Για το “αδιαβάθμητο δίπλωμα που δεν έχει επαγγελματική κατοχύρωση αντίστοιχη με την σπουδή του χορού και εξισώνεται με τον ανιδείκευτο εργάτη”, για τον μη έως τώρα αποκτημένο “κωδικό επαγγέλματος στο ΙΚΑ, προκειμένου οι χορευτές να αμείβονται αξιοπρεπώς για τις ώρες εργασίας τους”, για την συνταξιοδότηση στα 67 ( σε αντίθεση με άλλες πόλεις της Ε.Ε. που η συνταξιοδότηση των χορευτών έρχεται στα 45 ), αλλά και πολλά άλλα θέματα, θέτει με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Χορού, στο κείμενό του το Σωματείο Εργαζομένων στο Χώρο του Χορού, προσθέτοντας πως “ο χορός στην Ελλάδα γιορτάζει κάθε μέρα και πάντα μέσα από τους ανθρώπους που τον κρατάνε ζωντανό, υπηρετώντας τον με κόπο, πόνο, πολύ ιδρώτα, αλλα και πείσμα, σθένος, δύναμη και προσωπική θυσία” :
“Η 29η Απριλίου ειναι αφιερωμένη στον Χορό. Στόχος της συμβολικής θεσμοθέτησης αυτής της ημερομηνίας είναι ο εορτασμός της καθολικότητας της τέχνης μας και η υπέρβαση κάθε πολιτικού, πολιτισμικού, φυλετικού διαχωρισμού, υπό την παγκόσμια γλώσσα του κινούμενου σώματος, που έχει τη δύναμη να επικοινωνεί χωρίς την άρθρωση λόγου και να νοηματοδοτεί τις προσωπικές και κοινωνικές ιστορίες υπό άλλο πρίσμα.
Σε όλο τον κόσμο, οι θεατρικές σκηνές οργανώνουν εκδηλώσεις, events και happenings και τηλεοπτικές αναμεταδόσεις μπαλέτων βομβαρδίζουν τους δέκτες μας , στα πλαίσια αυτού του παγκόσμιου εορτασμού . Τα εθνικά ΥΠΠΟ αναλαμβάνουν την πρωτοβουλία να προωθήσουν την απαιτητική Τέχνη μας και να επικοινωνήσει με το ευρύ κοινό δια της προβολής της.
Ημέρα γιορτής και χαράς αφιερωμένη στην Τερψιχόρη!
Τι πραγματικά συμβαίνει όμως στη χώρα μας;
Στην Ελλάδα ο Χορός ΔΕΝ γιορτάζει, δεν γιόρτασε ποτέ, πολύ δε περισσότερο υπό τις συνθήκες που βιώνουμε στην παρούσα χρονική συγκυρία.
Ο χορευτής στην Ελλάδα αφιερώνει αναρίθμητες ώρες δουλειάς και προπόνησης για την τεχνική και δημιουργική του αρτιότητα, άπειρα χρήματα για να σποουδάσει και τελικά το δίπλωμά του είναι αδιαβάθμητο και δεν έχει επαγγελματική κατοχύρωση αντίστοιχη με την σπουδή του αυτή, παρά μόνο εξισώνεται με τον ανιδείκευτο εργάτη, με αποτέλεσμα να πετιούνται όλοι οι κόποι του στο κάλαθο των αχρήστων.
Ο χορευτής και ο καθηγητής χορού στην Ελλάδα παλεύουν ακόμη να αποκτήσει το επαγγελμά τους κωδικό επαγγέλματος στο ΙΚΑ, προκειμένου να αμείβονται αξιοπρεπώς για τις ώρες εργασίας τους.
Ο χορευτής στην Ελλάδα θα συνταξιοδοτηθεί στα 67 ( σε αντίθεση με άλλες πόλεις της Ε.Ε. που η συνταξιοδότηση των χορευτών έρχεται στα 45 τους χρόνια!!), ρύθμιση άνευ αντικειμένου γιατί δυστυχώς το επάγγελμά του τείνει να έχει ημερομηνία λήξης λόγω των φυσικά διαρκώς μειούμενων αντοχών του.
Στην Ελλάδα του 2017 ΔΕΝ υπάρχει διαφάνεια στον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν τα Κρατικά Ιδρύματα Χορού.
Στην Ελλάδα ο Χορός δεν γιορτάζει στις 29 Απριλίου.
Γιορτάζει κάθε μέρα και πάντα μέσα από τους ανθρώπους που τον κρατάνε ζωντανό, υπηρετώντας τον με κόπο, πόνο, πολύ ιδρώτα, αλλα και πείσμα, σθένος, δύναμη και προσωπική θυσία.
Το ΣΕΧΩΧΟ δημιουργήθηκε από αυτούς ακριβώς τους ανθρώπους.
Έχοντας σαν στόχο την πρόοδο, την εξέλιξη και προώθηση της Τέχνης μας, διεκδικώντας ουσιαστική και ανταποδοτική μόρφωση, ασφάλιση και εργασιακή αξιοπρέπεια. Όλοι μαζί, συζητώντας, αλληλεπιδρώντας, βοηθώντας και συμμετέχοντας, μπορούμε να ανατάξουμε αυτό το τοπίο εργασιακής και καλλιτεχνικής ανασφάλειας.
Ενώνοντας τις φωνές μας και με κινήσεις προσεγμένες και δουλεμένες στην παραμικρή λεπτομέρεια – όπως η Τέχνη μας απαιτεί- με κατάρτιση τεχνική, αλλα και με φαντασία, με επιμονή και υπομονή, με αφοσίωση, καρτερικότητα και πείσμα για να “βγουνε στα φώτα της σκηνής” οι κόποι της δημιουργίας μας και η πραγματοποίηση των στόχων και των ονείρων μας!
Για την Τέχνη μας, την αγάπη μας, την ζωή μας!
Για τον αιώνιο και αναντικατάστατο συνοδοιπόρο μας, το Χορό”.
Μ.Ζ
