Νέοι ένοικοι από φέτος στο «Από Μηχανής Θέατρο» της οδού Ακαδήμου (στο κέντρο της Αθήνας, μια ανάσα από την πλατεία Κουμουνδούρου, γειτονιά με την πλατεία Αυδή), ο Δημήτρης Μυλωνάς και η Αννα Ελεφάντη. Νέος αέρας, ανακαίνιση του ιστορικού θεάτρου στο πιο μοντέρνο και πιο λειτουργικό, πολλοί οι φιλοξενούμενοι με τις παραστάσεις τους.
Μέχρι στιγμής το έχω επισκεφτεί δύο φορές, για δύο παραστάσεις της Κεντρικής Σκηνής, παραγωγές και οι δύο του «Από Μηχανής». Θα ξεκινήσω από τη δεύτερη παράσταστη, το Proof (Απόδειξη), του Ντέιβιντ Ομπερν, σε μετάφραση Αννας Ελεφάντη και σκηνοθεσία Δημήτρη Μυλωνά. Μια γνωστή ιστορία, ένα κείμενο που έχει ήδη τιμηθεί με διεθνή βραβεία και έχει κάνει επιτυχημένη κινηματογραφική καριέρα.
Η ιστορία μιας οικογένειας, η ιστορία της κόρης και του πατέρα, ο ναρκισσισμός που κρύβει ανασφάλεια, η απουσία αυτοπεποίθησης, η ιστορία των ισχυρών γονιών και η απεγνωσμένη προσπάθεια των γόνων να βαδίσουν τον δικό τους δρόμο, η κληρονομικότητα που άλλοτε είναι χάρισμα κι άλλοτε εφιάλτης.
Σ’ ένα σκηνικό (Αμαλία Αντώνη) που υπογραμμίζει εύγλωττα την πτώση και το φυλλορόισμα, με πεσμένα φύλλα αμπέλοψης σ’ όλη τη σκηνή, φθινόπωρο γαρ, η Κάθριν (Ελεάνα Στραβοδήμου) γιορτάζει τα 25α της γενέθλια και ταυτόχρονα κηδεύει τον πατέρα της, τον ιδιοφυή, αλλά ψυχικά διαταραγμένο μαθηματικό Ρόμπερτ (Χρήστος Βαλαβανίδης). Για την κηδεία καταφθάνει και η αδελφή της Κλερ (Αννα Ελεφάντη), μια γιάπισσα, κυνική, υστερική, παρεμβατική, αλλά πρακτική και αποτελεσματική όταν χρειάζεται. Και μαζί, ιδιαίτερο πρόσωπο, ο Χαλ, ένας παλιός φοιτητής του καθηγητή Ρόμπερτ, που μετά το θάνατό του ξανακοιτάζει τις σημειώσεις του, στα 103 μπλε τετράδια που άφησε στο γραφείο του. Ελπίζοντας εκεί να βρει, διαταραγμένες ή πλήρεις, νέες αποδείξεις μαθηματικών θεωρημάτων. Ελπίζοντας και στην αξιοποίση προς το δικό του όφελος;
Αυτό είναι το έργο, που κινείται σε γοργούς ρυθμούς, ιδίως στο πρώτο μέρος, που αναδεικνύει το χιούμορ μέσα στην παραζάλη και στην απόγνωση των ηρώων, που παραπέμπει τους θεατές σε δικούς τους οικογενειακούς άλυτους λογαριασμούς. Οι μνήμες, ο έρωτας, οι φοβίες, οι αναστολές, οι παρεμβάσεις, η εξάρτηση των παιδιών από τους γονείς και η εξάρτηση των γονιών από τα παιδιά, η τροχοπέδη που άθελά τους βάζουν οι γονείς στην πορεία των παιδιών, όλα είναι σ’ αυτό το έργο.
