Με την ορμή της επιτυχίας του φεστιβαλικού “Φιλοκτήτη” και την προσοχή του κοινού να τον ακολουθεί στενά από το καλοκαίρι, ο Κώστας Φιλίππογλου συνεχίζει να βρίσκεται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος για τη νέα του σκηνοθεσία στο “Γλάρο” του Τσέχωφ,
που έκανε πρεμιέρα την περασμένη Τετάρτη.
“Ο Γλάρος είναι ένα έργο που με συγκινεί πάρα πολύ. Μελετώντας το είδα ότι οι χαρακτήρες του δεν είναι ανιαροί. Διακατέχονται από το δίπολο χαράς και λύπης. Είναι μανιακοί. Αναγνώρισα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του εαυτού μου και των ανθρώπων που βλέπω στον δρόμο. Γι’ αυτό άλλωστε είναι και κλασικός. Και βέβαια σπουδαίος” ομολογεί στην “Αυγή” και την Μάνια Ζούση, ο σκηνοθέτης , που ξετυλίγει σκέψεις, ιδέες, στρατηγική και κυρίως εικόνες και μυστικά.
Ο Τσέχωφ εμπεριέχει την περιπέτεια του ανθρώπινου πόνου, της χαράς και του βάσανου. Οι άνθρωποί του ζουν την ευτυχία και τη δυστυχία σε όλο τους το μεγαλείο, γι’ αυτό και είναι πολύ απλός και πολύ μεγάλος. Με συγκινεί αυτό. Και σκέφτηκα πώς θα μπορούσα να το κάνω παράσταση για να συγκινηθεί και ο θεατής όπως εγώ.
* Πώς παριστάνεται η συγκίνηση;
Από τη διαδρομή και τις γνώσεις μου στο σωματικό θέατρο, αλλά και τις εμπειρίες μου στη ζωή, συνειδητοποιώ ότι κάποια στιγμή, για να αφηγηθώ κάτι σημαντικό, αντί για λόγο δημιουργώ μια εικόνα. Ή βάζω μια μουσική που συνοδεύει ένα απλό περπάτημα, και αυτό συγκινεί περισσότερο από τις λέξεις. Ψάχνω σκηνή τη σκηνή, εικόνα την εικόνα, και χτίζω την παράσταση. Φαντάζομαι το έργο. Και στη συνέχεια το συνθέτω.
Ο Γλάρος έχει δέκα χαρακτήρες και κάποιους βοηθητικούς ρόλους. Οι έξι από τους δέκα είναι πιο σημαντικοί, καθώς σε αυτούς αναγνωρίζω τον εαυτό μου και άλλους. Βλέπω τη χαρά και τον πόνο, την ανάγκη να αρπαχτώ από τη ζωή ωστόσο είμαι πιο μικρός από αυτούς, καθώς είναι ακραίοι, δυστυχείς και ευτυχείς την ίδια στιγμή. Οι υπόλοιποι τέσσερις χαρακτήρες είτε δεν πάσχουν είτε δεν έχουν πάρει θέση απέναντι στη ζωή. Ο γιατρός σαν να τα ξέρει όλα, να έχει πάρει μια θέση. Ο δάσκαλος έχει να αντιμετωπίσει την επιβίωση, και βέβαια δεν έχει το μέγεθος των άλλων χαρακτήρων. Ο επιστάτης είναι ένας φανφαρόνος που δεν θέλει να βιώσει το δίπολο και είναι και η Πωλίνα, η γυναίκα του επιστάτη και ερωμένη του γιατρού. Στον Τσέχωφ όλοι αγαπιούνται, αλλά με λάθος ανθρώπους.
Τους έξι χαρακτήρες τους παίζουν ηθοποιοί και τους τέσσερις… κοστούμια. Αυτό έχει να κάνει με μια άλλη ποιητικότητα και συγκίνηση που ήθελα να υπάρχει. Το κοστούμι το χρησιμοποιούσε και ο Μπρουκ στην ομώνυμη παράσταση και είχε μεγάλη ένταση. Σε εμάς τα κοστούμια περπατάνε, κινούνται, παίζουν.
* Τι σηματοδοτούν τα τέσσερα κοστούμια;
Είναι τα alter ego των χαρακτήρων.
* Τι σας ενδιαφέρει να καταδείξετε με τον Γλάρο;
Δεν με ενδιαφέρει η διανοητική προσέγγιση, αλλά η συγκίνηση. Δεν θέλω οι άνθρωποι να κατανοήσουν το έργο, θέλω να το νιώσουν, να μπουν μέσα του. Δεν μπορεί να μην έχουμε επηρεαστεί από την οικονομική κρίση εγώ και το κοινό. Δεν μπορεί η απελπισία που βλέπω γύρω μου να μην περνάει στον Τσέχωφ. Θέλησα να κάνω ειδικά Τσέχωφ γιατί βλέπω αυτούς τους χαρακτήρες να προσπαθούν να γαντζωθούν από τη ζωη, να είναι απελπισμένοι μέχρι αυτοκτονίας και από την άλλη να λένε θα ζήσω και θα χαρώ και θα αγαπήσω! Το ίδιο που βλέπω στον δρόμο και στους ανθρώπους γύρω μου, το βλέπω και στον Τσέχωφ.
Πριν από πέντε χρόνια ο Γλάρος θα μπορούσε να ήταν ένα ανιαρό έργο, τώρα είναι ένα εργο με ουσία και μανία. Στην παράσταση αυτό που κάνω είναι να αλλάζω το μοντάζ, καθώς οι σκηνές που όλοι νομίζαμε θλιβερές σήμερα μου φαίνονται και είναι αστείες. Πρέπει να φεύγεις από τον ναρκισσισμό του ηθοποιού και να πηγαίνεις στο μοίρασμα της συγκίνησης. Περισσότερο από όλα αυτό που με ενδιαφέρει είναι να βγάλω την ποίηση του πόνου.
