Η Μάνια μου ζήτησε να γράψω «μια ιστορία» γι’ αυτό που ζούμε λόγω της Πανδημίας Covid 19.
Δεν μπορώ να γράψω μια ιστορία. Εννοώ πως δεν μπορώ να «εφεύρω» μια ιστορία.
Γενικά, έχω πρόβλημα να γράφω «ιστορίες» για ό,τι συμβαίνει την στιγμή που αυτό συμβαίνει.
Από παιδί το έχω αυτό το πρόβλημα. Γράφω πάντα μετά. Αρκετά ή λιγότερο μετά, αλλά μετά. Όταν πια δεν συμβαίνει.
Όταν αυτό που έχει συμβεί κατοικεί πλέον μέσα μου ως τραύμα και ως πληγή.
Τραύμα μισοεπουλωμένο και πληγή μισόκλειστη που με το πρώτο πέσιμο μπορεί να ξανανοίξει.
Όπως οι παιδικές πληγές στους αγκώνες και στα γόνατα από τα πεσίματα με το ποδήλατο που μόλις έφτιαχναν κακάδι ξαναπέφταμε και ξανανοίγανε.
Μέχρι που γίνονταν μόνιμα σημάδια όταν παύαμε να είμαστε παιδιά και να πέφτουμε από το ποδήλατο.
Τα τελευταία δώδεκα χρόνια, από το 2008 μέχρι τις τωρινές μέρες που ζούμε, τα μόνιμα σημάδια συσσωρεύονται ανελέητα και σκάβουν κατευθείαν ουλές.
Παράξενες ουλές που δεν προλαβαίνουν καν να βγάλουν το αίμα που θα γίνει κακάδι.
Παράξενες ουλές κατευθείαν μέσα στην λέμφο, χωρίς πρώτα πέρασμα από το δέρμα και το κρέας.
Κατευθείαν μέσα στις αρτηρίες, χωρίς πρώτα πέρασμα από τις φλέβες.
Ονομάστηκαν «Οικονομική Κρίση» αυτές οι ουλές. Από το «Πολιτικό Προσωπικό» και τα ΜΜΕ του πλανήτη.
Από αυτό το «Πολιτικό Προσωπικό» και τα ΜΜΕ του πλανήτη που αντιμετωπίζουν πλέον τους Ανθρώπους σαν νούμερα σε στατιστικές.
Στατιστικές βιωσιμότητας μέσου όρου ηλικίας, μέσου όρου ικανότητας ρομποτικής ζωής μέσω αποκλειστικής χρήσης διαδικτυακών συναλλαγών και μόνον για ό,τι μέχρι πρόσφατα ήταν μία ανθρώπινη ανταλλαγή καθημερινών συνηθειών, μέσου όρου ανταποδοτικότητας στην εργασία μέσω μέτρησης παραγωγικότητας επίσης ρομποτικού τρόπου για ό,τι μέχρι πρόσφατα ήταν μία ανθρώπινη επίδοση. Καλή ή καταπληκτική ή λιγότερο καλή ή κακή ή αδιάφορη ή τεμπέλικη, πάντως ανθρώπινη.
Από το 2008, σε προσωπικό επίπεδο, οι ουλές μου σκάβονται μέσα στην λέμφο μου καθημερινά. Ερήμην μου.
Και είναι καταιγιστικά πολλές αυτές οι ουλές. Στη ζωή μου την ίδια. Για την ακρίβεια, στην εξαφάνιση της ζωής μου. Η οποία ονομάζεται πλέον από το «Πολιτικό Προσωπικό» και τα ΜΜΕ του πλανήτη «επιβίωση». ΄Οχι ζωή. Επιβίωση. Ερήμην μου.
Δεν έχει κανένα νόημα σε αυτό το κείμενο «χωρίς ιστορία» να καταγράψω παράπονα και πικρίες. Ούτε για το «Κράτος» ούτε για το «Πολιτικό Προσωπικό» ούτε για τα ΜΜΕ του πλανήτη. Απλώς καταγράφω κάποιες πραγματικότητες.
Ανήκω σε μία γενιά η οποία, παγκοσμίως, «ενοχλεί». Δεν θεωρούμαι «παραγωγική» ηλικιακά. Είμαι 56 χρονών. Δουλεύω και πληρώνω από τα 23 μου. Δεν θα πάρω ποτέ σύνταξη. Πολύ σύντομα δεν θα έχω ούτε περίθαλψη. Πληρώνω ανελλιπώς, από τα 23 μου μέχρι σήμερα, είτε έχω δουλειά είτε όχι, όλες μου τις υποχρεώσεις. Αλλά δεν μπορώ να έχω δουλειά για να συνεχίσω να εκπληρώνω τις υποχρεώσεις μου επειδή, στατιστικά, «δεν θεωρούμαι παραγωγική» ηλικιακά. Παραγωγικοί «ηλικιακά» θεωρούνται πλέον σήμερα όσοι είναι μεταξύ «20-45 (οριακά το 45)».
