«Νιώθω κάτι ανεκπλήρωτο όταν δεν έχω κοιτάξει τους θεατές στα μάτια», ομολογεί σε ένα βαθιά ειλικρινές, προσωπικό κείμενο που καθηλώνει με τον αυθορμητισμό του, η χορογράφος και χορεύτρια Ελπίδα Ορφανίδου που δεν διστάζει να σημειώσει στο artplay.gr πως δεν της αρέσει το κοινό να το λέει κοινό! Με αφορμή την αποψινή της παράσταση – συζήτηση ONE IS ALMOST NEVER, στο Green Park στις 22.00 και στο πλαίσιο της Performance Biennial NO FUTURE, η Ελπίδα υποστηρίζει «Προσέχω να μη μάθω υπερβολικά πολλά μην τυχόν και αποκτήσω κάποια τεχνική. Αν ποτέ καταλάβω ακριβώς τι κάνω, τότε μάλλον δεν θα θέλω πλέον να συνεχίσω να το κάνω. Όταν διάβασα το ΝO FUTURE της μπιενάλε γέλασα, γιατί πρόσφατα κατάλαβα – και ας με λένε Ελπίδα- ότι το μέλλον δεν υπήρξε , δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει ποτέ».
«Γεια σας! Είμαι η Ελπίδα.
Θα κάνω σήμερα Τετάρτη 29 Ιουνίου στο Green Park την παράσταση ONE IS ALMOST NEVER.
Η παράσταση αυτή είναι ένας προσωπικός τρόπος συνάντησης με το τώρα και το εδώ. Μου πήρε καιρό να βρεθώ στο εδώ και το τώρα, όπως και να αποδεχτώ ποιότητες όπως το μπέρδεμα και η σύγχυση. Τελικά κατάφερα και το διασκεδάζω πολύ όλο αυτό· βάζω μουσικές που μου αρέσουν ( τζαζ από την Αιθιοπία, ρεμπέτικο, Μαρινέλλα), χορεύω, διακόπτω αν χρειαστεί οτιδήποτε συμβαίνει και μιλάω με τους ανθρώπους που παρευρίσκονται, γιατί αλλιώς θα μου έλειπε πολύ η επικοινωνία μαζί τους. Νιώθω κάτι ανεκπλήρωτο όταν δεν έχω κοιτάξει τους θεατές στα μάτια και όταν δεν έχουμε ανταλλάξει μια κουβέντα. Θέλω τα αυτιά και τα μάτια να είναι ανοιχτά στο κοινό το οποίο δεν μου αρέσει να το λέω κοινό. Προτιμώ να κοιτάζω ξεχωριστά το άτομο έστω και αν αυτό σημαίνει να ρωτήσω κάποιον μόνο το όνομα του. Ο Badiou είπε σε μια συνέντευξη : Αn encounter is a contingent, chance element of existence. Something happens to you that nothing among your existing world’s points of reference made likely or necessary. You encounter someone who you do not know and yet who strikes you, attracts you, enters into your life. Η φιλοδοξία μου είναι να μην ασπάζομαι κανένα “πρέπει” και να υπάρχω εκεί χωρίς την εξουσία μιας γνώσης αλλά σαν μια οικοδέσποινα που ίσως και να έχει κάποιο σχέδιο κατά νου για την εξέλιξη της βραδιάς…Δεν ξέρω ποτέ τι θα συμβεί – και πως γίνεται να το ξέρω άλλωστε; – αλλά δεν μπορώ να πω ότι αυτοσχεδιάζω. Αυτό είναι το μυστήριο της υπόθεσης που μου κρατάει ζωντανή την περιέργεια, το πώς θα “προετοιμαστώ” και θα “προετοιμάσω” την παράσταση. Είναι μια πρακτική άλλωστε που φλερτάρει με την κρίση, το άγνωστο και το χάσιμο του ελέγχου. Αναδύθηκε για πρώτη φορά πριν χρόνια σε μια παράσταση όπου κάποια στιγμή κατάλαβα ότι οι θεατές είχαν αρχίσει να βαριούνται και έτσι σταμάτησα ο, τι έκανα και άρχισα να τους κάνω ερωτήσεις. Το ONE IS ALMOST NEVER γίνεται όλο και πιο ώριμο κάθε φορά που συμβαίνει. Προσέχω όμως να μη μάθω υπερβολικά πολλά μην τυχόν και αποκτήσω κάποια τεχνική. Αν ποτέ καταλάβω ακριβώς τι κάνω, τότε μάλλον δεν θα θέλω πλέον να συνεχίσω να το κάνω. Όταν διάβασα το NO FUTURE της μπιενάλε γέλασα, γιατί πρόσφατα κατάλαβα – και ας με λένε Ελπίδα- ότι το μέλλον δεν υπήρξε , δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει ποτέ. Αυτό που καταλαβαίνω ότι υπάρχει είναι το τώρα είτε είμαστε συνειδητοί είτε όχι. Και αυτή είναι η μαγεία που μπορεί να προσφέρει μία παράσταση, πιστεύω. Αυτήν την ξεχωριστή σύνδεση με το τώρα. Ας πάμε λοιπόν σε όσες περισσότερες παραστάσεις μπορούμε! Κάποια φορά θα είμαστε τυχεροί και θα πετύχουμε αυτή που θα μπορεί να αφιερώνει τη στιγμή στην αιωνιότητα. Κάποια φορά θα είμαστε τυχεροί και θα μας προσφερθεί το ανέμελο θαύμα της σύνδεσης με την στιγμή. Aς πάμε λοιπόν σε όσες περισσότερες παραστάσεις μπορούμε! »
Ελπίδα Ορφανίδου
