Στην 3η πλατφόρμα Mēta από τις 4 ως τις 7 Μαΐου στο Θέατρο ΠΟΛΗ(9μ.μ), έξι καλλιτέχνες «συνομιλούν» και «συμπράττουν» με έξι δημιουργούς των παραστατικών τεχνών, πάνω σε καλλιτεχνικούς τρόπους και γλώσσες, συζητούν και αλληλοεπηρεάζονται, διαμορφώνοντας με αυτόν τον τρόπο έξι work in progress έργα.
Πρόκειται για τους καλλιτέχνες Φίλιππο Βασιλείου, Ιάσονα Δαμοράκη και Αγγελική Αναργύρου, Μαρκέλλα Δεμερτζή και Μαρία Παπαδοπούλου, Στράτος Μπιχάκης, Εύα Παπαδοπούλου και οι ReCompulsive Behaviours (Μυρτώ Λάντζα, Άννα Σαπουνάκη, Μυρτώ Σαρμά, Δήμητρα Τρούσα.
Οι καλλιτέχνες συστήνουν το έργο τους, μέσω του artplay.gr
Φίλιππος Βασιλείου
Τίτλος: AUTO
“To AUTO έχει άμεση σχέση με την έννοια της ταυτότητας, την ύπαρξη ή την έλλειψη αυτής. Συνδέεται, επίσης, με το ταυτόσημο και παράλληλα με το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή το ξεχωριστό, το μοναδικό, το αυτόνομο, αυτό που είναι κάτι από μόνο του. Με ενδιαφέρει πως ένα ή πιο πολλά άτομα μπορούν να γίνουν κάτι μέσω διάφορων πρακτικών και η μελέτη στο συγκεκριμένο κομμάτι αφορά την έννοια του πραγματικού, την εικονική πραγματικότητα, την αυτοματοποίηση και τη σχέση ερμηνευτή με την προβολή. Πάνω σε αυτό το σκεπτικό, με απασχόλησε η έννοια του περάσματος από μια κατάσταση στην άλλη – το μεταίχμιο που θεωρώ ότι υπάρχει μεταξύ του μέσα και έξω, του είμαι και δεν είμαι, του εμείς και οι άλλοι».
Κινητικά χρησιμοποιήθηκε σαν βάση η πολεμική τέχνη καράτε, η στάση των ειδωλίων και η στάση των κούρων. Η performer έχτισε τη διαδρομή στον χώρο βασιζόμενη στην έννοια του βήματος, η οποία απορρέει παραδοσιακά από τα παραπάνω στοιχεία.
Ο σχεδιασμός του κοστουμιού βασίστηκε στη μορφή του ειδωλίου, και συγκεκριμένα του κυκλαδίτικου, καθώς και στη στολή του καράτε, το καρατέγκι.
Τίτλος: AUTO
Σύλληψη ιδέας / Δημιουργία / Σκηνικά: Φίλιππος Βασιλείου
Video: Μάνος Καλαφατέλης
Sound Artist: Socrates
Video artist- mapping: Φαίδωνας Γιαλής
Ερμηνεία: Ελένη Βασιλείου
Hair Designer: Δημήτρης Καραμπούλης
Διάρκεια: 10 λεπτά
Συνομιλήτρια: Ίρις Καραγιάν
Ιάσονας Δαμοράκης και Αγγελική Αναργύρου
Τίτλος: ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ – Ένα μουσικοχορευτικό δρώμενο σε μια πράξη.
Ξεκινήσαμε με ερωτήματα… Κάποιες εικόνες από τον βυθό της θάλασσας (υποβρύχιο ψάρεμα), αλλά και το κυνήγι της καθημερινότητας πυροδότησαν τη σκέψη μας και τη φαντασία μας για αναζήτηση… Τί είναι τελικά το “κυνήγι” ανάμεσα σε δύο πόλους, όπου ο ένας φαίνεται να κυνηγά τον άλλο – είτε πρόκειται για το ερωτικό παιχνίδι, είτε για τον αγώνα επιβίωσης ζώντων οργανισμών, είτε για το κυνήγι της έμπνευσης και της καταξίωσης σε μία κοινωνία; Μήπως, τελικά, είναι ο μόνος τρόπος διεκδίκησης του δικαιώματος να υπάρχεις, να ζεις;
Και κάπως έτσι αρχίσαμε να δουλεύουμε… Και τα ερωτήματα πολλαπλασιάστηκαν… Και εκεί που κυνηγούσαμε εμείς τις ιδέες, τις έννοιες και τις εμπειρίες, άρχισαν αναπάντεχα να μας κυνηγούν εκείνες, αυξάνοντας έτσι την αμηχανία μας μπροστά στο ερώτημα ποιος είναι τελικά ο θηρευτής και ποιος το θήραμα. Είναι πάντα το προφανές; Επιλέγεις τον ρόλο ή σε επιλέγει; Η ανθρώπινη παρέμβαση είναι ικανή να επηρεάσει ή να αντιστρέψει κάτι που φαίνεται να καθοδηγείται από αόρατες δυνάμεις συμπαντικού χαρακτήρα; Το έργο επιχειρεί να εκφράσει όλον αυτόν τον προβληματισμό, δραματοποιώντας τον.
