Οι δημιουργοί γράφουν

Δημήτρης Χαλιώτης: Όταν το ταβάνι γίνεται καθρέφτης

Για τη μουσική παράσταση «Κολοκύθα» που παρουσιάζει κάθε Τρίτη, με την Ελένη Καρακάση και τον Δημήτρη Χρυσανθακόπουλο στο πιάνο, γράφει στο artplay.gr ο συγγραφέας και σκηνοθέτης Δημήτρης Χαλιώτης. Εξηγεί πως την εμπνεύστηκε, τι είναι γι αυτόν και γιατί τελικά αποτελεί μία διαδρομή.

«…Και τη μόνη που δεν μπορείς να ξεγελάσεις, είναι εκείνη την μικρούλα πίκρα που κουβαλάς βαθιά μέσα σου μια ζωή και βρίσκει ευκαιρία να ξετρυπώσει από τις ρωγμές σου σχεδόν κάθε βράδυ… Μόλις ξαπλώνεις στο κρεβάτι μόνη και κοιτάς το ταβάνι. Αχ, αυτό το ταβάνι…»

Στις 28 Ιουλίου του 2011 απολύθηκα από το μέσο, που δημοσιογραφούσα για μία μακρά περίοδο. Μετά από χρόνια εργασιομανίας έμεινα να κοιτάζω το ταβάνι. Κάπως έτσι – με κάποια μικρά φωτεινά διαλείμματα – πέρασε ένας ολόκληρος χειμώνας. Την «Κολοκύθα» άρχισα να την γράφω με το που μπήκε η άνοιξη και ήταν η αρχή της πιο ειλικρινούς συζήτησης που έκανα ποτέ με τον εαυτό μου. Η οποία φυσικά δεν εγκλωβίστηκε στο επαγγελματικό κομμάτι. Το ερώτημα «θα βρω άλλη δουλειά;» έδωσε γρήγορα τη θέση του στα υπαρξιακά «ποιος είμαι;», «πού πάω;», «τι θέλω;», για να καταλήξει στο πλέον κρίσιμο… «Είμαι καλά;» Διότι όταν κοιτάς επίμονα το ταβάνι – για μέρες, για μήνες, για χρόνια – υπάρχουν δύο ενδεχόμενα. Το ένα είναι να πέσει και να σε πλακώσει. Το άλλο είναι να μετατραπεί σταδιακά σε καθρέφτη. Και να σε δεις. Για πρώτη φορά. Χωρίς τη βιτρίνα σου. Όπως είσαι. Και τότε είναι στο χέρι σου να πάρεις τις αποφάσεις σου…

Δεν ξέρω αν όλα αυτά φαίνονται στην «Κολοκύθα». Μάλλον δεν φαίνονται. Ίσως γιατί σε καμία περίπτωση η «Κολοκύθα» δεν είναι ένα υπαρξιακό δράμα. Το αντίθετο. Το χιούμορ περισσεύει. Είναι η διαδρομή ενός ανθρώπου, που παλεύει να αρέσει. Στους άλλους. Όχι στον εαυτό του. Είναι οι περιπέτειες της Ελένης και της κάθε Ελένης κατά τη διάρκεια της αναζήτησης του «πρίγκιπά» της. Αλλά ποιος είναι ο πρίγκιπας; Και πώς μπορείς να νιώσεις πριγκίπισσα δίπλα του, όταν παραμένεις ένα ρούχο αδειανό; Γιατί να αναζητάς την δική σου ευτυχία στο πρόσωπο ενός άλλου;

Η «Κολοκύθα» είναι γεμάτη από ευτράπελα. Αυτά τα κωμικοτραγικά του έρωτα, που όταν τα βιώνεις σου έρχεται να βάλεις τα κλάματα κι όταν τα συζητάς με τους φίλους σου κλαις από τα γέλια. Για να τη γράψω δεν χρειάστηκε να κάνω και πολλά. Παρατήρησα τις φίλες μου. Προσπάθησα να τις καταλάβω. Δανείστηκα, εντάσσοντας τες στην μυθοπλασία, και κάποιες ξεκαρδιστικές ιστορίες τους με γκόμενους που ήρθαν κι έφυγαν. Εγώ επέλεξα να κρυφτώ στις παύσεις, στις σιωπές της ηρωίδας. Στα ταβάνια…

Κι όλο αυτό ήρθε και μπλέχτηκε με αγαπημένα μου – όχι πολύ γνωστά – τραγούδια, που εξελίσσουν την πρόζα. Έγινε μία υπόθεση για τρεις. Για μένα, για την λατρεμένη Ελένη Καρακάση που έκανε κάθε λέξη μου, κάθε ανάσα μου, κάθε ανομολόγητη σκέψη μου δικό της κομμάτι και για τον επίσης εξαιρετικό Δημήτρη Χρυσανθακόπουλο, που τη συνοδεύει στο πιάνο.

Και κάπως έτσι, κάθε Τρίτη στις 9 μ.μ. στο bar Sui Generis, σας παρουσιάζουμε την «Κολοκύθα» μας. Που ακόμα καταφέρνει να με κάνει να βουρκώνω στο φινάλε της. Ίσως γιατί η «Κολοκύθα» είναι για μένα πολύ προσωπική υπόθεση. Και χαίρομαι αφάνταστα που διαπιστώνω ότι γίνεται προσωπική υπόθεση και για αρκετούς από τους θεατές. Διότι μόνο έτσι έχει νόημα…

Για μένα «Η Κολοκύθα» είναι μία διαδρομή από μία μακράς διάρκειας καταχνιά σε κάποιο ξέφωτο. Δεν τολμώ να πω στο φως, γιατί το ταξίδι συνεχίζεται… Και μπορεί να έρθουν κι άλλες καταχνιές… Κι άλλα ξέφωτα… Ποιος ξέρει άραγε τι γίνεται μετά από αυτό το αινιγματικό «…κι έζησαν αυτοί καλά…» στα παραμύθια; Το βασικό είναι να αναζητάς τα ξέφωτα. Και να τα αναζητάς μέσα σου. Όχι στον χάρτη.

Δημήτρης Χαλιώτης