Είχα ένα φιλαράκο –το Σταύρο –από το Γυμνάσιο μαζί, μετά το Λύκειο χαθήκαμε. Ο Σταύρος ήταν κολλημένος με τον Τζέρι Λιούις, έκανε μάλιστα κι εκείνο το χαρακτηριστικό του περπάτημα που τόσο έμοιαζε με το cat walk των ροκαμπιλάδων. Κι εμένα μου άρεσε. Ο Τζέρι Λιούις.
Μου άρεσε γιατί ήταν πάντα «αντί» αλλά στο τέλος έβγαινε στον αφρό. Μπορεί να μην έπαιρνε συνέχεια το κορίτσι –εντάξει αυτά έχει η ζωή… Ποτέ όμως δεν άλλαζε –παρέμενε ατόφιος, γκαφατζής, αμήχανος –το σύστημα ήθελε να τον εκμεταλλευτεί και τελικά αυτός εκμεταλλευόταν το σύστημα και τα κονόμαγε –cash from chaos, που θα έλεγε χρόνια αργότερα ο ΜακΛάρεν για τους Sex Pistols.
Τον γούσταρα τον Τζέρι γιατί, ακόμα κι όταν έπαιζε το γκρουμ σε ξενοδοχείο φορούσε εκείνο το τεράστιο δαχτυλίδι του –έκλεινε το μάτι σε όλους εμάς: «ψέματα είναι ρε μαλάκες –δε γίνονται αυτά στη ζωή, μη μασάτε…»
ARVE Error: Mode: lazyload not available (ARVE Pro not active?), switching to normal mode
Το The king of comedy είναι μια από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει –ο Τζέρι παίζοντας τον εαυτό του βάζει πλάτη για να κάνει ο ΝτεΝίρο μια από τις καλύτερες ερμηνείες της ζωής του. Στη συγκεκριμένη ταινία, ήθελε ο Σκορτσέζε να βγάλει μια αυθεντική σκηνή οργής κι έβαλε τον ΝτεΝίρο να λέει στον Τζέρι ότι οι Εβραίοι ήταν η αιτία για όλα τα κακά του κόσμου. Λέει ο Τζέρι, σχετικά με το πώς αντέδρασε απέναντι στο ΝτεΝίρο: «Του είπα, «Γαμιόλη είσαι τυχερός που είσαι ακόμα ζωντανός. Θα σου ξεσκίσω το γαμημένο σου κεφάλι αν συνεχίσεις να λες αυτές τις μαλακίες». Είχα θυμώσει φοβερά. Δεν ήξερα οτι αυτός κι ο Μάρτιν είχαν συναντηθεί πιο πριν και είχαν κανονίσει να μου τη φέρουν. Δεν ήξερα οτι τη στιγμή που του τα έλεγα αυτά ένα ολόκληρο συνεργείο βρισκόταν κρυμμένοι εκεί και τραβούσαν. Ούτε μου πέρασε από το μυαλό! Ο Μπόμπι άρχισε λέγοντάς μου οτι οι Εβραίοι ήταν μαλάκες. Στη συνέχεια με προκάλεσε περισσότερο. Σε μια στιγμή μου είπε, «Για ένα λόγο μόνο θα ήθελα να ζήσει ο Χίτλερ. Για να εξαφανίσει όλους εσάς τους γαμιόληδες». Το ήξερε, το ήξερε καλά ο ξεκωλιάρης πως θα με άναβε μ΄αυτό. Όρμησα κατά πάνω του. Η κραυγή του Μάρτιν με σταμάτησε. Αργότερα ήρθε στο καμαρίνι μου ο Μπόμπι και μου είπε «Είσαι εντάξει;» Του είπα, «Ναι. Αλλά ποτέ δεν θέλω να ξανασυνεργαστώ μαζί σου»….
Παίρνεις μια ιδέα περί του ποιος ήταν ο Τζέρι Λιούις;
Άγριος, γυναικάς, εθισμένος στα χάπια, ατίθασος… Είχε βρεθεί ένα κλικ από το να τινάξει τα μυαλά του στον αέρα, είχε αρνηθεί πρόσκληση του προέδρου Νίξον για να πάει στο Λευκό Οίκο, είχε μπλέξει με τη Μαφία… Και ήταν πάντα εκτός ορίων.
