Μετά το Halloween και το Guy Fox night που γιορτάζονται 31 Οκτωβρίου και 5 Νοεμβρίου αντίστοιχα, εδώ στην Αγγλία σκοτεινιάζει όλο και νωρίτερα…η βροχή, η υγρασία, τα ξερά φύλλα ανακατεμένα με το βρεγμένο γρασίδι και τα κινηματογραφικά τοπία συνθέτουν μια εικόνα από μυθιστόρημα εποχής…σαν αυτό που σκηνοθετώ τώρα και που κάνει πρεμιέρα σε λίγες εβδομάδες, στο Tabard Theatre , το “Jamaica Inn” της Daphne Du Maurier ή αλλιώς το “Πανδοχείο: Η Τζαμάικα”.
Έτσι αρχίζει το γράμμα από το Λονδίνο που έστειλε στο artplay.gr η σκηνοθέτις Αναστασία Ρεβή για την νεα θεατρική της παράσταση.
Ένα έργο που διάλεξα να ανέβει αυτή τη συγκεκριμένη εποχή του χρόνου μια και οι νύχτες είναι τεράστιες… Ακόμη περισσότερο αν σκεφτεί κανείς πως η ιστορία διαδραματίζεται στην Κορνουάλλη του 1820, στη σκληρή μοναχική φύση του Bodmin, με τα κοφτερά βράχια πάνω απ’ τις ακτές του Ατλαντικού, τις άδεις εκτάσεις, τις καταιγίδες και τους αδυσώπητους ανέμους.
Ένα μυθιστόρημα σταθμός στην ιστορία της Βρετανικής Λογοτεχνίας, γραμμένο το 1936 (αν και διαδραματίζεται το 1820) που αγαπήθηκε ιδιαίτερα από το αναγνωστικό κοινό, έγινε ταινία από τον μαιτρ των θρίλερ Alfred Hitchcock ,ο οποίος μάλιστα σκηνοθέτησε για τον κινηματογράφο τρία βιβλία της Du Maurier, το “Jamaica Inn”, το “Rebecca” και το “The birds”, πρόσφατα έγινε σήριαλ στο BBC και πριν κάποια χρόνια έγινε η θεατρική μεταφορά από την Lisa Evans της οποίας το κείμενο χρησιμοποιώ στην παράσταση.
Ένα πανδοχείο λοιπόν στη μέση του πουθενά όπου κανείς επισκέπτης δεν σταματά ποτέ. Ένα πανδοχείο στοιχειωμένο, ποτισμένο με ρούμι και καπνό, βυθισμένο στη λάσπη και στην ομίχλη. Με μια ξύλινη πινακίδα να κρέμεται και να τρίζει ανατριχιαστικά από τον άνεμο και τα κάρα με τα άλογα που έρχονται μυστικά τις νύχτες…Ιδιοκτήτες είναι ο αλκοολικός Joss Merlyn, βάναυσος, βρώμικος και μπλεγμένος σε κάθε είδους παρανομία και η κακοποιημένη γυναίκα του Patience, θύμα του Joss, που αρχίζει να χάνει τα λογικά της.
Σ’αυτό τον παράξενο τόπο φτάνει η νεαρή ορφανή Mary Yellan ψάχνοντας καταφύγιο στη θεία Patience- την αδελφή της μητέρας της- την οποία μόλις έχασε. Αντί όμως για την θαλπωρή και την ηρεμία που περιμένει να βρει στην μόνη οικογένεια που της απέμεινε, ανακαλύπτει λαθρεμπόρους, συμμορίες δολοφόνων, ναυάγια, αδικίες, χαμένες ζωές και κυρίως την απόλυτα ανδροκρατούμενη κοινωνία που διοικεί ανελέητα. Ο Harry, o ξένος, ο Δικαστής Bassat, ο κλέφτης αλόγων, ο υπηρέτης Richards, ο πεταλωτής, ο ηλίθιος, οι ληστές και οι λαθρέμποροι, ο ιερέας, όλοι μαζί και ο καθένας χωριστά αποτελούν ένα μοναδικό πάζλ εξουσίας και διαφθοράς. Η Mary, πνεύμα οξυδερκές και ανήσυχο τολμάει λίγο περισσότερο απ’ όσο επιτρέπει στις γυναίκες η κοινωνία της εποχής. Μια λογοτεχνική ηρωίδα μάλλον διαφορετική, μια πρώιμη φεμινίστρια που αντιστέκεται όχι μόνο στην παράνομη αλλά και στην καθώς πρέπει κοινωνία της εποχής, την επίσης διεφθαρμένη, για να χαράξει τη δική της διαδρομή ως Rider on the storm.
Και μια που η ροή του λόγου με πήγε σε μουσικά ακούσματα να αναφέρω πως την original σύνθεση και τα τραγούδια της παράστασης υπογράφει ο εξαιρετικός μουσικός, συνεργάτης και φίλος Jonathan Bratoeff σε μια μάλλον γκανγκστερική συνεργασία ανάμεσα μας (Λονδίνο που μένω εγώ και Βερολίνο που μένει εκείνος), τα σκηνικά και τα κοστούμια υψηλής αισθητικής πάντα, σχεδιασμένα από την ξεχωριστή designer και σταθερή συνεργάτιδα μου Μάιρα Βαζαίου, φωτισμούς κάνει o καινούργιος συνεργάτης μου Ben Jacobs, την παραγωγή οργανώνει η Martina Reynolds και την δύσκολη δουλειά της βοηθού παραγωγής έχει αναλάβει η νεαρή Ελληνίδα και πολλά υποσχόμενη Λυδία Ιμιρτζιάδη. Το κάστ των οκτώ ηθοποιών είναι πραγματικά υψηλών προδιαγραφών και η παράσταση σε ταξιδεύει πίσω στο χρόνο σαν ένας εθιστικός εφιάλτης, σαν το τραγούδι του Tom Waits που καλεί τους θεατές να μπουν στο θέατρο για να αρχίσει η παράσταση:
I like my town with a little drop of poison
Nobody knows, they’re lining up to go insane
I’m all alone, I smoke my friends down to the filter
But I feel much c
ARVE Error: Mode: lazyload not available (ARVE Pro not active?), switching to normal mode
Αναστασία Ρεβή