Ο Δημήτρης Μυλωνάς έστησε μια παράσταση με ρυθμό, σαφή, αναδεικνύοντας τους χαρακτήρες του έργου, τα όσα διακυβεύονται στις οικογένειες και στις ψυχές των ανθρώπων, με τρυφερότητα και με χιούμορ. Οι ρυθμοί στο δεύτερο μέρος κάπως χαλαρώνουν, οι αλλαγές των σκηνών και των σκηνικών από τους ηθοποιούς είναι μέρος της ανάγκης και της οικονομίας, αλλά κάπως «ξενερώνει» την εξέλιξη της ιστορίας, αλλά δεν δημιουργεί πρόβλημα στη γενική εντυπωση των θεατών, που πραγματικά απολαμβάνουν την παράσταση.
Ο Χρήστος Βαλαβανίδης μας έδειξε και πάλι τις πτυχές του ταλέντου του, η Ελεάνα Στραβοδήμου επωμίστηκε έναν δύσκολο και απαιτητικό ρόλο (θα μπορούσε να μειωθεί η ένταση της φωνής, παρά την ένταση και το στρες που καλείται να υποδυθεί, σε κάποιες σκηνές), η Αννα Ελεφάντη ήταν εξαιρετικά πειστική στο ρόλο της Κλέρ (από τις καλύτερες εμφανίσεις της). Πιο αδύναμος, τουλάχιστον στο πρώτο μέρος, ήταν ο Χαλ (Χρήστος Καπενής), αλλά στην πορεία συνομιλεί με το όλο κλίμα. Στο σύνολό της μια παράσταση που φτάνει ακέραια στην πλατεία και τέρπει τους θεατές.
- (Κάθε Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή, μέχρι 14 Ιανουαρίου 2018).
«Ράφτης κυριών» του Ζωρζ Φεντώ
Τα Δευτερότριτα, η Κεντρική Σκηνή του «Από Μηχανής» φιλοξενεί την κλασική κωμωδία καταστάσεων του Ζωρζ Φεντώ «Ράφτης κυριών», ένα έργο με όλα τα στοιχεία της φάρσας και της κωμωδίας καταστάσεων. Με ζευγάρια που ανακατεύονται, με συζύγους (αρσενικούς και θηλυκούς) που προσπαθούν να κρύψουν τα ατοπήματά τους, με ευτράπελα κάθε λογής.
Κατ’ αρχήν να πω ότι δεν με ενθουσιάζει ιδιαιτέρως αυτή η κατηγορία θεατρικού κειμένου. Ομως, δεν παραβλέπω ότι προσκαλεί σε ανάταση, σε γέλιο, σε χαλάρωση. Και αυτό γίνεται στην παράσταση, που επίσης σκηνοθετεί ο Δημήτρης Μυλωνάς (ο οποίος υπογράφει και τη μετάφραση), με ένα λιτό σκηνικό που υπηρετεί τις ανάγκες της φάρσας και τις ανατροπές της -κυρίως αυτές-, και κυρίως χάρη στην ερμηνεία του Αλέξανδρου Μπουρδούμη (Μουλινό), που γίνεται λάστιχο ανάμεσα σε όσα κάνει και όσα προσπαθεί να κρύψει, στη δηθενιά μιας κομιλφό συμπεριφοράς δηλαδή, στις επιθυμίες του και στις συμβάσεις του. Παίρνει σίγουρα πάνω του όλη την παράσταση. Μην παραλείψω να αναφερθώ στα εξαιρετικά κοστούμια της παράστασης (Miltos), που, στιγμές στιγμές, κλέβουν την… παράσταση. Η οποία τέρπει, υπηρετεί με φρεσκάδα τους ρυθμούς και το ύφος της φάρσας, και είναι μια πρόταση για ένα ευχάριστο απόγευμα Δευτέρας ή Τρίτης, χωρίς να προσπαθεί να γίνει κάτι άλλο.
Δύο διαφορετικές προτάσεις στο ίδιο θέατρο, που φιλοξενεί ήδη πολλές άλλες διαφορετικές, και απευθύνεται σε ευρύ φάσμα θεατών. Δύο παραστάσεις που σίγουρα ικανοποιούν τον θεατή, είτε θέλει απλώς να περάσει ένα χαλαρό θεατρικό απόγευμα (Ράφτης κυριών), είτε θέλει να δει ένα έργο που αναφέρεται σε σύγχρονα πάθη εσωτερικά, οικογενειακά, κοινωνικά (Proof).
ΟΛΓΑ ΣΕΛΛΑ
