«Δεν ήταν μέσα στους αγαπημένους μου -έφταιγε μάλλον το γεγονός ότι είχα μεγαλώσει, είχα περάσει το στάδιο αυτό που περιμένεις πότε θα πεθάνεις (για την ακρίβεια είχα γυρίσει από το στρατό -είχα ήδη πεθάνει δηλαδή) όταν τον πρωτοάκουσα. Το συγκρότημά του, τα Διάφανα Κρίνα, μου έκαναν καλή εντύπωση -μου θύμισαν αρκετά Metro Decay και η φωνή του μου έφερε μπόλικες αναμνήσεις μιας άσχημης εποχής…
Δεν άντεχα το λυρισμό του -πήγαινε πέρα από εκεί που μπορούσα εγώ να φτάσω -είπαμε, είχα πια πεθάνει και οι πεθαμένοι είναι παγωμένοι, αναίσθητοι…
Αλλά όταν άκουσα για πρώτη φορά τις “Μέρες Αργίας μού είχε σηκωθεί η τρίχα κάγκελο -θυμάμαι ότι έπαιξα το κομμάτι 4-5 φορές κολλητά, εγώ που για να ξανακούσω κομμάτι πρέπει να έχει αλλάξει η μέρα.
Και μετά άκουσα το “Κλόουν την Τετάρτη, την Κυριακή νεκρός” και κόλλησα και το “Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα” που για μένα συνοψίζει όλη τη δεκαετία του ΄90.
Δεν ήμουν φανατικός με τα Διάφανα Κρίνα και ούτε τους είχα δει πολλές φορές -κυρίως σε κάποια φεστιβάλ με άλλους -δε νομίζω ότι ποτέ πήγα σε συναυλία που έκαναν μόνοι τους. Αλλά εκείνη η συναυλία στο Γκάζι, η τελευταία που έδωσαν όλοι μαζί, μάλλον μετά από μερικά χρόνια θα υπολογίζεται στα ιστορικά συμβάντα αυτής της πόλης -όσοι πήγαν το ξέρουν ήδη…
Είχα διαβάσει ότι οι σχέσεις του Ανεστόπουλου με το υπόλοιπο συγκρότημα ήταν πολύ άσχημες μια εποχή -είχα διαβάσει και κάτι φαρμακερά γράμματα που είχαν ανταλλάξει, λοιπόν, όπως τους είδα στη σκηνή κατάλαβα ότι έτσι είναι οι παθιασμένες σχέσεις και μέσα από αυτές βγαίνει τέχνη. Και σ΄ όποιον δεν αρέσει, δεν πειράζει… Τόσα χρόνια στη μουσική, όσοι ξεσκίζονται βγάζουν αριστουργήματα -αυτοί που συνέχεια αγαπιούνται το πολύ να γίνουν Status Quo (το συγκρότημα και όχι μόνο).
Όταν μάθαμε ότι ο Ανεστόπουλος έχει καρκίνο ξέραμε ότι θα χάσει -ότι σύντομα θα φύγει -κι έτσι έγινε, άλλωστε ανήκε κι αυτός στη γενιά που “γεννήθηκε για να χάνει κι όχι για να διαπραγματεύεται”. Όμως νομίζω ότι τελικά οι ποιητές δεν φεύγουν, γιατί ποτέ δεν ήταν εδώ. Κι όπως έλεγε στα νιάτα του κι ο Αρχηγός “ο θάνατος προτιμάει αυτούς που προτιμάνε το θάνατο”
Ελπίζω όπου κι αν βρίσκεται πλέον, να έχει πολλά βιβλία και πολλή μουσική…»
Θανάσης Γιαννόπουλος