Μουσική Σύνθεση: Ιάσονας Δαμοράκης
Ιδέα / Σύλληψη: Ιάσονας Δαμοράκης, Αγγελική Αναργύρου
Εκτέλεση / Συνδημιουργία: Αγγελική Αναργύρου, Νίκος Ράπτης
Διάρκεια: 13 λεπτά
Συνομιλητής: Δημήτρης Θεοδωρόπουλος
Μαρκέλλα Δεμερτζή και Μαρία Παπαδοπούλου
Τίτλος: ma
Παρουσιάζουμε ένα work in progress, ανοίγουμε την ίδια τη δημιουργική διαδικασία. Δεν είναι ένα αποτέλεσμα, το τελικό, το ολοκληρωμένο αντικείμενο, αλλά μια πορεία που εκτίθεται αυτούσια και απογυμνωμένη από σκηνικές συμβάσεις. Μια συνομωσία.
Βλέπουμε δύο σώματα, δύο συγκοινωνούντα δοχεία. Ένα σύντομο μοτίβο που επαναλαμβάνεται και παραλλάσσεται, όσο το ένα σώμα συνομιλεί με το δεύτερο, με τον ήχο, το φως, τον χώρο. Τα πιο απλά υλικά και μέσα, όσο εξελίσσονται, αναδεικνύουν τη συνθετότητά τους.
Δεν αφηγούμαστε μια ιστορία, προτρέπουμε μόνο το μάτι να ενώσει τις τελείες. Πρόθεση δεν είναι η κατανόηση ή η συγκίνηση, αλλά η ίδια η σύνδεση μέσα από το έργο με τον εαυτό. Αυτή ακριβώς που είναι και η δική μας ανάγκη ως δημιουργοί.
Επιτρέπουμε στο έργο να αλλάζει κάθε στιγμή, να ψάχνει τον πυρήνα του, ακόμη και με το ενδεχόμενο να εκπλήξουμε τους εαυτούς μας επί σκηνής. Κάνουμε ένα έργο που συνεχώς μεταβάλλεται, όπως μεταβαλλόμαστε κι εμείς.
Σύλληψη / Δημιουργία: Μαρκέλλα Δεμερτζή, Μαρία Παπαδοπούλου
Χορογραφία / Εκτέλεση: Μαρία Παπαδοπούλου
Δραματουργία: Μαρκέλλα Δεμερτζή
Κοστούμι: Βάγια Νικολακοπούλου
Βιολί: Κατερίνα Κόρδη
Φωτογραφίες: Μάνος Μεγαλούδης
Διάρκεια 10 λεπτά
Συνομιλητής: Αλέξανδρος Μιστριώτης
Στράτος Μπιχάκης
Τίτλος: Pulse
Το pulse είναι ένα οπτικοακουστικό έργο που πραγματεύεται τον ρυθμό ή καλύτερα τους ρυθμούς και το πώς αυτοί τέμνονται. Προέρχομαι από το πεδίο της μουσικής και των media arts, αλλά με παρουσία πίσω από τα φώτα στον χώρο του θεάτρου και του χορού. Αυτή τη φορά βγάζω τον εαυτό μου από την ασφάλεια της μη έκθεσης και ανεβαίνω ο ίδιος στη σκηνή. Η πλατφόρμα mēta μου έδωσε τη δυνατότητα να δουλέψω εντατικά για την ολοκλήρωση του έργου. Το θέμα μου ήταν γνώριμο, καθώς το ενδιαφέρον μου περιστρέφεται γύρω από αυτές τις ιδέες τα τελευταία τρία χρόνια, με έναυσμα το έργο του μαθηματικού Steven Strogatz. Στο έργο του ο Strogatz ευαγγελίζεται μία νέα εποχή, δίνοντας πολλά παραδείγματα για το πώς η τάξη προκύπτει μέσα από το χάος στη φύση και την καθημερινή ζωή. Το εντυπωσιακό είναι ότι μελετώντας τον κοινωνιολόγο Henri Lefebvre, αναθερμάνθηκε το ενδιαφέρον μου ώστε να ασχοληθώ εκ νέου με το ίδιο θέμα.
