Εξαρχής το ομολογώ: δεν περίμενα ότι η θεατρική πρόταση του Γιάννη Μόσχου για φέτος θα ήταν η «Καινούργια σελίδα» του Νιλ Σάιμον (στην οποία ο Γιάννης Μόσχος υπογράφει και τη μετάφραση και τη δραματουργική επεξεργασία και τη σκηνοθεσία). Δεν παραβλέπω να (μου) αναγνωρίσω ότι ίσως πρόκειται για τη διαστροφή του επαγγελματία θεατή, που έχει συνηθίσει να περιμένει νέες φόρμες, νέες προτάσεις, νέα πειράγματα και έχει ξεσυνηθίσει να βλέπει παραστάσεις απλές, με αρχή, μέση και τέλος, ιστορίες της διπλανής πόρτας, σα να λέμε.
Πήγα στο «Μικρό Γκλόρια», που πρώτη φορά επισκέφθηκα φέτος (στον «Χαρτοπόλεμο») και είναι μία από τις μικρές σκηνές που πολύ συμπαθώ. Καλόγουστος χώρος, λειτουργικός, οικείος, θα μπορούσα να πω εργονομικά συμμετοχικός.
Είναι τέτοιος ο χώρος του θεάτρου και της σκηνής που τα σκηνικά πρέπει να έχουν δύο μέτωπα, αφού οι θέσεις των θεατών σχηματίζουν ένα Γ. Και στην «Καινούργια σελίδα» η Τίνα Τζόκα το πέτυχε. Έστησε τα διαμερίσματα ενός άντρα και μιας γυναίκας, γκρι το πρώτο, σε ροζ και σομόν αποχρώσεις το δεύτερο, σαν τομή από τα πάνω. Είναι το σπίτι του Τζορτζ (Ταξιάρχης Χάνος) και της Τζένι (Μαρία Καλλιμάνη). Ο πρώτος μόλις χήρεψε, η δεύτερη μόλις χώρισε. Ο αδελφός του Τζορτζ, ο ομοφυλόφιλος Λέο (Αγγελος Μπούρας) και η φίλη της Τζένη, η Φέι (Ανδρη Θεοδότου) προσπαθούν ο καθένας από την πλευρά του, να πείσουν τους δύο single να βρουν νέο ταίρι. Και κάπου, με κάποιον τρόπο συναντιούνται ο Τζορτζ και η Τζένι. Και προσπαθούν να συνηθίσουν, ο καθένας τους, τις συνήθειες ενός άλλου. Και να συμβιώσουν, και να περπατήσουν μαζί. Ένα έργο γραμμένο το 1977, με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία του συγγραφέα, αλλά και με πολύ χιούμορ. Πάρα πολύ, αλλά όχι ρηχό χιούμορ, όχι ελαφρύ. Με χιούμορ που βγαίνει στην παράσταση και κάνει το κοινό να γελά με την καρδιά του -ιδίως στο πρώτο μέρος. Και με αλήθειες: με τους δισταγμούς των ανθρώπων να δοκιμάσουν άλλους ανθρώπους, με τη θλίψη και τις εμμονές τους, με τις φοβίες τους, με την τρέλα τους.
Όλα αυτά υπάρχουν στο κείμενο, παρ’ ότι υπάρχουν όπως ήταν πριν από 40 χρόνια. Θέλω να πω ότι ασφαλώς διακρίνεται η ηλικία του κειμένου, παρότι πολλά πράγματα εξακολουθούν να υπάρχουν, είτε με άλλες αντιδράσεις, είτε με άλλες ορολογίες.
Ο Γιάννης Μόσχος έστησε μια παράσταση με ωραίο ρυθμό, χάρισε τις θαυμάσιες ατάκες στο κοινό, και επίσης μας χάρισε τέσσερις διαφορετικούς αλλά πλήρεις θεατρίνους. Θα ξεκινήσω από τους δύο «δεύτερους» αλλά ουσιαστικούς ρόλους, του Αγγελου Μπούρα και της Ανδρης Θεοδότου, που ήταν απολαυστικοί. Για να σταθώ στους δύο πρωταγωνιστές, και να σημειώσω ότι πολύ μου άρεσε, τελικά, το κάστινγκ του Γιάννη Μόσχου, που επέλεξε δύο ανθρώπους που ποτέ δεν ήταν οι γοητευτικοί και σέξι ηθοποιοί. Νομίζω ότι ο Γιάννης Μόσχος συνειδητά επέλεξε δύο ανθρώπους κανονικούς, καθημερινούς, κι εκεί ακριβώς εστίασε τη δυσκολία τους να ξαναφλερτάρουν, να ξαναδοκιμάσουν, να συμβιώσουν, να ερωτευτούν, να αγγιχθούν. Και οι δυο τους, έμπειροι και ταλαντούχοι ηθοποιοί, ανταποκρίθηκαν απολύτως σ’ αυτό το πλαίσιο. Όσο για τα κοστούμια (Τίνα Τζόκα), παρέπεμπαν ασφαλώς σε κάτι γλυκερό και ρομαντικό όπως και τα σκηνικά. Νομίζω ότι υπηρέτησαν, σ’ αυτό το πλαίσιο, το πνεύμα της παράστασης και το έργο.
Λοιπόν, η δεύτερη φετινή παράσταση στο «Μικρό Γκλόρια» μπορεί να είναι μια ασφαλής επιλογή που απευθύνεται σε ευρύ κοινό, αλλά είναι μια παράσταση στην οποία περνάς πολύ καλά, απολαμβάνεις κάθε στιγμή της, μια παράσταση που επενδύει στην ψυχαγωγία (με κάθε έννοια της λέξης). Που δίνει ακριβώς ό,τι υπόσχεται, με υπευθυνότητα και άποψη.
ΟΛΓΑ ΣΕΛΛΑ
Φωτογραφία εξωφύλλου: Μαριλένα Σταφυλίδου
