Τα ευρήματα και τις επινοήσεις τους, λίγο πριν ανοίξει η αυλαία, μοιράζονται οι συντελεστές της παράστασης «Εν σκοτία», ενός περιπατητικού δρώμενου με αφορμή τον κόσμο της μαγείας στο «Μακμπέθ» του Γουίλιαμ Σαίξπηρ που παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Τώνιας Ράλλη και χορογραφία Κικής Μπάκα στο RABBITHOLE της οδού Γερμανικού 20, στο Μεταξουργείο, 11, 12 και 13 Οκτωβρίου.
Ορεινή χώρα. Χώρα που κατοικούν γυναίκες. Γυναίκες που ξέρουν να κοιτούν. Που φορούν ελαφρά ρούχα γιατί η θερμοκρασία είναι πάντα φίνα.
Τεράστια δάση μανιταριών. Ποτάμια και καταρράκτες χρώματος μωβ φωσφοριζέ. Γύρω πηδούν μαύροι βάτραχοι με παπιγιόν λευκό που τραγουδούν όπερα. Τα αστέρια είναι πολύχρωμα. Πλησιάζουν και απομακρύνονται σαν φρίσμπι. Συχνά τα αστέρια πέφτουν στο όρος και φυτρώνει καινούργιο μανιτάρι.
Μυστικά σινιάλα στις σκεπές με φως. Παλιά σπίτια με κεραμίδια, με καμινάδες, ασύνδετα σχήματα στα σπίτια, σαν ζωγραφιά. Καφέ, ώχρα, γκρι, πράσινο. Ξύλινα πατώματα, σκάλες, φυτά. Ψάρια, πουλιά που πετούν ελεύθερα μέσα στο σπίτι. Ξανθά μαλλιά, σαν στάχυα ή καραμέλα βουτύρου. Ανάγλυφες κάλτσες, μάλλινες ζακέτες. Ελάφια, βάτραχοι, λύκοι, αρκούδες, πλήρως εξημερωμένοι και φίλοι μεταξύ τους. Γάτες που δίνουν συμβουλές.
Οι δρόμοι, από τσιμέντο, λευκοί. Τα φανάρια είναι χοντρά σκοινιά, χοντρές, πανύψηλες πλεξίδες που κινούνται προς τα πάνω για εκκίνηση και προς τα κάτω για στοπ.
Στο τέλος του οικισμού, ένας ναός σε σχήμα κάκτου Saguaro, χρώματος πορτοκαλί. Κι ένα τεράστιο ηχείο που παίζει industrial techno. Έπειτα, ίσα που διακρίνεις μια τεράστια αερογέφυρα, διάφανη, που οδηγεί σε μια ορεινή πεδιάδα απ΄ όπου εκφύονται όλες οι τροφές. Καστανιές, χουρμαδιές, αμυγδαλιές, τριανταφυλλιές, ροδακινιές, καυτερές πιπεριές, και αιγοπόδαρα. Μετά την ορεινή πεδιάδα των τροφών, το όρος με τους καταρράκτες. Μέσα τους κολυμπούν μικροί γοργόνοι με μπλε μαλλιά. Και οι μαύροι βάτραχοι με τα λευκά παπιγιόν.
Κέδροι, πολλοί κέδροι, σε μια πλαγιά βουνού. Απ’ την πίσω μεριά, ανατολικά, βρίσκεται παραλία με βότσαλα και βράχια δεξιά κι αριστερά, σαν αγκαλιά. Μετά τις 4 που πέφτει ίσκιος εκεί, πάνε οι μάγισσες και βουτούν. Οι μικρότερες πάνε και νωρίτερα. Λίγο πριν πέσει ίσκιος – και τις βλέπει λίγο ο μεσημεριανός ήλιος. Αυτό τις εκστασιάζει. Το δέρμα τους ανατριχιάζει για ώρες και οι χτύποι της καρδιάς ανεβαίνουν πολύ. Οι μεγαλύτερες δεν το ρισκάρουν. Θέλουν να μένουν πάντα συγκεντρωμένες.
