featured Κινηματογράφος

Όταν οι μολότοφ γίνονται πυροτεχνήματα

Η νέα ταινία του Romain Gavras «Athena», που πρόσφατα είδαμε σε παγκόσμια πρεμιέρα στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση και το κοινό μπορεί να παρακολουθήσει στο Netflix, παρουσιάζει μέσα από την ιστορία μίας οικογένειας 4 αδελφών, τις τεταμένες σχέσεις μεταξύ αστυνομικών και αντιστασιακών σε μία φανταστική πόλη με την ονομασία «Αθηνά», η οποία και αποτελεί έναν χαρακτήρα από μόνη της.

Η κινηματογράφηση και η σκηνοθεσία – αν και εντυπωσιακές – παραπέμπουν περισσότερο σε φαντασμαγορικό video clip, με αποτέλεσμα να μην καταφέρνουν να αποτυπώσουν το ζόφο μιας ανηλεούς σύγκρουσης, παραμένοντας σε μια επιδερμική, άκρως ωραιοποιημένη εικόνα μίας σκληρής πραγματικότητας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ύπαρξη πυροτεχνημάτων που αντικαθιστούν -υπό μία έννοια- βόμβες μολότοφ.

Το τελικό πλάνο διχάζει, καθώς δεν μπορεί να εξηγηθεί σε σχέση με την προηγούμενη προσέγγιση και απεικόνιση του αστυνομικού κράτους. Ο σκηνοθέτης κάνει μία σαφή πολιτική και αισθητική επιλογή η οποία όμως δεν υποστηρίζεται από όλες τις προηγούμενες σεναριακές επιλογές του.

Έτσι η «Athena» μάλλον διχάζει το κοινό. Όσο και αν ο ίδιος ο Romain Gavras  κατά τη διάρκεια του Q&A ανέφερε ότι επιχείρησε να εκμοντερνίσει μια αρχαία τραγωδία, η ταινία του μάλλον επαναλαμβάνει θεματικές που έχουμε δει αριστουργηματικά δοσμένες σε ταινίες όπως το «La Haine» του Κασοβίτς.

Στα θετικά σημειώνουμε τη μουσική επένδυση, που θυμίζει μοντέρνα ιαχή πολέμου. Όσον αφορά το τέλος, η ταινία θα μπορούσε να είχε πολλά τέλη, πολύ νωρίτερα από το τελικό, το οποίο έρχεται σίγουρα να διχάσει το κοινό και, κατά την γνώμη μας, να συγκεκριμενοποιήσει τον «εχθρό» που σε όλα τα προηγούμενα λεπτά της ταινίας φαίνεται να προσπαθεί να κατανοήσει. Με αποτέλεσμα να αποδυναμώσει την ιστορία.

Γ. Σ