«Δεν θα σας πω ψέματα. Αυτό το κείμενο είναι για μένα μια κραυγή αγωνίας, ένα έργο για τη ζωή. Νέοι άνθρωποι που δεν χωρούσαν στη ζωή που τους επιβλήθηκε και προσπάθησαν να την αλλάξουν. Το προσπάθησαν αυτό συνειδητά ή ασυνείδητα, άγαρμπα, εγωιστικά ή σκεπτόμενοι το κοινό καλό. Πάντως όλοι καλούνται τώρα να πληρώσουν το τίμημα για αυτή τους την επιλογή». Αυτό αναφέρει στο artplay.gr ο ηθοποιός Κων/νος Γώγουλος που συνσκηνοθετεί με την Αγγελική Πασπαλιάρη την παράσταση «7 Κρεμασμένοι», βασισμένη στη νουβέλα «Μια διήγηση για τους επτά κρεμασμένους» του Λεονίντ Αντρέγιεφ, που κάνει πρεμιέρα στις 5 Μαρτίου στο θέατρο Tempus Verum – Εν Αθήναις.
«Τι είναι λοιπόν μια ζωή;» ρωτάει ο Βασίλη Καχίριν και ο Μίσκα ο Τσιγγάνος του απαντά «Ένα ξημέρωμα και πάει». Τι είναι λοιπόν η δική μας ζωή; Εγκλωβισμένοι κάτω από τα ερείπια μιας πραγματικότητας που μας έχει επιβληθεί παλεύουμε για μια ανάσα, για μια σπιθαμή ήλιο κι ας έρθει το ξημέρωμα κι ας μας κρεμάσουν. Κι όσο περνάει ο δήμιος τη θηλιά στο λαιμό μας εμείς θα τραγουδάμε.
Αυτό το έργο, αυτή η παράσταση είναι για τους φόβους μας, για τις αναβολές μας, για τα όνειρά μας και τις ελπίδες μας.
Είμαι 30 χρονών και ζω σε μια χώρα και έναν πλανήτη υπό διάλυση και θα παλέψω και δεν θα μείνω σιωπηλός και δεν θα κάτσω άπραγος κι ας μην έρθει ποτέ το ξημέρωμα που ονειρεύομαι κι ας μας πούνε γραφικούς και ονειροπόλους καρδιά μου».
«Σκέφτομαι συχνά αν οι άνθρωποι είμαστε τελικά το βάρος της γης ή το μεγαλύτερο θαύμα της. Υπάρχουν μέρες που η ανθρώπινη κακία, αμορφωσιά, μικρότητα, βλακεία με θυμώνει ή με παγώνει κι άλλες μέρες πάλι που η αγάπη, το ταλέντο, η αλληλεγγύη, η ειλικρίνεια, η ομορφιά των ανθρώπων με εμπνέουν και με συγκινούν. Η σκέψη αυτή μάλλον μου δυσκολεύει τη ζωή», σημειώνει από την πλευρά της η Αγγελική Πασπαλιάρη.
«Ακόμα συχνότερα σκέφτομαι επίσης πως τελικά τα πάντα είναι ζήτημα επιλογής και πρόθεσης. Επιλέγεις σε ποια χέρια και με ποιο τρόπο θα εναποθέσεις τη ζωή σου. Στα χέρια του Θεού, της μάνας σου, της τύχης, του περιβάλλοντός σου, του γκόμενού σου, των μακροπρόθεσμων στόχων σου. Ή θα κρατήσεις τη ζωή σου. Στα χέρια σου θα την κρατήσεις. Επιλογή και πρόθεση λοιπόν.
Η πιο συχνή μου σκέψη όμως σε σχέση με την ανθρώπινη ύπαρξη είναι η ίδια μας η αστειότητα. Είναι αστείος ο τρόπος που θαρρούμε πως θα ζούμε κι αύριο. Πως θα υπάρχουμε κι αύριο. Πως θα υπάρχει «αύριο». Είναι αστείο πώς οργανώνουμε τις ζωές μας βασισμένοι σε μια απολύτως ψεύτικη βεβαιότητα. Είναι αστείος ο τρόπος που αναβάλλουμε ραντεβού για δουλειές, οικογενειακά τραπέζια, την ανάγνωση ενός πολυσέλιδου βιβλίου, ποτά με τους φίλους, έρωτες, ταξίδια σε δύσκολους προορισμούς, εξομολογήσεις, μικροδουλειές του σπιτιού, καυγάδες, άγριες νύχτες και γλυκά πρωινά. Όλα όσα μπορούμε να κάνουμε «αύριο». Είναι αστείο. Είναι πολύ αστείο όταν δεν είναι αποκαρδιωτικό.
