Ένα βράδυ πριν 6 χρόνια κατηφόριζα από το σπίτι μου προς το γειτονικό μπουγατσοπωλείο”, αφηγείται στο artplay.gr ο Χρήστος Καρτέρης, δημιουργός του ντοκιμαντέρ «Τεό, ο γείτονάς μου», που απέσπασε στο φετινό Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, το βραβείο ντοκιμαντέρ. “Εκεί τα βράδια αργά δούλευε ένας καλός μου φίλος. Άραζα και του έκανα παρέα όσο μπορούσα. Ο Τεό σύχναζε κι αυτός εκεί γιατί μένει κοντά. Όταν τον είδα πρώτη φορά παραξενεύτηκα. Δεν πέρασε απαρατήρητος. Μου κέντρισε την προσοχή το στυλ του και η παράξενη φιγούρα του. Εκείνο το βράδυ γνωριστήκαμε και πιάσαμε την κουβέντα. Από τότε μπήκε μέσα στην καρδιά μου. Έγινε φίλος μου. Πολλά τέτοια βράδια τα βγάζαμε εκεί. Όλα αυτά τα χρόνια έμαθα πολλά πράγματα για αυτόν κι αυτός για εμένα. Αναπτύχθηκε μια πολύ ιδιαίτερη σχέση.
ARVE Error: Mode: lazyload not available (ARVE Pro not active?), switching to normal mode
Η ζωή, ο μικρόκοσμος, οι συνήθειες, οι αντιλήψεις, οι επιθυμίες, οι σκέψεις και το πρόσωπο του Τεό είχαν ριζώσει μέσα μου. Ένιωθα μεγάλη ανάγκη να μιλήσω κινηματογραφικά για αυτόν τον άνθρωπο. Είχα χρόνια να κάνω ταινία κι ένιωθα δημιουργικά στάσιμος. Περιμένοντας τις αξιολόγησες και τις εγκρίσεις των σεναρίων που είχα καταθέσει για χρηματοδότηση, αποφάσισα να δράσω μόνος μου κ έτσι σκέφτηκα να κάνω ένα ντοκιμαντέρ για το γείτονά μου.
Τότε ήρθε η πρόταση στον Τεό. Στην αρχή του έκανε εντύπωση και ήταν επιφυλακτικός. Αντιλαμβανόμενος τον δισταγμό του, του είπα «Ξεκινάμε και βλέπουμε. Αν νιώσεις ότι αυτό δε σε κάνει να αισθάνεσαι άνετα ή ο, τιδήποτε άλλο, σταματάμε». Μόλις το άκουσε αυτό, δέχτηκε με μεγάλη χαρά να το κάνει. Ήθελε να με βοηθήσει και μέσα από τη διαδικασία αυτή να έχει κάτι να θυμάται.
Ξεκινήσαμε πέρσι το καλοκαίρι τα γυρίσματα. Κράτησαν σχεδόν 2 εβδομάδες. Από το πρωί μέχρι το βράδυ ήμουνα στο σπίτι του, με την κάμερα στο χέρι να παρατηρώ την αδιατάρακτη ζωή του. Άλλες φορές μιλούσαμε πολύ κι άλλες καθόλου. Υπήρχε σιωπή, ο ήχος της πόλης και η ησυχία της νύχτας. Η κάμερα δε σταμάταγε να γράφει. Ο Τεό δε φοβόταν να μου ανοιχτεί. Είχε ανάγκη να μιλήσει. Έγινα παρατηρητής – συνομιλητής. Κατά κάποιο τρόπο, το ένστικτο μου έγινε οδηγός σε αυτή την διαδικασία.
Αυτό που θυμάμαι έντονα ήταν κάτι που μου είπε ο Τεό την τελευταία μέρα: «Όλο αυτό που γίνεται, είναι εξομολόγηση για εμένα. Μου κάνει καλό».
Στόχος μου ήταν να προκύψει ένα ντοκιμαντέρ παρατήρησης, ένα πορτραίτο του γείτονά μου. Ήθελα η κάμερα να είναι ο καθρέφτης του Τεό, ο οποίος θα αντανακλούσε τον εσωτερικό του κόσμο”.
Χρήστος Καρτέρης
