“Το Υστερόγραφο είναι μια παράσταση στηριγμένη σε μια δεκασέλιδη επιστολή που έλαβα πριν είκοσι χρόνια από τον Θανάση Κλαδούχο, φίλο του παππού μου Σταύρο Κομίνη με τον οποίο είχαν μαζί για μια εικοσαετία ένα ποδηλατάδικο”, γράφει η Κατερίνα Μπερδέκα, αφιερώνοντας στο artplay.gr την προσωπική της ιστορία, όπως πάντα ειπωμένη με υψηλή θερμοκρασία αισθήματος και αφορμή την ομώνυμη παράσταση που σκηνοθετεί στο Θέατρο του Νέου Κόσμου από τις 14 Μαίου.
“Χρειάστηκαν πολλοί μήνες προσπάθειας να αποστασιοποιηθώ από την επιστολή ώστε να γίνει θεατρική παράσταση για να συνειδητοποιήσω ότι η αξία αυτής της επιστολής είναι η απολύτως προσωπική σχέση μαζί της και σε αυτήν έπρεπε να εστιάσω.
Στην ερώτηση αν η παράσταση είναι επίκαιρη και αν αφορά το ευρύ κοινό δεν ξέρω να απαντήσω. Αυτό που κινητοποιεί εμένα είναι το γεγονός ότι ένας άνθρωπος κοντά στα εβδομήντα του χωρίς να είναι συγγραφέας αποφασίζει να γράψει για τον καλύτερό του φίλο στα παιδιά και εγγόνια του με την αγωνία να μην χαθεί το ποιος ήταν, οι αποφάσεις του, οι πράξεις του, το χιούμορ και η καθημερινή τους επαφή. Γράφει σε μια παλιά γραφομηχανή με έγνοια να είναι πιστός στις ιστορίες που έχει ακούσει από τον Σταύρο, με θαυμασμό και αγάπη για τον φίλο του.
Όταν πήγα στο σπίτι του Κλαδούχου να τον συναντήσω είχε αφήσει την πόρτα ανοιχτή και πλησιάζοντας είδα την σκιά του πίσω από την παλιά τζαμόπορτα. Με περίμενε απόγευμα Δευτέρας ντυμένος με το σακάκι του. Δεν βλέπει πια καλά και με κράτησε αρκετή ώρα κοντά του προσπαθώντας να αναγνωρίσει χαρακτηριστικά του Σταύρου πάνω μου. Δεν μοιάζεις πολύ του παππού σου μου είπε. Αλλά φεύγοντας αναφώνησε «το χαμόγελο σας είναι ίδιο». Λίγο πριν βγω από την πόρτα με παρακάλεσε να κάνω ό,τι θέλω με το κείμενό του αλλά αν το δουν κι άλλοι να διορθώσω τα λάθη. Το υστερόγραφο της επιστολής γράφει: «Υ.Γ Έχω κάνει πολλά λάθη. Πολλά είναι που δεν τα ήξερα, και άλλα μου ξέφευγαν.» Τον καθησύχασα.
Αυτό που κινητοποιεί εμένα είναι η ανάγκη μου να αναγνωρίσω δικά μου στοιχεία, καλά και άσχημα, σε έναν άνθρωπο που αγαπούσα και εκτιμούσα πολύ και ήξερα, ένοιωθα, ότι με αγαπούσε και εκείνος. Μοιάζει αυτό να μου προσφέρει μια δεύτερη ενηλικίωση στην ως τώρα ζωή μου.
Αυτό που κινητοποιεί εμένα είναι η στάση ενός ανθρώπου απέναντι στην Ιστορία. Οι συγκεκριμένες πράξεις του. Τα μεγάλα ναι και τα μεγάλα όχι που είπε γνωρίζοντας τις σκληρές συνέπειες.
Αυτό που κινητοποιεί εμένα είναι η ματαίωση των ονείρων ενός ανθρώπου επειδή ανέλαβε την ευθύνη της ιδεολογίας και των πράξεών του, επειδή τα όνειρά του ήταν μικρότερα από την Ιστορία της Χώρας του εκείνη τη χρονική στιγμή, επειδή ίσως απλώς δεν τα κατάφερε.
Αυτό που κινητοποιεί εμένα είναι ότι σε αυτή την παράσταση στάθηκαν δίπλα μου και μαζί μου εκτός από τους ηθοποιούς της ομάδας MeWe που συνεργαζόμαστε χρόνια, ο Λευτέρης Παυλόπουλος, ο Γιώργος Γαβαλάς, ο Δημήτρης Παπαλάμπρου και ο Χάρης Σουλιώτης και δουλέψαμε μαζί σαν να καθόμαστε στις ξύλινες καρέκλες του ποδηλατάδικου το 1960…Και γι΄αυτό τους ευγνωμονώ”
Κατερίνα Μπερδέκα
Συντελεστές της παράστασης
Σύνθεση κειμένων – Σκηνοθεσία: Κατερίνα Μπερδέκα
Σκηνικά: Γιώργος Γαβαλάς
Σχεδιασµός φωτισµών: Λευτέρης Παυλόπουλος
Μουσική: Δημήτρης Παπαλάμπρου
Κοστούμια: Χάρης Σουλιώτης
Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή
Οργάνωση Παραγωγής: Πάνος Σβολάκης
Παίζουν οι ηθοποιοί:
Μαριάνθη Μπαϊρακτάρη
Αθηνά Μπερδέκα
Τάκης Σακελλαρίου
Στράτος Σωπύλης
