featured Metamanias Κινηματογράφος Συνέντευξη

Δανάη Επιθυμιάδη : «Το πένθος είναι ένας τόπος που επιστρέφω»

«Η ιστορία της ταινίας είναι ένας φόρος τιμής στη μητέρα μου που την έχασα όταν ήμουν 24 ετών, στην ίδια ηλικία που με γέννησε. Για μένα η απώλεια και το πένθος είναι ένας τόπος που επιστρέφω. Σαν ένα σημείο συνάντησης», αποκαλύπτει στο artplay.gr η ηθοποιός Δανάη Επιθυμιάδη, μιλώντας για την μικρού μήκους ταινία της  «Όλο το Χρόνο του Κόσμου» ( All The Time In The World)  που απέσπασε το Βραβείο Μικρού Μήκους Σπουδαστικής Ταινίας στα φετινά Iris.

«Είναι ένας μικρός μονόλογος με αρχή, μέση και τέλος που έχει να κάνει με την απώλεια. Είναι ένα ταξίδι στη μνήμη. Μία κοπέλα, την οποία δεν τη βλέπουμε ποτέ κι ακούμε μόνο τη φωνή της, αφηγείται πως βλέπει τη μητέρα της στο νοσοκομείο με μια μάσκα καθώς δυσκολεύεται να αναπνεύσει κι όπως την παρατηρεί, θυμάται τη μάσκα θαλάσσης που φορούσε στα μπάνια της θάλασσας τα καλοκαίρια. Μέσα από αυτό κάνει μια αναδρομή στο παρελθόν όταν ήταν ακόμη παιδί και ζούσε με τη μαμά της. Με το συγκεκριμένο θέμα έχω δουλέψει πάρα πολύ, τόσο μέσα μου όσο και στην τέχνη μου, στο θέατρο, στην υποκριτική, στη σκηνοθεσία, στη συγγραφή, έχει αξιοποιηθεί σε διάφορες περιπτώσεις, είναι κάτι με το οποίο αισθάνομαι πολύ άνετα, οικεία. Είναι μέσα στη ζωή μου, ενταγμένο στην καθημερινότητά μου, αλλά όχι με έναν τρόπο βαρύ, αλλά με έναν τρόπο ανάλαφρο, μνήμης και αγάπης για τη ζωή. Με έναν παράξενο τρόπο τον έχω οικειοποιηθεί πάρα πολύ αυτόν τον τόπο, σαν ένα πατρικό σπίτι που επιστρέφω και φεύγω και επιστρέφω ξανά», εξηγεί η Δανάη, που τους τελευταίους επτά μήνες πηγαινοέρχεται μεταξύ Αθήνας και Παρισιού, όπου ήδη μαθαίνει τη γαλλική γλώσσα, σχεδιάζει και πραγματοποιεί κινηματογραφικές ταινίες και θεατρικές παραστάσεις, επιστρέφοντας τον Ιούλιο στην Αθήνα για πρόβες μιας διεθνούς θεατρικής συμπαραγωγής.

Στη Γαλλία μόλις πρωταγωνίστησε στη μικρού μήκους ταινία «Maternelle»με σκηνοθέτη τον Βασίλη Δογάνη, όπου ερμήνευσε μια Ελληνίδα η οποία μόλις έχει μετακομίσει στη Γαλλία.

Τον Νοέμβριο του 2023 σχεδιάζει να ανεβάσει μια θεατρική παράσταση βασισμένη σε ένα θεατρικό της έργο, που την απασχολεί εδώ και πολλά χρόνια και που θεματικά είναι η συνέχεια της ταινίας της μικρού μήκους. Θέμα της παράστασης και όλου του έργου που παίρνει διάφορες μορφές μέσα στα χρόνια, το πένθος  μιας νέας γυναίκας που έχει χάσει τη μητέρα της και κάνει ένα ταξίδι στη μνήμη και το χρόνο για να μπορέσει να το αποδεχθεί και να προχωρήσει ή όχι τη ζωή της. «Είναι ένα έργο που το δουλεύω πάρα πολλά χρόνια, δεν ξέρω που θα καταλήξει, αλλά το αγαπώ πολύ».

Σε αυτό το μεγάλο project η Δανάη γράφει, σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί. «Είναι ένα μεγάλο προσωπικό στοίχημα», όπως λέει.

Φωτό: Ambra Tonini

Παράλληλα ετοιμάζει την επόμενη μικρού μήκους ταινία της, ενώ μέσα στις επόμενες ημέρες αρχίζει τις πρόβες για μια διεθνή θεατρική συμπαραγωγή με θέμα τη Σαπφώ, όπου θα ερμηνεύει τη σπουδαία ποιήτρια. Η παράσταση που βασίζεται σε θεατρικό έργο και σκηνοθεσία της Αυστραλής Wendy Beckett , με  παραγωγό τον Adam Fitzgerald, θα κάνει μια μικρή περιοδεία τον Αύγουστο σε Δελφούς, Άνδρο, Ρόδο και Ύδρα.

