Θα μπορούσε να ήταν ίσως η απόλυτη Βασίλισσα του Χιονιού. Μόνο που εκείνη δεν επεδίωξε τον γοητευτικό ρόλο, αλλά είχε το «μέγα θράσος», όπως εξηγεί στο σημείωμά της για το artplay.gr,
να γράψει το λιμπρέτο της ομώνυμης όπερας για παιδιά που σκηνοθετεί ο Θοδωρής Αμπαζής στο ΔΗΠΕΘΕ της Πάτρας.
Ηθοποιός πολλαπλών και μεγάλων δυνατοτήτων, αντοχής, ερμηνευτικής δύναμης και γκάμας, την θυμάμαι σαν τώρα στο « Με αφορμή το χιόνι που λιώνει», στο Γκαράζ του Εθνικού, εκεί που ο Στάθης Λιβαθινός ανέβαζε τα χυμώδη έργα της Πειραματικής του Σκηνής, ενεργό μέλος της οποίας ήταν η Σοφιάννα Θεοφάνους. Η Σοφιάννα που ξέρει να μεταμορφώνεται με αστραπιαία ταχύτητα, να προσαρμόζεται σοφά και με ετοιμότητα στον ρόλο και να εκπλήσσει με την σαρωτική κυριαρχία της στη σκηνή. Πολυτάλαντο πλάσμα με πολλά χαρίσματα, ένα εκ των οποίων αναδεικνύεται και στη χειροποίητη αφίσα που σχεδίασε για την «Βασίλισσα του χιονιού», αλλά κυρίως στο λιμπρέτο της όπερας για το οποίο γράφει στο artplay.gr:
“Η ιδέα για μια παιδική όπερα είχε ήδη πέσει στο τραπέζι πριν από 2 χρόνια. Φλέρταρα κι εγώ ήδη με το να γράψω ένα λιμπρέτο πάνω σε κάτι άλλο που διάβαζα εκείνον τον καιρό, οπότε όταν άκουσα την πρόταση είπα: «ναι εννοείται ,θα το γράψω». Μέγα θράσος, γιατί δεν είχα ασχοληθεί ούτε ένα νανοδευτερόλεπτο με την όπερα. Απλά ήθελα πολύ να το κάνω.
Έχω γράψει τραγούδια, κείμενα για παραστάσεις, ιστορίες για παιδιά αλλά σε πλαίσιο που ήταν πολύ ελεγχόμενο, πάνω σε διαδικασία προβών ή λόγω εκτάκτου ανάγκης. Έχω τετράδια ολόκληρα με ιδέες που περιμένουν τη σειρά τους να υλοποιηθούν, φακέλους ολόκληρους με ιστορίες και παραμύθια. Πολλές φορές αρέσκομαι στην ιδέα και δεν ξεκουνιέμαι να την κάνω κάτι.
Πάλευα πολύ καιρό με τα μολύβια μου και τα χαρτιά μου, διάβασα ό,τι μπορεί κανείς να φανταστεί για την όπερα και τα λιμπρέτα, ρώτησα φίλους που το χουν κάνει, τραγουδιστές της όπερας, συνθέτες, μαέστρους, συμβουλεύτηκα ένα φίλο δραματολόγο που διδάσκει στο Μόναχο, συζήτησα με τους δικούς μου φίλους άπειρες ώρες, στο τέλος τα ξέχασα όλα κι έκατσα κι έγραψα.
Έγραφα, έσβηνα, έσκιζα έναν μήνα. Έστελνα κείμενο, ερχόταν με διορθώσεις. Το ξανάγραφα. Παρακάλεσα να μη φύγει «αυτό το τραγούδι», «εκείνη η λέξη» μέχρι που κατάλαβα πλήρως τι σημαίνει το ότι η μουσική φτιάχνει δραματουργία. Ειδικά όταν έπρεπε να κόψω κείμενο για να προχωρήσει η δράση. Στην όπερα η μουσική καθορίζει τη δράση σε μεγάλο βαθμό. Οπότε κόβεις μέχρι να καταλήξεις στο τελικό κείμενο κρατώντας το 1/3 του υλικού σου. Το υπόλοιπο το κρατάς σαν σουβενίρ της διαδικασίας.
Αυτή η φάση των διαπραγματεύσεων είναι και η πιο ουσιαστική γιατί εκεί πάνω μαθαίνεις σπουδαία πράγματα για τη συμπύκνωση. Υποθέτω ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι για να δουλέψει κάποιος πάνω σε ένα λιμπρέτο, αλλά η αλήθεια είναι ότι χωρίς τη βοήθεια του συνθέτη και του σκηνοθέτη δεν πας πολύ μακριά. Εγώ τον είχα «δύο σε ένα».
Ο Θοδωρής βοήθησε πολύ, αν και μερικές φορές αυτή η εμπιστοσύνη που μού έδειχνε, με έκανε ακόμα πιο ανασφαλή. Μού άφησε πολύ χώρο να κάνω ό,τι θέλω, όπως και να γκρινιάξω που τελικά δεν μπορούσα να κάνω ό, τι θέλω εκ των πραγμάτων. Είδα πού γράφω αυθόρμητα, πού παρασκέφτομαι. Ειδικά το πρώτο κείμενο που έγραψα, όταν το διαβάσαμε, σκυλοβαρέθηκα. Του λέω «άστο. Θα γράψω άλλο, διαφορετικό». Έλεγα συνέχεια μέσα μου πως ό,τι χαζομάρα και να γράψω, αν είναι όντως θα το διορθώσει. Περιμένω την πρεμιέρα στις 3 Νοέμβρη. Μια χαρά… Πρωινός καφές στην Πάτρα… Σα να πηγαίνει το παιδί μου σχολείο πρώτη μέρα».
Σοφιάννα Θεοφάνους