Ανήκω, επίσης, σε μια μερίδα της γενιάς μου που πίστευε ότι η Αριστερά είναι Παιδεία, παιδεία που έρχεται κυρίως «από το σπίτι σου» και σε μαθαίνει πως το ήθος το προσωπικό είναι και συλλογικό, δηλαδή ένα ήθος που σε κάνει, αυτό που λες, να είναι ίδιο με αυτό που πράττεις, που σε κάνει ίδιον με αυτόν που είσαι μέσα στο σπίτι σου κι αυτόν που είσαι έξω από το σπίτι σου.
Και πως αυτή η «Αριστερά», σαν έννοια, δεν είχε σχέση με κόμματα. Είχε σχέση με Ανθρώπους και με τη σχέση των ανθρώπων μεταξύ τους.
Στη ζωή τους, στην τιμή τους, στην δικαιοσύνη τους, στην αξιοπρέπεια τους.
Ανήκω στην παράδοση παιδείας μιας εποχής που μαθαίναμε ότι οι έννοιες «τιμή», «αξιοπρέπεια», «λόγος», «φιλία», «δικαιοσύνη», «τιμιότητα», ήταν οι αξίες που έπρεπε να έχουμε στη ζωή μας.
Πρώτα για τη ζωή μας. Η επιβίωσή μας ήταν συνέπεια της ζωής μας. ΄Οχι το ανάποδο.
Είμαι ευτυχισμένη και «ευλογημένη» που έχω πάρει αυτή την παιδεία. Από τη μάνα μου αλλά, κυρίως, από την αναλφάβητη γιαγιά μου.
Αυτό που ζούμε σήμερα με τον COVID 19, κατά την προσωπική μου εκτίμηση πάντα, δεν είναι παρά η προέκταση όσων ζούσαμε αλλά δεν βλέπαμε χρόνια τώρα να έρχονται.
Για την ακρίβεια, όσων δεν κοιτάζαμε χρόνια τώρα που τα βλέπαμε να έρχονται γιατί δεν μας βόλευε να τα κοιτάζουμε.
Δεν μας βόλευε να κοιτάζουμε την απαξία του Ανθρώπου, την συστηματική, υπόγεια αναγωγή του σε νούμερο στατιστικών, την ρατσιστική διαχώρισή του σε « ποιούς μας βολεύουν να φροντίζουν τους γέρους μας, να καθαρίζουν τα σπίτια μας, να πετάνε τα σκατά μας μακριά» και «σε ποιούς δεν μας βολεύουν γι’ αυτά αφού έχουμε ήδη τους άλλους».
Η Παγκόσμια Ιστορία διδάσκει πως ο ΄Ανθρωπος δεν διδάσκεται από την πραγματικότητα της Ιστορίας του.
Κάνει και ξανακάνει τα ίδια και χειρότερα από τα ίδια, πιο χειρότερα από ό,τι ήδη τα έχει κάνει.
Με τον δικό μου τρόπο, αυτόν που το μυαλό και η ψυχή μου διαθέτουν, προσπαθώ να καταλάβω τί συμβαίνει γύρω μου.
Δεν πιστεύω ούτε στην αισιοδοξία ούτε στην απαισιοδοξία.
Πιστεύω στη δύναμη του ανθρώπινου μυαλού και την δύναμη της ανθρώπινης ψυχής.
Και τα δύο, είναι εξίσου ικανά και για το καλό και για το κακό.
Συνήθως, χρησιμοποιούν τη δύναμή τους για το κακό.
Μερικές φορές όμως, όταν «τα κλάνουν από φόβο», την χρησιμοποιούν αυτή τη δύναμη για το καλό. Λόγω φόβου, όχι λόγω συναίσθησης.
Έστω και έτσι, λόγω φόβου, εύχομαι το «Πολιτικό Προσωπικό» του πλανήτη και, κυρίως, το «Πολιτικό Προσωπικό» του ανεκδότου που ονομάζεται «Ευρωπαϊκή ΄Ενωση» και, επίσης, το πλανητικό ανέκδοτο που ονομάζει εαυτόν «Αριστερά» , να λειτουργήσουν όπως πρέπει να λειτουργήσουν, έστω και τώρα, στα ερείπια του κόσμου που με τόση αλαζονεία, ηλιθιότητα, ναρκισσισμό, έλλειψη οράματος και πολιτικής και προσωπική απληστία προκάλεσαν.
Με την ευχή προς όλους να βγούμε υγιείς και καλύτεροι άνθρωποι από αυτό. ΄Εστω και για λίγα χρόνια. Κάτι θα είναι κι αυτό.
Μαργαρίτα Μαντά
Σκηνοθέτης
Υ.Σ: «πολλά τα δεινά κουδέν ανθρώπου δεινότερον πέλει.
Τούτο και πολιού πέραν
Πόντου χειμερίω νότω…..»
Σοφοκλέους, «Αντιγόνη»
Φωτογραφία εξωφύλλου: Βαγγέλης Πατσιαλός
Επιμέλεια : Μάνια Ζούση
