featured Κινηματογράφος

Αντώνης Γλαρός: “Τις ταινίες μου τις ονειρεύομαι”

Για τις ιστορίες που του αρέσει να αφηγείται, την κινηματογραφική του καταγωγή, τα καλοκαίρια στην Ικαρία, το Σινέ-ΡΕΞ και τον ιδιοκτήτη του που ευθύνεται για την σκηνοθετική του πορεία, μιλά μεταξύ άλλων στο artplay.gr ο Αντώνης Γλαρός, που η ταινία του «Πολυέλαιος»,  απέσπασε στη Δράμα το Βραβείο Καλύτερης Σπουδαστικής Ταινίας.

-Πώς ξεκίνησε η περιπέτεια της κινηματογραφικής σου ζωής;

«Κατά τη διάρκεια των παιδικών μου χρόνων, τα καλοκαίρια με τους παππούδες στον Άγιο Κήρυκο στην Ικαρία,  είχε απέναντι από το σπίτι έναν θερινό κινηματογράφο, το Σινέ-ΡΕΞ. Ό, τι ταινία κι αν έπαιζε το σινεμά δηλαδή κατάλληλο, ακατάλληλο κάτω των 13 ή των 18, εγώ ήθελα να μπαίνω και να τη βλέπω. Όταν δεν μ’ άφηναν να μπω ανέβαινα σε κάτι συκιές που είχε από πίσω και μαζί με άλλα παιδιά πολεμούσαμε να δούμε την ταινία. Μια φορά πάνω στην αγωνία μου να δω το Count Dracula αν θυμάμαι καλά, έπεσα και κόντεψα να σκοτωθώ. Η μάνα μου παρακάλεσε τον ιδιοκτήτη του κινηματογράφου να με αφήνει να βλέπω όλες τις ταινίες που πρόβαλε το σινεμά, στο τέλος της εβδομάδας θα του έδινε ένα ποσό. Ο Αντρέας Μόρτος, ο πρώτος κινηματογραφικός μου μέντορας με άφηνε να βλέπω τις ταινίες, κι εγώ με τους φίλους μου καθαρίζαμε το σινεμά, ισιώναμε τα καθίσματα, μεταφέραμε τις μπομπίνες κλπ. Έτσι ξεκίνησε η περιπέτεια μου κι η αγάπη μου για τον κινηματογράφο».

-Ποιος είναι ο κινηματογράφος που αγαπάς και σε επηρέασε;

«Δύσκολη ερώτηση,η Γαλλική Nouvelle Vague σίγουρα πάρα πολύ, το Τσεχοσλοβάκικο Νέο Κύμα, οι Σουρεαλιστές, o Fellini, η Αμερικανική Πρωτοπορία με την «αγία» τριάδα των Stan Brakhage, Jonas Mekas και Maya Deren. Αυτά είναι μερικά από τ’ αγαπημένα μου…»

-Ποιες ιστορίες σε ενδιαφέρουν να αφηγείσαι;

« Τα όνειρα μου είναι οδηγοί σ’ αυτό. Τις ταινίες μου τις ονειρεύομαι πριν τις βάλω μπρος κι αυτό δεν είναι σχήμα λόγου. Όπως το “Sonyc” και το “A Job Interview” έτσι και ο “Πολυέλαιος” υπήρξαν όνειρα τα οποία βέβαια στην πορεία μετασχημάτισα και για να αποκτήσουν μια συνέχεια κι από οπτικό απόσπασμα να γίνουν αφήγημα».

– Πώς δημιουργήθηκε το σενάριο και η ταινία για τον Πολυέλαιο;

«Ο Πολυέλαιος γεννήθηκε κι αυτός από ένα όνειρο, ένας άνθρωπος εγκλωβισμένος σ’ ένα κουτί από το οποίο δεν μπορεί να βγει, γιατί; Μα γιατί είναι νεκρός και αρχίζει να παρακολουθεί την κηδεία του. Πάντα με εξίταρε αυτή η ιδέα, ποιος θα είναι εκεί στο τελευταίο αντίο, τι καλαμπούρια κι αναδρομές θα κάνουν οι φίλοι μου, οι συγγενείς, τα παιδιά, η γυναίκα μου, τι αναφορές θα έχουν αυτοί που δεν με χώνεψαν.. θα γούσταρα να είμαι από μια γωνιά και να το παρατηρώ, είναι φυσικά τραγικό αλλά και κωμικό συνάμα. Είναι μια μαύρη κωμωδία, ή μια λευκή τραγωδία. Την τελική της φόρμα την έδωσε ένα άρθρο και μια κουβέντα που έκανα μ’ ένα ακτιβιστή φίλο μου από την Τουρκία σε σχέση με τις διώξεις που λαμβάνουν χώρα στη γείτονα. Δεν θέλω να πω περισσότερα γιατί θα κάνω spoiler».

-Ποια σκηνή αγαπάς περισσότερο και γιατί;

«Η σκηνή της ανύψωσης είναι μοναδική, ήταν το μεγάλο μας στοίχημα, δεν είχαμε πολύ χρόνο για να την πάμε, είχε έναν πολύ δυνατό αέρα στο νεκροταφείο κι έριχνε και καμιά ψιχάλα εμβόλιμα. Βρήκαμε ένα διάστημα που έκανε ένα διάλειμμα ο αέρας και μας λυπήθηκε κι ο Αίολος και είπαμε να την πάμε, γρήγορα στηθήκανε όλα, το drone χόρευε από πάνω, κάποια δευτερόλεπτα έκοψε τελείως και το ανεβάσαμε, είπαμε να το πάμε δυο τρεις ακόμα, δεν προλάβαμε, άρχισε πάλι ο χαμός. Τα γυρίσματα ήταν πολύ σφιχτά, δεν είχαμε την δυνατότητα να έχουμε το νεκροταφείο για περισσότερες μέρες. Η ταινία αποτελεί την πτυχιακή μου εργασία για το μεταπτυχιακό που ολοκλήρωσα στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής και το budget μας ήταν πολύ περιορισμένο. Είπαμε πάμε κι ότι γίνει, τουλάχιστον να το προσπαθήσουμε. Ε, το βάλαμε μπρος και μας βγήκε με τη μια! … ο Αίολος όπως σου είπα..»

– Ποιό το επόμενο κινηματογραφικό σου ταξίδι;

«Βρισκόμαστε στην προπαρασκευή της επόμενης μικρού μήκους ταινίας που έχουμε γράψει με την Ουρανία Παπακώστα. Παράλληλα γράφω κι ένα σενάριο για μεγάλου μήκους ταινία».

Μάνια Ζούση