Είχα σκεφτεί αρχικά να μη γράψω, παρ’ ότι πήγα με σεβασμό και συγκίνηση στην κηδεία της Αρλέτας το μεσημέρι της Πέμπτης στο Α Νεκροταφείο. Λειτούργησα εν μέρει ως δημοσιογράφος και εν μέρει ως άνθρωπος που αποχαιρετά έναν καλλιτέχνη, που τον συγκίνησε, τον συντρόφευσε, τον νανούρισε, τον γαλήνεψε. Και για πρώτη φορά στη ζωή μου, και παρότι έχω «καλύψει» πολλές κηδείες επωνύμων (ουφ, ναι, σ’ αυτή τη δουλειά συμβαίνει κι αυτό) δεν ήθελα να γράψω γι’ αυτόν τον αποχαιρετισμό. Ισως γιατί ήταν κάτι παραπάνω από φανερό ότι ήταν τόσο χαμηλόφωνος, τόσο διακριτικός, τόσο αντι-ντιβίστικος, τόσο μεταξύ μας (ερήμην, σχεδόν, επωνύμων) που σκέφτηκα ότι η δημοσιοποίηση και η περιγραφή θα ήταν ασεβείς. Κάτι τέτοια απλώς τα νιώθεις, τα εισπράττεις, γίνεσαι κοινωνός. Οπως τη φυσαρμόνικα της Γιώτας Γιάννα, που την αποχαιρέτισε μπροστά στην ανοιχτή νεκροφόρα με το τραγούδι του Κώστα Γιαννίδη «Πόσο λυπάμαι…», κι εκείνο το «αντίο» του κόσμου, χαμηλόφωνο, σαν ψαλμωδία και μοιρολόι, με παρόντα το λυγμό που την αποχαιρέτισε με το «Ακόμα κι αν φύγεις/ για τον γύρο του κόσμου…». Κι εκείνη την κιθάρα, εν είδει σταυρού πάνω στο φέρετρο, στολισμένη με λουλούδια. Και παρότι σιωπηλή, ακούγονταν οι χορδές της…
Είναι μερικές στιγμές που ο επαγγελματίας δημοσιο-γράφων δεν θέλει να κοινοποιήσει. Και υπάρχουν άλλες που τροφοδοτούν κείμενα, χιλιάδες λέξεις, θέσεις, αντιθέσεις, συγκρούσεις, στρατόπεδα. Και συνήθως, τα τελευταία χρόνια ιδίως, αυτές οι στιγμές, αυτά τα κείμενα, αυτές οι «εμπνεύσεις» έρχονται από τα social media. Εκεί εκτονώνονται διαθέσεις, εκεί, στον διαδικτυακό τόπο, χτίζονται ή κατεδαφίζονται σχέσεις, επιλέγονται «παρατάξεις», προκαλούνται συναισθήματα οργής, χαράς, θυμού και ένα σωρό. Πάντως αυτά τα διαδικτυακά μέσα, είναι πολύ… φασαριόζικα. Στην ψυχή μας και στη ζωή μας.
Είχα σκεφτεί αρχικά να μη γράψω για τον αποχαιρετισμό μας στην Αρλέτα. Σκέφτηκα ότι έτσι διακριτικά και στην άκρη όπως έζησε, έτσι διακριτικά όπως τραγουδούσε, ίσως και να την ενοχλούσε… Αλλά μετά το είδα λίγο αλλιώς. Και ναι, δεν μπορούν να μεταφερθούν οι στιγμές που νιώθει κανείς, δεν μπορεί να περιγραφεί η προσωπική συγκίνηση κανενός -ή σπανίως- αλλά μήπως θα πρέπει τα κείμενά μας να τροφοδοτούνται από χαμηλόφωνες και σπάνιες στιγμές;
Όλγα Σελλά
