Mέσα από ερωτήματα, συζητήσεις, έρευνες, προσωπικές μαρτυρίες, ιστορικά γεγονότα, αλλά και αποσπάσματα από κείμενα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, οι ηθοποιοί της ομάδας Terre de Semis, μιλούν στο artplay.gr για την παράσταση «Monaksxá» που ανεβαίνει 30 Ιουνίου και 1η Ιουλίου ( προστέθηκε και δεύτερη παράσταση στις 23.30) σε σκηνοθεσία Ειρήνης Φαναριώτη.
Δημήτρης Μοθωναίος
« Παρά το γεγονός ότι στην παράσταση κινούμαστε χωρίς να χάνουμε ποτέ το χιούμορ και την ελαφρότητά μας, ο πυρήνας και η αλήθεια της για μένα συνοψίζονται σε δυο φράσεις που ακούγονται λίγο πριν το φινάλε: “Δεν προέρχεσαι από πουθενά, δεν πηγαίνεις πουθενά. Απλά κινείσαι μετρώντας τα λεπτά. Tώρα είσαι εδώ στις 7.43. Tώρα είσαι εδώ στις 7.44. Tώρα…δεν είσαι εδώ. ” Eίναι μια απλή διαπίστωση, εξίσου απλή με την πρόθεσή μας να επικοινωνήσουμε με τον κόσμο και να διασκεδάσουμε τη φριχτή, αβάσταχτη ελαφρότητα της ύπαρξής μας. Θα προσέθετα επίσης και μια δήλωση από συνέντευξη γνωστής τηλεπερσόνας σε περιοδικό ευρείας κυκλοφορίας με τίτλο : “Eίμαι μόνη παρά τις φήμες”.
Άρης Λάσκος
«Ο Άρης ερωτεύτηκε μία φορά στη ζωή του..
Πολύ πέρα από τη στεναχώρια μου, που δεν είσαι τώρα, εδώ, μαζί μου – τόσο πολύ πέρα από την στεναχώρια μου αυτή που αδυνατώ πια να φανταστώ τη ζωή που ζήσαμε μαζί – η απουσία σου έχει γίνει για μένα εμμονή… Τι είναι αυτή η εμμονή με την απουσία, ώστε να αδυνατώ να φανταστώ μια παρουσία;;;…. Αφιερωμένο. Σ’ αυτούς που ήρθαν – έστω για λίγο – και μετά – απροσδόκητα – έφυγαν. Και νοηματοδοτούν μέσα μου αυτή την παράσταση. Όχι, όχι δεν είμαι μόνος. Νιώθω μόνος»
Μυρτώ Γράψα
«Δεν ερχόμαστε σε επαφή με τίποτα. Δεν αγγιζόμαστε πραγματικά με κανέναν. Εκ φύσεως συμβαίνει. Απλά συμβαίνει. Να με τι καλείσαι να αναμετρηθείς σε αυτό το έργο. Με μια συνεχή κίνηση από – χωρίς προσδιορισμένο παραλήπτη. Μια κίνηση από – για καλό και για κακό. “Ποιός θα πει; Ποιος θα πει τη μοναξιά των εραστών καθώς εγκλωβίζονται στην αδυναμία επικοινωνίας, των αδιαφανών σωμάτων τους μετά τη περίπτυξη που τους κατευνάζει και τους δίνει την εφήμερη βεβαιότητα ότι είναι σε τέλεια αρμονία με τον εαυτό τους και με τον κόσμο;”
Δήμητρα Μητροπούλου
«Στην παράσταση βλέπουμε 5 χαρακτήρες σε ένα πάρτυ λίγο πριν και λίγο μετά από την αλλαγή κάποιας χρονιάς. Αυτό το λίγο πριν και το λίγο μετά, αυτό το μεταίχμιο του χρόνου, αυτές οι ώρες της αναμονής του πριν και οι ώρες της αίσθησης της ματαιότητας του μετά, αυτές οι λίγο δύσκολες ώρες, είναι ο δικός μας χώρος και χρόνος της μοναξιάς. Μέσα σε ένα πάρτυ. Γιατί στην ουσία θέλουμε να χορέψουμε και να διασκεδάσουμε το φόβο της μοναξιάς. Να αποδεχτούμε το γεγονός ότι είμαστε όλοι μόνοι. Και μετά να το μοιραστούμε και με τους άλλους. Ξέρεις κάτι, δεν είναι τίποτα, μοναξιά σου συμβαίνει.. Μου άρεσε πολύ η απάντηση που μου έδωσε η Μαριάννα, μια υπέροχη 16χρονη έφηβη όταν τη ρώτησα τι είναι ρε παιδί μου αυτή η μοναξιά? Πώς θα την όριζες? Και μου είπε. Η μοναξιά είναι σαν τη δίαιτα. Κάνει καλό στον άνθρωπο αλλά όχι για πολύ».
Βασίλης Σάφος
«Η σύνδεση της μοναξιάς με την έννοια της απώλειας ήταν από τα πλέον αποκαλυπτικά σημεία των προβών. Η μοναξιά μοιάζει με έναν χώρο που παραμένει κενός και αγωνιωδώς προσπαθούμε να τον γεμίσουμε. H συμφιλίωση με αυτήν είναι μια αδιάκοπη μάχη μέσα στον χρόνο που περνά. “Ποιος θα πει την μοναξιά όταν ο άνθρωπος χάνει την πίστη του στον εαυτό του και σε όλους τους ανθρώπους, που του αφαιρεί ως και την ελπίδα , ως και καθαυτό το αίσθημα της μοναξιάς το διαψεύδει;»
