featured Κινηματογράφος

Δημήτρης Ζάχος:”Οι κινηματογραφιστές δεν είμαστε χομπίστες”

“Η αρχική έμπνευση έρχεται από τους περιστεράδες που ακόμα και σήμερα εκπαιδεύουν τις Βούτες σε πολλές περιοχές της Ελλάδας και κοιτάζουν προς τον ουρανό για μια ανάσα από τα επίγεια προβλήματα”, λέει στο artplay.gr ο σκηνοθέτης της ταινίας “Βούτα”, Δημήτρης Ζάχος

που απέσπασε στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, Ειδικό Βραβείο και τιμητική διάκριση σεναρίου για τον Γιώργο Τελτζίδη. “Ο Γιώργος Τελτζίσης κατάφερε να μπολιάσει αυτές τις ιστορίες με τα προσωπικά του βιώματα από τα λαικά στρώματα της Σταυρούπολης στη Θεσσαλονίκη όπου μεγαλώσαμε και οι δύο και έφτιαξε αυτό το σενάριο που με συγκίνησε από την πρώτη στιγμή που το διάβασα”, προσθέτει.

Τα πρόσωπα και οι τόποι

“Ξεκινήσαμε την έρευνα για τους ανθρώπους και τους χώρους της ταινίας σχεδόν ταυτόχρονα. Εκείνο το διάστημα εργαζόμουν στο Κατάστημα Κράτησης του Κορυδαλλού ως εκπαιδευτικός και είχα καθημερινή επαφή με ανθρώπους του περιθωρίου όλων των ηλικιών. Πολλά στερεότυπα σπάσανε μέσα μου και άλλα δυστυχώς επιβεβαιώθηκαν. Το ερώτημα είναι και το βλέπουμε και στην ταινία αυτό, κατά πόσο ένα παιδί που μεγαλώνει σε μια οικογένεια υψηλού κινδύνου, high risk όπως την ονομάζουν οι ειδικοί, με εξαρτήσεις, βία και παραβατικότητα, μπορεί να ξεφύγει από τη μοίρα του και να ανοίξει τα φτερά του υγιές και ανεξάρτητο στη ζωή του”.

Το χρονικό των γυρισμάτων

“Ήμασταν τυχεροί να επιλεχθεί το σενάριο της Βούτας από την ΕΡΤ και το πρόγραμμα Μικροφίλμ, και να προχωρήσει η υλοποίησή του. Όχι χωρίς δυσκολίες. Ο μόνος τρόπος ήταν να επικοινωνήσουμε με φίλους και συναδέλφους και να φτιάξουμε μια ομάδα που λειτούργησε περισσότερο ως παρέα και λιγότερο ως επαγγελματικό σύνολο. Είναι πλέον κοινότυπο ότι οι δυσκολίες του να κάνεις σινεμά στην Ελλάδα είναι αμέτρητες. Ο μόνος τρόπος να πάει κάτι καλά είναι αν υπάρχει τρέλα και πίστη σε αρκετή δοσολογία.

Θυμάμαι κάποια στιγμή στην αρχή της προετοιμασίας είχαμε συναντηθεί στην πλατεία Βαρνάβα με τη σπουδαία Ιουλία Σταυρίδου και μου μιλούσε για το πώς δούλευε παλιότερα από ταινία σε ταινία βοηθώντας ουσιαστικά ένα κοινό όραμα και συνειδητοποίησα πόσο σημαντικό ρόλο παίζει η σχέση με τους ανθρώπους και η αγάπη για αυτό που δημιουργούμε όλοι μαζί. Βέβαια οι κινηματογραφιστές δεν είμαστε χομπίστες. Εννοείται πως πρέπει να αναζητούμε τις καλύτερες προϋποθέσεις εργασίας για όλους τους συνεργάτες”.

Μάνια Ζούση