«Η Βούτα είναι η πιο προσωπική ιστορία που έχω γράψει ως τώρα», λέει στο artplay.gr ο βραβευμένος με το έπαθλο σεναρίου στο πρόσφατο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, Γιώργος Τελτζίδης.
«Δεν ξέρω αν κάνω πολιτικό σινεμά, δεν μου αρέσουν οι ταμπέλες, το σινεμά είναι ένα. Με συγκινούν το ίδιο οι περιπέτειες ενός διανοούμενου αστού στις ταινίες του Γούντι Άλεν, όσο και ο αγώνας των προλετάριων στις ταινίες του Κεν Λόουτς. Όπως επίσης συναρπαστική είναι η απεικόνιση του «κοινωνικού αυτισμού» τόσο στον Λάνθιμο, όσο και στον Οικονομίδη.
Κάθε φορά που γράφω κάτι, στον μόνο που νιώθω ότι πρέπει να είμαι πιστός είναι ο εαυτός μου και τα βιώματα μου. Ίσως αυτό βρει απήχηση σε αυτόν που θα το δει, ίσως και όχι, αλλά τουλάχιστον θα ξέρω πως υπήρξα ειλικρινής. Πιστεύω πως πρέπει να κάνουμε ταινίες γι αυτά που γνωρίζουμε πραγματικά και σε βάθος. Στο σενάριο της Γεννήτριας, ο κεντρικός χαρακτήρας ήταν πατέρας μου, στην Βούτα ήταν οι άνθρωποι που μεγάλωσα μαζί, στην Σταυρούπολη Θεσσαλονίκης. Οι φίλοι μου στον δρόμο και οι συμμαθητές μου στο νυχτερινό λύκειο. Με τους περισσότερους πατεράδες να απουσιάζουν από το οικογενειακό κάδρο, αυτά τα αγόρια ήταν αναγκασμένα να πάρουν την θέση τους. Με την ενηλικίωση να έρχεται ωμά, βίαια. Σε ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία με θέμα την ενηλικίωση, «Σε παρακαλώ, μη γυρίσεις από το φεγγάρι», ο Ντην Μπακόπουλος γράφει: «Σιγά σιγά γινόμασταν θυμός… Σχεδόν αυτοκτονούσαμε από την οργή. Θα μεγαλώναμε κλοτσώντας και σκίζοντας πράγματα, με τους ανθρώπους να μας κοιτούν και να αναρωτιούνται γιατί κρύβουμε τόση βία στις καρδιές μας». Αυτόν το θυμό είναι που προσπαθώ να καταλάβω ακόμη και τον εξερευνώ μέσα από τις ιστορίες που γραφώ. Ίσως εκεί να έρχεται και το πολιτικό πρόσημο που τις συνοδεύει. Γιατί είναι σαφώς πολιτικός ο λόγος που στις υποβαθμισμένες δυτικές συνοικίες Θεσσαλονίκης και σε κάθε αντίστοιχη γειτονιά, ζουν οι εργάτες αυτού του κόσμου, αποκλεισμένοι από τα μέσα παραγωγής του κεφαλαίου και τον πλούτο τους και σε συντριπτική πλειοψηφία, αποκλεισμένοι από ίσες ευκαιρίες, πρόσβαση σε ανώτερη παιδεία και περίθαλψη. Δεν μιλάω γι αυτούς από ταξικές ενοχές ή για να φτιάξω μια αγιογραφία της εργατικής τάξης. Μιλάω γι` αυτούς γιατί είναι το μόνο που ξέρω».
Γιώργος Τελτζίδης
Ο Γιώργος Τελτζίδης σπούδασε κινηματογράφο και Ευρωπαϊκό Πολιτισμό. Υπήρξε δυο φορές υποψήφιος για το βραβείο της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, στην κατηγορία καλύτερης μικρού μήκους ταινίας και έχει επιλεχθεί από τα Talent Campuses των Berlinale FilmFestival , Sarajevo Film Festival και Zurich Film Festival.
Το 2012 στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας απέσπασε το βραβείο ντοκιμαντέρ για το “Καθαρό ραδιόφωνο” και το 2013 στο ίδιο φεστιβάλ, το σενάριό του με τίτλο “Γεννήτρια”, σε σκηνοθεσία της Nικολέτας Λεούση, απέσπασε τιμητική διάκριση σεναρίου και βραβείο της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου. Το 2015 η μικρού μήκους ταινία του με τίτλο “Dye” ήταν υποψήφια για το βραβείο της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Το 2016 το “Dye” απέσπασε το βραβείο της καλύτερης ταινίας μικρού μήκους στο φεστιβάλ Hellas Filmbox Berlin. Το 2017, η τελευταία του ταινία σε παραγωγή της ΕΡΤ, με τίτλο “Φράγμα”, απέσπασε το βραβείο καλύτερης ταινίας Νότιας και Ανατολικής Ευρώπης, στο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας και ήταν υποψήφια για το βραβείο της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Τις χρονιές 2018-2019 ήταν μέλος της κριτικής και προκριματικής επιτροπής του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας.
ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ
2010 – Μικρού Μήκους. O Kύριος Π. (Σκηνοθεσία – Σενάριο)
2012 – Μικρού Μήκους. Καθαρό ραδιόφωνο (Σκηνοθεσία – Σενάριο)
2013 – Μικρού Μήκους. Γεννήτρια (Σενάριο.) ΕΡΤ
2014 – Μικρού Μήκους. Dye (Σκηνοθεσία – Σενάριο) Ε.Κ.Κ
2017 – Μικρού Μήκους.Φράγμα (Σκηνοθεσία – Σενάριο)ΕΡΤ 2
2019 – Μικρού Μήκους .Βούτα (Σενάριο)ΕΡΤ
2019 – Μικρού Μήκους, Felix (Σκηνοθεσία – Σενάριο)ΕΡΤ