Αυτή τη στιγμή και μετά την πρόσφατη  συμμετοχή της στο «Τρίτο Στεφάνι» σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη, πρωταγωνιστεί στην τηλεοπτική σειρά «Γέφυρα» που προβάλλεται στον Ant plus. «Εξαιρετική δουλειά με υπέροχους συνεργάτες, πάρα πολύ ωραίο σενάριο, τρισδιάστατους χαρακτήρες, δυνατότητα διερεύνησης και αυτοσχεδιασμών, ελευθερία, ισότητα, μια πολύ ωραία επαγγελματική συνάντηση», τη χαρακτηρίζει η ίδια.

 

«Το σινεμά ήταν πάντα μεγάλος έρωτας»

Εξηγώντας πως έφτασε στο σημείο να αφήσει για λίγο την σκηνή για να βρεθεί στην πλατεία, και μάλιστα πίσω από την κάμερα, σκηνοθετώντας την πρώτη, βραβευμένη πια, σπουδαστική, μικρού μήκους ταινία της, η Δανάη Επιθυμιάδη σημειώνει: «Όλα ξεκίνησαν κατά τη διάρκεια του lockdown, όπου όλοι μας αισθανόμασταν τελείως παραγκωνισμένοι, δεν μπορούσαμε να εξασκήσουμε την τέχνη μας, κυρίως όλοι αυτοί που δούλευαν στο θέατρο κι έτσι αποφάσισα να εκμεταλλευτώ τον χρόνο και να τελειώσω ένα πτυχίο που είχα αφήσει ημιτελές, στο πανεπιστήμιο της Αγγλίας πριν πολλά χρόνια και τώρα θα είχα τη δυνατότητα να το τελειώσω εξ αποστάσεως. Αυτό το πτυχίο ήταν πάνω στη δραματουργία και τη συγγραφή. Ήδη δούλευα πάνω στο  θεατρικό έργο που γράφω εδώ και κάποια χρόνια, και  έτσι επέλεξα αυτό. Σαν πτυχιακή εργασία είχαμε τη δυνατότητα να δοκιμαστούμε σε διάφορα μέσα. Κι  επειδή δεν είχαμε τη δυνατότητα παράστασης λόγω covid και περιορισμών, αποφάσισα να κάνω μια ταινία, κάτι που το σκεφτόμουν πολλά χρόνια, καθώς το σινεμά ήταν πάντα μεγάλος έρωτας αλλά στην Ελλάδα άργησε κάπως να ανθίσει. Θέλησα λοιπόν να δοκιμαστώ σε αυτό και το κατάφερα εξαιτίας των πολύ ωραίων συνοδοιπόρων, φίλων και συνεργατών που με βοήθησαν. Ουσιαστικά πήρα τον πρώτο μονόλογο του θεατρικού έργου που δούλευα, ο οποίος έχει μια αυτοτέλεια, και τελείως πειραματικά, ως πτυχιακή εργασία, κάναμε αυτήν την ταινία με πρωταγωνίστρια τη Μαριάνθη Παντελοπούλου.

Συνέβη όλα να  λειτουργήσουν πολύ πιο εύκολα από ό, τι φανταζόμουν, δεδομένου ότι δεν είχα ούτε την τεχνογνωσία, ούτε την εμπειρία. Εδώ καλά καλά δεν έχω σκηνοθετήσει στο θέατρο, πόσο μάλλον σε ένα διαφορετικό μέσο. Θυμάμαι ότι στο μοντάζ ήταν μια μαγική στιγμή όπου έβλεπα όλες τις εικόνες μαζί να τις στήνουμε με τον Γιώργο  Χρυσαφάκη. Ήταν πραγματικά μια μοναδική ευκαιρία όπου αισθάνθηκα ότι κάτι φεύγει από τα χέρια μου με έναν πολύ ωραίο τρόπο. Στο θέατρο δεν το έχω δει αυτό, δεν ξέρω πως είναι κάτι τέτοιο. Η ταινία πήγε πολύ καλά, πήραμε και το βραβείο μικρού μήκους σπουδαστικής ταινίας στα IRIS, κάτι που είναι μεγάλη τιμή και ευτυχία. Και δεν είναι αυτονόητο να δοκιμάζεσαι σε κάτι τελείως καινούριο και πρωτόγνωρο που να έχει τόσο μεγάλο αντίκρισμα».

Μάνια Ζούση

Φωτογραφία εξωφύλλου  Ambra Tonini