«Μέσα σε δέκα χρόνια έγινα αγνώριστος, γιατί με τσάκισε η δουλειά. Πώς να μην γεράσω; Αλλά και η ίδια η ζωή είναι βαρετή, ηλίθια, σε ρουφάει», μονολογεί ο Θείος Βάνιας στην παράσταση «Vanya. Δέκα χρόνια μετά»
που παρουσιάζουν εν είδη θεατρικού δοκιμίου και σχολιογραφικής άσκησης ύφους οι Blitz, πιο ποιητικοί και πιο μελαγχολικοί από ποτέ, στο Θέατρο Τέχνης της οδού Φρυνίχου στην Πλάκα.
Μια παράσταση όπου σαρκάζουν και αυτοσαρκάζονται, συνδυάζοντας το κωμικό και το ανάλαφρο ύφος με το ποιητικό και δραματικό, καταφέρνοντας τη δημιουργία μιας ιδιωματικής και με ξεχωριστό ενδιαφέρον, τσεχωφικής ατμόσφαιρας . Δέκα χρόνια μετά το τέλος του έργου οι ήρωες ξαναθυμούνται αποσπάσματα της ζωής τους, τα ξαναζούν, τα αναπαριστούν, τα συνδυάζουν με ποιήματα της Τσβετάγιεβα και του Έλιοτ, δημιουργώντας νέες αφηγήσεις που συγκινούν: «έχουμε φτάσει στην άκρη όλων όσων μπορούν να μας συμβούν… στεκόμαστε όρθιοι στην αποβάθρα κι όλα μοιάζουν με όνειρο…». Παίζουν μουσική αλλά και παιγνίδια, απαγγέλουν ποίηση και αναρωτιώνται « αυτοί που θα ζήσουν μετά από μας, θα μας θυμούνται; Όχι, δεν θα μας θυμούνται..ή αν δεν δω την ευτυχία τι πειράζει, θα την δουν οι επόμενοι…» , μεταφέροντας την ίδια ώρα τεράστιες γλάστρες με φυτά, σκηνογραφώντας με διάθεση κωμικής σχολιογραφίας τις τσεχωφικές εξοχές…
Με έντονα αυτοβιογραφικά σχόλια και στοιχεία, οι Blitz γράφουν το καινούριο τους έργο για την ζωή και τον έρωτα, την προδοσία και την μοναξιά, την επιθυμία και τον φόβο, την μνήμη, την ματαιότητα και τον θάνατο. Και ο πίνακας του Ρέμπραντ “Μάθημα Ανατομίας του Δρος Τουλπ”, που κρέμεται στον τοίχο και κατά τη διάρκεια της παράστασης με σημειολογικό κωμικό τρόπο πέφτει τουλάχιστον δυο φορές, μοιάζει σαν ο ίδιος ο Τσέχωφ να αποπειράται να αυτοκτονήσει, δυστυχής από την ανατομία στην οποία υποβάλλεται το έργο του από τους ηθοποιούς!
«Είμαι μια φωτεινή προσωπικότητα που δεν φώτισε ποτέ κανέναν», καταλήγουν οι Blitz, σχολιάζοντας άραγε τον θείο Βάνια, τον Τσέχωφ, ή τον καλλιτέχνη διανοητή και το δημιούργημά του, που κάνοντας τον απολογισμό του καταλήγει στην ματαιότητα της προσφοράς του ; Ποιος ξέρει!
Μάνια Ζούση