Η δημιουργία του έργου pulse με κινητοποίησε, δίνοντας τροφή σε ανησυχίες μου σε τεχνολογικό, ανθρωπολογικό, κοινωνικό και καλλιτεχνικό επίπεδο. Στη μικρή διάρκεια του έργου, θα ακούσετε μία μουσική σύνθεση που έχουμε κάνει μαζί με τον Άκη Σίνο που εφαρμόζει έναν αλγόριθμο συγχρονισμού, θα δείτε κάποια λακωνικά γραφικά και θα δείτε, επίσης, πως συμπεριφέρεται ένα ημιαυτόνομο αποκεντρωμένο σύστημα φώτων που λειτουργεί υπό τις ίδιες αρχές στην πράξη. Αναπόσπαστο κομμάτι της δημιουργικής διαδικασίας που ακολούθησα είναι η ανάπτυξη κώδικα και για τα τρία στοιχεία: ήχος, γραφικά, φώτα.
Σύλληψη / Σύνθεση: Στράτος Μπιχάκης
Μουσική : Στράτος Μπιχάκης, Άκης Σίνος
Διάρκεια: 12 λεπτά
Συνομιλήτρια : Αργυρώ Χιώτη
Εύα Παπαδοπούλου
Τίτλος: A soundscape study
Tο μουσικό κομμάτι που χρησιμοποιείται στη χορογραφία είναι ένα “ηχητικό γλυπτό μουσικού phasing” που δημιουργείται από 2 ηχεία πάνω από τα οποία αιωρούνται 4 μικρόφωνα. Μου άρεσε η ιδέα πως κάτι καθηλωμένο, δηλαδή το εκκρεμές που σχηματίζουν τα μικρόφωνα, μπορεί ταυτόχρονα να είναι σε συνεχή κίνηση, όπως και οι σκέψεις μας – είναι πάντα στο νου μας, στο ίδιο σημείο, όμως πάντα σε κίνηση.
Στο άκουσμά του αμέσως, για κάποιο λόγο, έκανα αυτή τη σύνδεση με την εμμονή της σκέψης. Ο ήχος αρχίζει αρκετά περιορισμένος, αλλά σταδιακά μεταμορφώνεται σε ένα ρυθμικό ταξίδι με μοτίβα που παραλλάσσονται, δημιουργώντας ολόκληρους κόσμους. Όπως γίνεται και με τις αδιάκοπες σκέψεις μας κατά τη διάρκεια της ημέρας- για το μέλλον, τα επιτεύγματά μας, τους στόχους μας, τις σχέσεις μας, οι οποίες μας εμποδίζουν να βιώσουμε το εδώ και τώρα. Αγνοώντας το τώρα, όταν το τώρα είναι η μόνη πραγματικότητα που υπάρχει.
Κατ ‘ουσία αυτό ενέπνευσε τη χορογραφία- η μετουσίωση στο σώμα αυτού του ταξιδιού των σκέψεων.
Οι παραλλαγές στα κινητικά μοτίβα διαμορφώθηκαν ανεπαίσθητα ακολουθώντας πιστά τον ήχο, όπως και οι εναλλαγές στη σκέψη μας. Η αλήθεια είναι πως η ηχητική εκδοχή αυτού του κομματιού έγινε βάσει προσωπικής επιλογής, οπότε και χρησιμοποιήθηκε ως κινητικός χάρτης. Οι σκέψεις μας και η ζωή μας είναι κάτι μοναδικό σε εμάς, έτσι και αυτό το κομμάτι δεν θα ακουστεί ποτέ ξανά το ίδιο.
