Παπαντώνη, Νίκη Πολύζου, Σοφία Ρούσου, Ευθύμης Τζώρας, Μαρία Φραγκάτου και η κυρία Γιάννα Σταυράκη
Φωτογραφίες : Μιχάλης Ντάλας