Τώρα, τη στιγμή αυτή, σκέφτομαι πως θα ήταν ίσως χρήσιμο να θεσπιστεί κάποιου είδους νόμος που θα μας υποχρέωνε να σκεφτόμαστε μία φορά τη μέρα πως αύριο είναι τόσο πιθανό να ζούμε όσο και να πεθάνουμε. Μάλλον όλα θα καλυτέρευαν αυτομάτως έτσι. Όχι, όχι, όχι. Το παίρνω πίσω. Τέτοιοι νόμοι θα ταίριαζαν σε σύμπαν δυστοπικού μυθιστορήματος όχι στον εκπολιτισμένο και δημοκρατικό δυτικό μας κόσμο. Έτσι δεν είναι;»
Αγγελική Πασπαλιάρη
- Ρωσία. Επτά κρατούμενοι – πέντε μέλη μίας τρομοκρατικής οργάνωσης που κατηγορούνται για την απόπειρα δολοφονίας ενός υψηλόβαθμου κυβερνητικού αξιωματούχου και δύο ποινικοί εγκληματίες – καταδικάζονται σε θάνατο διά απαγχονισμού. Ο εκκωφαντικός ήχος ενός καρδιακού παλμού που φτάνει στα αυτιά των μελλοθάνατων, η ξέφρενη αναπνοή, οι πικρές αναμνήσεις, οι οραματισμοί, οι στόχοι, η μυρωδιά ενός πρωινού από την παιδική ηλικία, η φευγαλέα ανάμνηση ενός χαμόγελου… Όλα ζωντανεύουν μέσα στα στενά όρια του κελιού τους. Εσύ τι θα έκανες αν ήσουν αντιμέτωπος με τον θάνατό σου;
Στο έργο του ο Αντρέγιεφ εμπνέεται από μία αληθινή ιστορία για να καταγγείλει την ίδια την έννοια της θανατικής ποινής. Ο συγγραφέας βυθίζεται στο μυαλό επτά ανθρώπων που περιμένουν να πεθάνουν από μέρα σε μέρα, φωτίζει τις μύχιες σκέψεις και τις αγωνίες τους, καθώς και την προσπάθειά τους να συλλάβουν και να δώσουν σχήμα στο αδιανόητο. Η νουβέλα του «Μια διήγηση για τους επτά κρεμασμένους», κατά γενική ομολογία το σημαντικότερο έργο του, παρά το πεσιμιστικό της περιεχόμενο παραμένει ένας ύμνος στη ζωή.
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα
Ο Λεονίντ Αντρέγιεφ είναι ο μεγάλος λησμονημένος της ρωσικής λογοτεχνίας. Στις αρχές του 20ου αιώνα η κριτική εκθειάζει τις νουβέλες του θεωρώντας τες ανώτερες από αυτές του Τσέχωφ. Ο Μαξίμ Γκόρκι γράφει γι’ αυτόν: «Η διορατικότητά του για οτιδήποτε άγγιζε τις σκοτεινές πτυχές της ζωής, τις αντιφάσεις της ανθρώπινης ψυχής ή τους αναβρασμούς του ενστίκτου, ήταν μοναδική». Ο Αντρέγιεφ δημοσιεύει την πρώτη του νουβέλα το 1898 στην εφημερίδα «Ταχυδρόμος της Μόσχας». Γρήγορα γνωρίζει μεγάλη ανταπόκριση στους καλλιτεχνικούς και πνευματικούς κύκλους της προεπαναστατικής Ρωσίας. Μέσα στα χρόνια καθιερώνεται ως ο κύριος εκπρόσωπος του ρωσικού εξπρεσιονισμού. Αν και αντιτάσσεται στη τσαρική εξουσία και χαιρετίζει την πρώτη επανάσταση του 1905, στη συνέχεια καταβάλλεται από ένα πνεύμα απαισιοδοξίας παραιτούμενος από κάθε επαναστατική άποψη και πιστεύοντας ότι η εξέγερση των μαζών μπορεί να οδηγήσει μόνο σε μια μεγάλη απώλεια της ζωής και μεγάλη οδύνη. Η στάση του αυτή θα οδηγήσει τον ίδιο και το έργο του στην αφάνεια μετά την επικράτηση των Μπολσεβίκων το 1917. Όπως γράφει και η κριτικός Μάγια Στάγκαλη: «Σε μια εποχή επαναστατικής αισιοδοξίας ο Αντρέγιεφ υπήρξε μια σκοτεινή, γοητευτική παραφωνία που αντιλαμβανόταν τη ζωή ως ξεκούρδιστο χορό στο κενό».
Συντελεστές
Δραματουργική επεξεργασία – Πρωτότυπα κείμενα*: Αγγελική Πασπαλιάρη
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Γώγουλος – Αγγελική Πασπαλιάρη
Σκηνική Εγκατάσταση – Κοστούμια : Ιωάννα Πλέσσα
Σχεδιασμός ήχου: Ιάκωβος Δρόσος
Φωτισμοί: Κωνσταντίνος Αναγνώστου
Μουσική διδασκαλία: Βαλέρια Δημητριάδου
Φωτογραφίες: Νίκος Πανταζάρας
Poster artwork: George Giannimpas
Βοηθός σκηνογράφου – ενδυματολόγου: Χαρά Κρόμπα
Παραγωγή: Constantly Productions
Παίζουν: Κων/νος Γώγουλος, Κων/νος Δαλαμάγκας, Στέργιος Κοντακιώτης, Αθανασία Κουρκάκη, Δημήτρης Παπαβασιλείου, Αγγελική Πασπαλιάρη, Χάρης Χιώτης
* Η διασκευή βασίστηκε στη νουβέλα «Οι επτά κρεμασμένοι», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αστάρτη σε μετάφραση Μαρίνας Λιώμη.
Info:
Tempus Verum-Εν Αθήναις: Ιάκχου 19, Γκάζι /τηλέφωνο κρατήσεων 21 0342 5170
Πρεμιέρα: 5 Μαρτίου
Παραστάσεις: Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 (μέχρι 3/4)
Εισιτήρια: 12 ευρώ (κανονικό), 8 ευρώ (μειωμένο), 5 ευρώ (ατέλειες)
Διάρκεια: 70 λεπτά
Προβολή – Επικοινωνία: Δημήτρης Χαλιώτης, 6977 570142