FILE PHOTO – Actor and comedian Jerry Lewis attends the encore session for “The Method to the Madness of Jerry Lewis” at the 2011 Summer Television Critics Association Cable Press Tour in Beverly Hills, California July 29, 2011. REUTERS/Mario Anzuoni/File Photo
Πέρασαν πολλά χρόνια για να ξαναβρώ το Τζέρι Λιούις –ήταν τότε που την είχε κάνει για αλλού ο Νίκος Νικολαϊδης και τα έφερε η μοίρα να αποκτήσω επαφή με τους δικούς του ανθρώπους. Έμαθα λοιπόν ότι ο Νικολαϊδης ήταν κολλημένος με τον Τζέρι Λιούις –κόντεψα να βάλω τα κλάματα όταν μου είπαν πώς, αν είχε κέφια, έκανε εκείνο το χαρακτηριστικό του περπάτημα που τόσο έμοιαζε με το cat walk των ροκαμπιλάδων… Ο Νικολαϊδης…
Εκεί κάπου στο 1985 είχα αγοράσει το «Περιοδικό» και είχα διαβάσει τη συνέντευξη του Τζέρι Λιούις, μετά έχασα το τεύχος και μετά –από τόσα χρόνια –όταν η Μαρί Λουίζ (το υπόλοιπο μισό του Νικολαϊδη που έμεινε πίσω για να μας μαλακώσει την απώλειά του) μου είπε μια μέρα: «Έχω κάτι παλιά περιοδικά του Νίκου, δες μήπως θέλεις κάτι», έπεσα πάνω στο τεύχος που είχα χάσει –η πρώτη σελίδα της συνέντευξης του Τζέρι Λιούις ήταν τσακισμένη…
Πάρε μια γεύση από τον Τζέρι Λιούις, μέσα από εκείνη τη συνέντευξη:
«Όμως όταν σηκώνομαι τώρα πια το πρωί και διαβάζω στην εφημερίδα οτι κάποιος καταξιωμένος κωμικός τίναξε τα μυαλά του στον αέρα, μου ‘ρχεται να τηλεφωνήσω στο νεκροτομείο και να πω: «Πριν σφραγίσετε την κάσα του, θάθελα να με αφήσετε, να του χώσω μια γαμημένη σφαίρα, στο γαμημένο του μυαλό». Δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις την αδιαφορία που νιώθω τώρα πια, όταν ακούω πως κάποιος αυτοκτόνησε.»
«Εάν κάποιος πρόκειται να μου δώσει 3 εκατομμύρια, μπορεί ελεύθερα να με αποκαλέσει και Εβραίο μαλάκα αν το θέλει. Θα βάλω μια φούστα και μέικ απ, θα χορέψω μαζί του, θα τον γλείψω αν χρειαστεί, και θα πάρω τα τρία εκατομμύρια, εάν μπορώ μ΄αυτά τα χρήματα να δω παιδιά να μην κάθονται σ΄αναπηρικά καροτσάκια πια. Δεν είναι καιρός για αξιοπρέπειες. Είναι καιρός να αποδείξεις τι σόι άνθρωπος είσαι.»
«Στο Παρίσι σε μια συνέντευξη τύπου κάποιος μου είπε, «Οι Εβραίοι φημίζονται για τους τρόπους που χρησιμοποιούν για να κερδίζουν χρήματα». Εγώ με μιας του απάντησα, «Όχι. Οι Εβραίοι φημίζονται για τη δυνατότητα που έχουν να επιβιώνουν. Όταν σε κυνηγούν 200 άτομα μέσα σ΄ένα μικρό δρομάκι και καταφέρνεις να τους ξεφύγεις, θέλοντας και μη, αρχίζουν να σε φοβούνται»….»
«Η αγάπη μου είναι να κάνω ταινίες. Νιώθω ευτυχής όταν ξέρω πως αύριο προβάλλεται μια νέα ταινία κάπου. Και νιώθω εξίσου συγκινημένος ξέροντας πως μια άλλη παίχτηκε χτες βράδυ στην τηλεόραση ή πως στη Νέα Υόρκη ξεκινά μια αναδρομική παρουσίαση ταινιών. Αγαπώ όλες τις ταινίες, αγαπώ ό,τι έχω κάνει. Δεν ντρέπομαι για τίποτα. Απλώς επιθυμώ να τα είχα κάνει καλύτερα.»
Είναι περίεργο που ο Τζέρι Λιούις κατάφερε να περάσει τα 90 –αλλά πάλι, ίσως και όχι… Ποιος θα ήταν τόσο τσαμπουκάς ώστε να πάρει αυτόν τον άνθρωπο χωρίς τη θέλησή του; Σκέφτομαι λοιπόν ότι ο Τζέρι ήθελε να φύγει κι έφυγε και έτσι δε στεναχωριέμαι –απλά ζηλεύω αυτούς που θα πάει να βρει τώρα… Πάω στοίχημα ότι αν πέσει πάνω στο Νικολαϊδη θα τον βάλει ο δικός μου να ξαναπαίξει αυτή εδώ τη σκηνή…από την ταινία The king of comedy του Μάρτιν Σκορτσέζε με τον Τζέρι Λιούις και τον Ρόμπερτ ΝτεΝίρο
Γυναίκα σε τηλεφωνικό θάλαμο: (μιλάει στο τηλέφωνο) Μορίς, δεν θα το πιστέψεις ποιος είναι εδώ! (σταματάει τον Τζέρι). Ο Τζέρι Λάγκφορντ –έτσι;
Τζέρι Λάγκφορντ: Έτσι.
Γυναίκα σε τηλεφωνικό θάλαμο: (μιλάει στο τηλέφωνο): Μορίς, περίμενε λίγο (γυρίζει στον Τζέρι). Τζέρι, μπορείς μου υπογράψεις ένα αυτόγραφο –μπορείς να υπογράψεις εδώ αυτό το περιοδικό;
Τζέρι Λάγκφορντ: Εντάξει. (υπογράφει το περιοδικό)
Γυναίκα σε τηλεφωνικό θάλαμο: Είσαι απλά υπέροχος! Έχω δει όλες τις ταινίες σου. Είσαι η χαρά του κόσμου. Μπορείς να πεις κάτι στον ανιψιό μου το Μορίς στο τηλέφωνο; Είναι στο νοσοκομείο κι ότι…
Τζέρι Λάγκφορντ: Συγνώμη, βιάζομαι, έχω αργήσει.
Γυναίκα σε τηλεφωνικό θάλαμο: Να πάθεις καρκίνο, αυτό σου αξίζει! Μακάρι να πάθεις καρκίνο Τζέρι!
Θανάσης Γιαννόπουλος