Για εμάς, ως χορευτές, υπάρχει μαγεία στην αντίφαση που προκύπτει – παγιδευμένες σε ένα εμμονικό μοτίβο σκέψεων για το οποίο όμως έχουμε επίγνωση. Προσπαθώντας να θυμηθούμε τα διαφορετικά μοτίβα και τις αλλαγές κατεύθυνσης που μας οδηγούν σε αδιάκοπη κίνηση, είμαστε σε βαθιά σκέψη αλλά ταυτόχρονα σε μία κατάσταση επαγρύπνησης και παρουσίας λόγω της φύσης της παράστασης.
Με αυτόν τον τρόπο, παρόλο που οι θεατές βλέπουν ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο, οι ερμηνευτές βιώνουν ένα υψηλό επίπεδο εγρήγορσης όπου όλα αποκτούν ζωή. Αυτό είναι ένα αρκετά απελευθερωτικό μέρος ύπαρξης. Αλλά και εξουθενωτικό.
Στο τέλος, “όταν τα εκκρεμή σταματούν, ο ήχος μετατρέπεται σε ένα παλλόμενο βουητό”. Αυτή είναι μια πολύ σημαντική μετάβαση μεταμόρφωσης. Αν και στο τέλος δεν υπάρχει πλέον χορογραφική σαφήνεια, αυτό το ταξίδι έχει αφήσει το σημάδι του στους χορευτές και η ποιότητα που απορρέει είναι αποτέλεσμα αυτού του ταξιδιού. Αυτό είναι πολύ σαφές στον δομημένο αυτοσχεδιασμό στο τέλος. Είναι ένα πολύ σημαντικό σημείο που οδηγεί στην συνειδητοποίηση ότι οι σκέψεις (ή οι ήχοι) δεν έχουν πια σημασία, μόνο το γεγονός ότι η συνήθεια της σκέψης είναι αδιάκοπη, όπως και ο ήχος δεν δίνει χώρο για τη σιωπή.
Η επιλογή δύο χορευτών ήταν εν μέρει για πρακτικούς λόγους, αλλά είχε επίσης ουσιαστική σημασία στην εξέταση της ανθρώπινης εμπειρίας σε αυτή τη συνθήκη. Ξένοι στον ίδιο χώρο, υπάρχει ελάχιστη επαφή ή ουσιαστική συσχέτιση , εκτός από τη σχέση με τον ήχο. Αυτό είναι πολύ κρίσιμο χαρακτηριστικό, καθώς η προσκόλληση στον νου είναι μια πολύ μοναχική κατάσταση. Στην πραγματικότητα, γίνεται οδυνηρά προφανές πόσο μόνοι είμαστε όλοι σε αυτό. Ο Ράιχ είπε ότι “το κομμάτι αυτό είναι πολύ προκλητικό γιατί δεν είναι κάτι που συνήθως ακούγεται στις συναυλίες. Έτσι, κάθεται εκεί σαν μοναχικό”, όπως και η ανθρώπινη φύση. Είμαστε όλοι μόνοι. Μερικές φορές οι χορογραφίες μας ή ο τρόπος που σκεφτόμαστε τα πράγματα ταιριάζουν. Δημιουργούμε ολόκληρες ζωές γύρω από αυτές τις κοινές σκέψεις και εικόνες που έχουμε χτίσει και που μπορούν να είναι τόσο όμορφες, αλλά ακόμα υπάρχει αυτή η βαθιά μοναξιά. Δεδομένου ότι η σιωπή δεν έχει βιωθεί ποτέ. Και όλα εκκινούν από τη δράση και όχι από την ύπαρξη. Νομίζω πως το κομμάτι αναφέρεται σε αυτό, αν απογυμνωθεί ως τον πυρήνα του.