Το χρώμα του νερού γύρω καθώς και το φως είναι και τα δύο απροσδιόριστα. Ένα δάσος από φιλήδονα κοράλλια απλώνεται παντού τριγύρω. Καθώς οι μάγισσες επιπλέουν ατάραχες και παραδομένες στον ύπνο, συχνά μπερδεύονται μέσα στα μαλλιά τους. Κάθε τρίχα που μένει πάνω σε κοράλλι γίνεται ηλιαχτίδα. Όταν τα κοράλλια έχουν παιχνιδιάρικη διάθεση, σα να ζωντανεύουν και διακριτικά σκίζουν κομμάτια από τα ρούχα των μαγισσών. Άλλοτε φανερώνοντας μια πλάτη, άλλοτε ένα στήθος. Μερικές φορές τους βγάζουν το ένα παπούτσι ή τη μία κάλτσα. Τυλίγονται γύρω τους, μπαινοβγαίνουν μέσα τους κι ύστερα πάλι όλα ησυχάζουν.
Τα ονόματα όλα τελειώνουν σε –ε. Μαρίνε. Κουμπίνε. Ζιχίνε κτλ. Τα μάτια είναι όλα ανοιχτά, ζεστά, φωτεινά, με κατανόηση, και τα χείλη… ανάλογα την περίσταση, κανονικά, άλλοτε γελαστά, άλλοτε σφιγμένα. Οι μέσες ορθές και λυγερές, δυνατές γιατί δεν σηκώνουν κανένα βάρος.
Οι μάγισσες πετούν ως εξής, με μεγάλους, αργούς δρασκελισμούς, απογειώνονται με τα πόδια μπροστά και επιταχύνουν ελαφρώς ανάσκελα, σηκώνοντας λίγο πότε το ένα πόδι και πότε το άλλο. Η πιο οριζόντια θέση επιτυγχάνει μεγαλύτερη επιτάχυνση.
Κάθε Τρίτη, βροχή από σπίθες φωτιάς. Κάθε Παρασκευή, βροχή από μικροσκοπικά πέταλα.
Τρέφονται τα κορίτσια, πεινούν συνέχεια, τρώνε τροφές μόνο γλυκές και πικρές. Ποτέ αλμυρές. Διά ροπάλου απαγορεύονται οι ξινές γιατί επηρεάζουν τη σκέψη. Το εθνικό φαγητό τους είναι μικρό παπάκι μαριναρισμένο σε φύλλα κέδρου και ψημένο πολλές μέρες στο φως της σελήνης. Το τρώνε medium rare. Τα βράδια κάνουν πάρτυ με σανγκρία. Μια φορά την εβδομάδα, το Σάββατο, επισκέπτονται το δίπλα χωριό, στο οποίο κατοικούν μόνο μάγοι. Η ένωσή τους είναι πυρηνική. Η φαντασία τους ατέρμονη. Αγαπιούνται όλοι με όλους. Άρα ενώνονται όλοι με όλους. Κάθε Κυριακή συμβούλιο με τα ζώα. Ενώνονται και μ’ αυτά. Γιατί τα έχουν όλα μέσα τους.
* Το έργο «Εν σκοτία» προκύπτει από μια συλλογική έρευνα με 9 γυναίκες ηθοποιούς, μουσικούς, χορευτές, ψυχολόγους, κοινωνιολόγος κ.α., σε συνεργασία με τη σκηνοθέτη Τώνια Ράλλη και τη χορογράφο Κική Μπάκα.
Τα μικρά αυτά κείμενα γράφτηκαν από τις:
Τίνα Γιωτοπούλου, Εμμανουέλα Κορκή, Νάντια Μαργαρίτη, Έλενα Μεγγρέλη, Κική Μπάκα, Mατίνα Περγιουδάκη, Τατιάνα Πίττα, Θάλεια Πορτοκάλογλου, Τώνια Ράλλη, Ειρήνη Σγουρίδου, Εύα Τσούρου
Ταυτότητα παράστασης
Εν σκοτία
RABBITHOLE | Γερμανικού 20, Μεταξουργείο
3 Παραστάσεις: Παρασκευή 11, Σάββατο 12 και Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2019 | 21.00 |
Γενική είσοδος: 10 ευρώ
Οnline Προπώληση: https://www.viva.gr/tickets/venues/rabbithole/
Κρατήσεις, πληροφορίες: 210 52 49 903
Διάρκεια: 120 λεπτά (υπό μορφή ελεύθερης περιήγησης, οι θεατές εισέρχονται και εξέρχονται όπως επιθυμούν)
* ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ : Παναγιώτης Λαμπής
