Εσείς; Κάθε πότε κάνετε reality check? Σας προτείνω να κάνετε ένα κάθε 24 ώρες. Μπορείτε να το κάνετε το πρωί όσο είστε ακόμα στο κρεβάτι, ή όταν τρώτε, όταν κάνετε έρωτα, ακόμα και όταν αφοδεύετε. Μη φοβάστε, δεν θα σας καταλάβει κανείς! Μη διστάζετε. Βοηθάει πολύ, πιστέψτε με. Άλλες φορές θα νιώσετε πως ανεβαίνετε λιγάκι και άλλες ίσως σας προσγειώσει μια στάλα. Στην αρχή θα σας φανεί λίγο ακριβό. Η τιμή του βέβαια δεν μεταφράζεται σε χρήματα. Σε τι μεταφράζεται; Αυτό δεν μπορώ να σας το πω εγώ. Η τιμή του είναι διαφορετική για τον καθένα. Σας προκαλώ, ανακαλύψτε την μόνοι σας!
Εγώ προσωπικά κάνω αυτή την άσκηση ανελλιπώς χρόνια τώρα. Μάλιστα την ονομάζω πια «mix»: Σε συνδυασμό με ένα Τ4 για τον θυρεοειδή μου – και καμιά συνεδρία άμα λάχει και μπω σε φάση post-burn out, είναι συνδυασμός ιαματικός. Φυσικά εσείς τη συνεδρία δεν την χρειάζεστε, δεν είστε δα και σαλεμένοι, αλλά τον θυρεοειδή σας να μην αμελείτε να τον τσεκάρετε τακτικά, είναι άτιμο πράμα! «Άτιμο»… τι λέξη και αυτή, καθόλου δεν μου αρέσει.
Τι; Λέτε πως τίποτα δεν πάει στραβά με σας και γιατί να αρχίσετε την εκγύμναση του νου σας; Μα ούτε σε μένα ήταν κάτι λάθος. Βέβαια, τώρα που το σκέφτομαι… ίσως η ένταξη ενός reality check στη ζωή μου να είναι απόρροια μίας πολυετούς διαμονής στη Γερμανία. Ποιος τους χωνεύει αυτούς, θα σκέφτεστε ε; Είχα λόγο όμως που πήγα, και πήγα πετώντας! Γιατί όταν πρωτομετακόμιζα εκεί μη γνωρίζοντας γρι γερμανικά, και μόλις λίγες ώρες μετά την ενηλικίωσή μου, δεν με ένοιαζε που πάω, αρκεί να ήταν ένας τόπος μακριά από την ελληνική κοινωνία και το εκπαιδευτικό της σύστημα, που για μένα συνιστούσε την προσωποποιημένη αφιλοξενία της εφηβικής μου ζωής. Όχι ότι είχα περάσει άσχημα παιδικά χρόνια. Και τα μπαλέτα μου, και το πιάνο είχα, δεν έμεινα απέξω πουθενά. Θυμάμαι όμως την άμοιρη τη μάνα μου, κάθε φορά που ο ευφυέστατος καθηγητής την καλούσε στο σχολείο, και με ύφος δέκα καρδιναλίων της έλεγε «Κυρία μου, η κόρη σας.. την κακοποιείτε; Το παιδί σας δεν γελάει με τα αστεία μου. Το παιδί σας έχει πρόβλημα.» Ας είναι, τώρα βλέπω ότι ήμουν και τυχερή. Όπως και να το κάνεις, δεν υπάρχει σύγκριση μπροστά στους σημερινούς που πίνουν κρασί στο όνομα μιας Κεραμέως.
Παρόλα αυτά, ύστερα από δύο έτη στο μουντό βορρά, μακριά από τον ήλιο και τα πιροσκί με πατάτα της κυρά Κίτσας, λύγισα και γύρισα να σπουδάσω τεχνικός κινηματογράφου, σε μία σχολή – ορόσημο – για την πορεία μου. Μία σχολή που- όπως τόσα άλλα σε αυτόν τον τόπο δεν κράτησε την υπόσχεση της, να παλέψει να επαναφέρει στην προκειμένη μία κρατική πιστοποίηση που σε πολλούς στέρησε και συνεχίζει να στερεί το δικαίωμα σε αρκετές επιλογές. (Το χαρτί ναι, κάνει τη διαφορά. Προσφέρει πάντα περισσότερες επιλογές-μην αφήσετε κανέναν να σας παραμυθιάζει, άλλωστε, πόσοι Κυβερνητικοί είναι του Harvard.) Μία σχολή, όπως και άλλες, με καθηγητές που ήξεραν να μοιράζονται, αλλά και άλλους που επέμεναν να τα κρατάνε για τον εαυτό τους- γιατί ο επαγγελματικός ανταγωνισμός βλέπετε, σε κάποιους υπερίσχυε της εκπαιδευτικής τους ιδιότητας. Πόσο αστείο μου φαίνεται τώρα, αλλά πόση πικρία νιώθαμε την στιγμή που το βιώναμε! Βέβαια, σε αυτή την σχολή υπήρχε ο φοβερός γραμματέας που είχε πάντα μία καραμέλα να μας γλυκάνει, και ήταν σε εκείνη τη σχολή που γνώρισα φίλους τρομερούς που σήμερα είναι η οικογένεια μου, η ομάδα μου, οι συνεταιριστές μου.
Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εμένα πήρε πολύ καιρό να μπορέσω να προσδιορίσω επιθετικά την ιδιότητα μου, ίσως γιατί γνωρίζεις εξαρχής πως όσα κεφάλαια και να επενδύσεις, οι πιθανότητες να βιοποριστείς από αυτό δεν είναι με το μέρος σου. Στην Ελλάδα η διαδρομή είναι ψυχικά επώδυνη και γεμάτη απογοητεύσεις. Δεν ξυπνάς μία ωραία πρωία και νιώθεις καλλιτέχνις. Πόσο μάλλον όταν έχεις απέναντι σου μία πολιτεία, πνιγμένη στους αρχαιολάγνους, υποστηρικτές οπισθοδρομικών αντιλήψεων, να αντιμετωπίζουν τα φρέσκα βλέμματα θετικά μόνο αν πρόκειται για δικό τους όφελος. Υπάρχει μία ενδόμυχη βία που επιμένει σταδιακά σε όλο αυτό. Δεν είναι αυτοποιημένες διεργασίες. Φυσικά όλο αυτό υπάρχει γιατί είναι το κοινωνικό σύνολο που το στηρίζει. Οι πραγματικότητες που βιώνεις. Η νοοτροπία του τόπου. Γιατί η βία στην καθημερινή ρουτίνα της Ελλάδας έδινε και δίνει το παρόν ανελλιπώς. Όπως και με τα αποτελέσματα των τελευταίων εθνικών εκλογών, ε; Όσοι δεν ένιωσαν να μουδιάζει το σώμα τους, είναι και αυτοί που έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης σε μία πολιτική υπέρ τον διακρίσεων, υπέρ της περιθωριοποίησης των αδυνάτων, υπέρ ενός θεοσεβούμενου κρατικού μηχανισμού τιμωρού και παντογνώστη που λέξεις όπως αλληλεγγύη και κοινωνική πρόνοια θεωρούνται βλασφήμια.
Για αυτό σας λέω, δοκιμάστε ένα reality check . Το σήμερα δεν γεννήθηκε τα μεσάνυχτα. Είναι το αποτέλεσμα πολυετών τριβών, επιλογών και συμβιβασμών από όλους μας. Κάντε ένα reality check και ψάξτε τον εαυτό σας στο κάδρο. Πόσες φορές σιωπήσατε μπροστά σε μία αδικία; Πόσες φορές κινητοποιηθήκατε όχι για σας, για τους γύρω σας, για τα δικά τους δικαιώματα; Κάντε ένα reality check και δείτε εσείς κάνατε αυτό που μπορούσατε; Και τώρα που είμαστε όλοι μόνοι, και εσείς και εμείς, μήπως ήρθε η ώρα να κάνουμε κάτι όλοι μαζί;
Το πρωί θυμήθηκα κάτι που συνέβη πριν χρόνια. Σήμερα φαντάζει σαν εφιάλτης από το κοντινό μέλλον. Ίσως κάποιος από εσάς βρισκόταν εκεί.
Δεκέμβριος 2012. Ένας άνθρωπος αυτοκτονεί στη πλατεία Συντάγματος. Μέρες γεμάτες βία, βία, βία. Βράδυ. Συλλαλητήριο στο σύνταγμα και είναι η τελευταία παράσταση για το «Περιμένοντας τον Γκοντό» στο θέατρο Τέχνης.
Περιμένουμε για τα εισιτήρια. Διαδηλωτές που εγκατέλειψαν την πορεία επιστρέφουν μέσω της Φρυνίχου στα σπίτια τους. Μόνο που δεν μας φτύνουν. Ο αγώνας που δίνουν στο δρόμο δεν τους αφήνει χρόνο για τέχνη.
Ένα θέατρο μισοάδειο. Η παράσταση αρχίζει και μαζί αναζωπυρώνει και η διαδήλωση. Χατούπη και Αλικάκη στη σκηνή περιμένουν τον Γκοντό. Κρότου λάμψης. Ξανά. Πάρα πολύ δυνατά. Οι ηθοποιοί συνεχίζουν να περιμένουν τον Γκοντό. Όλοι βουρκωμένοι, όλοι ακίνητοι μη τυχόν και μας ξεφύγουν τα δάκρυα.
Βούλα Γερμανάκου-Κοψίνη / Σκηνοθέτις κινηματογράφου
Επιμέλεια: Μάνια Ζούση