Χορογραφία : Εύα Παπαδοπούλου
Ερμηνευτές : Εύα Μιχαλά και Εύα Παπαδοπούλου
Τεχνικός ήχου: Φίλιππος Θεοχαρίδης
Διάρκεια: 9.30 λεπτά
Συνομιλητής: Ευριπίδης Λασκαρίδης
ReCompulsive Behaviours (Μυρτώ Λάντζα, Άννα Σαπουνάκη, Μυρτώ Σαρμά, Δήμητρα Τρούσα)
Τίτλος: Preservative: The Series, Part1: /ˈfɔ.vɔs/
Το ‘Preservative: The Series’, αφορά στην δημιουργία μίας σειράς παραστατικών έργων τα οποία βρίσκονται σε αλληλεπίδραση. Βασικό συστατικό στοιχείο των έργων αυτών, είναι η θέση του κοινού ως συνδημιουργός. Πηγή έμπνευσης αποτέλεσε η εμπειρία της κρίσης και πιο συγκεκριμένα η εισαγωγή κάποιων εννοιών στο καθημερινό μας λεξιλόγιο. Λέξεις όπως “φόβος”, “φασισμός”, “αντίδραση”, “εξουσία” και “κρίση”, έχουν διαστρεβλωθεί και επανεφευρεθεί αμέτρητες φορές τα τελευταία οκτώ χρόνια. Σκοπός του ‘Preservative: The Series’ είναι να επανεξετάσει τις έννοιες αυτές μέσα από την αλληλεπίδραση με το κοινό και το εικαστικό περιβάλλον, προσεγγίζοντας τη λειτουργία τους με τρόπο σωματικό, ενστικτώδη. Πρόκειται για μια πειραματική διαδικασία που αποπειράται να δημιουργήσει ένα κενό χώρο, ώστε να αναπτυχθούν νέες συνδέσεις, ανεξάρτητες από το εννοιολογικό φορτίο που εκείνες φέρουν.
Η ενότητα /ˈfɔ.vɔs/ (φόβος) αποτελεί το πρώτο μέρος της σειράς Preservative. Η έννοια του φόβου διερευνάται μέσω των βιολογικών αμυντικών μηχανισμών που συναντώνται στη φύση. Εξετάζεται η κατάσταση του φόβου κατά την οποία το υποκείμενο που την υφίσταται “παγώνει” προσωρινά και εμφανίζει απουσία οποιασδήποτε αντίδρασης σε σχέση με το εξωτερικό περιβάλλον, το λεγόμενο και “freeze effect”. Η απουσία οποιασδήποτε αντίδρασης αυτή καθ’ αυτή, λειτούργησε για εμάς ως άμεση αντιπαραβολή της κατάστασης στην οποία βρίσκεται η χώρα τα τελευταία οκτώ χρόνια και υπήρξε η αφορμή και η βάση για τη δημιουργία του πρώτου έργου της σειράς.
Ως ομάδα, λειτουργούμε συλλογικά σε κάθε στάδιο της δημιουργικής διαδικασίας. Αυτή ακριβώς την προσέγγιση ακολουθούμε και κατά την παρουσίαση της δουλειάς μας. Υπό αυτή την έννοια, το Preservative και πιο συγκεκριμένα η παρούσα ενότητα, /ˈfɔ.vɔs/, αποτελούν ένα στιγμιότυπο της επίμονης προσπάθειάς μας να εισάγουμε τον θεατή στη συλλογική αυτή δημιουργία. Μιλώντας για συλλογική δημιουργία αναφερόμαστε στην παράσταση ως αυτοποιητική διαδικασία. Επικεντρώνουμε το ενδιαφέρον μας στη στιγμή που το ερέθισμα που προκαλείται στον θεατή γίνεται γι’ αυτόν νέα συνειδητότητα και οδηγεί στην αλληλεπίδρασή του με το έργο, η οποία τον καθιστά συνδημιουργό.
Η ενότητα /ˈfɔ.vɔs/, όπως και όλες όσες ακολουθήσουν δημιουργούνται και εξελίσσονται σε αλληλεπίδραση με το κοινό. Αυτό συμβαίνει μέσα από μία σειρά από ανοιχτές πρόβες, μέσω των οποίων το έργο αναπτύσσεται και εξελίσσεται. Υπό αυτό το πρίσμα, η παρουσίαση στις 4 Μαΐου δεν διαφέρει από μία από τις ανοιχτές μας πρόβες και δεν υποδηλώνει πως το έργο θα παραμείνει αμετάβλητο από εκεί και στο εξής.
Συνομιλήτρια : Σοφία Μαυραγάνη
Σύλληψη / Δημιουργία: ReCompulsive Behaviours(Μυρτώ Λάντζα, Άννα Σαπουνάκη, Μυρτώ Σαρμά, Δήμητρα Τρούσα)
Ερμηνευτές: Λευτέρης Βασιλόπουλος, Μυρτώ Λάντζα, Μαριέττα Παναγοπούλου, Αθηνά Παπαχρήστου, Γκέλλυ Πεντεφούντη, Άννα Σαπουνάκη, Μυρτώ Σαρμά, Δήμητρα Τρούσα
Επιμέλεια Ήχου: Πάρης Λάντζας
Διάρκεια: 13 λεπτά
