Συγκατοικεί χρόνια με τους αγαπημένους του συγγραφείς και τους λογοτεχνικούς τους ήρωες και ως ενσυνείδητος αναγνώστης αναρωτήθηκε γιατί τους αγάπησε τόσο πολύ.
Η επιβεβαίωση ήρθε για τον ίδιο, όπως μας λέει, μέσα από την συγγραφή του βιβλίου του «Ας ξαναχτίσουμε τους ανεμόμυλους – Το αυτεξούσιο μέσα από την λογοτεχνία» που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Εξάρχεια και επιχειρεί να δει τους ήρωες με διαφορετικό μάτι από αυτό που του είχαν επιβάλει να τους βλέπει.
Ο Φιλήμων Πατσάκης επιλέγει κι όχι τυχαία, τους μεγάλους μελαγχολικούς, από τον Δον Κιχώτη, τον Άμλετ και τον Φάουστ έως τον Ρεμπώ και τον Ντοστογιέφσκι.
«Η αγάπη για την λογοτεχνία πήρε μια μορφή με τα χρόνια και κατάλαβα ότι περισσότερο από την συγγραφή με ενδιέφερε η ανάγνωση και ο τρόπος που προσλαμβάνουμε ένα έργο», μας εξηγεί. Κι αναρωτήθηκε γιατί ένα έργο μετά από τόσους αιώνες μπορεί και διατηρεί μια δυναμική, ενώ κοινωνικά και ιστορικά συμφραζόμενα δεν είναι πια τα ίδια.
Και πως οι λογοτεχνικοί ήρωες, ενώ έχει επέλθει μια σειρά από τρομακτικές αλλαγές στον κοινωνικό και ιστορικό ιστό.
Φαίνεται πως ο συγγραφέας θέλησε να μοιραστεί την αγωνία του και με άλλους συν-αναγνώστες, παραδίδοντάς τους μια σειρά από κλειδιά.
«Το βιβλίο γράφτηκε σε μια προσπάθεια εναντίωσης σε όσους επιχειρούν να απογυμνώσουν τα έργα και επιμένουν να μας δείχνουν τα εκατό από αυτά που χρειάζεται να διαβάσουμε πριν πεθάνουμε. Τα έργα και οι ήρωες που διασώζονται έχουν σημείο κλειδί μια αντίσταση στο υπάρχον! Πρόκειται για μια εναντίωση απέναντι σε αυτό που προσπαθεί να κάνει την γραφή πανεπιστημιακό μάθημα και την ανάγνωση καθορισμένη», σημειώνει.
Ο Φιλήμων Πατσάκης επέλεξε τον Δον Κιχώτη γιατί όπως λέει είναι ένα έργο με σκηνές και ιστορίες ενός ανθρώπου που υπερβαίνει το υπάρχον και φτιάχνει έναν κόσμο δικό του. «Ο Θερβάντες σκοτώνει τον Αλόνσο κι όχι τον Δον Κιχώτη, καταδεικνύοντας πως δεν πέθανε η τρελή αναζήτηση ενός διαφορετικού κόσμου, αλλά η λογική αυτού του κόσμου».
Προχωρεί στον Άμλετ καθώς ένα από τα βασικά του γνωρίσματα είναι ότι αναφέρεται στην φθαρτότητα της εξουσίας τις στιγμές που κανένας δεν το σκεφτόταν.
Όσο για τον Γκαίτε, όπως εξηγεί ο συγγραφέας, έβαλε μέσα από τον Φάουστ την ανθρωπότητα μπροστά σε μεγάλα ερωτήματα για την ατομικότητά της και χωρίς αυτόν δεν μπορείς να σκεφθείς πάνω στο σήμερα.
Ο Ρεμπώ και ο Ντοστογιέφσκι κάνουν όπως επισημαίνει ο Φ. Πατσιάκης ένα άλμα πάνω στον ψυχισμό του ανθρώπου με διαφορετικό τρόπο ο καθένας και το αποτέλεσμα είναι ένας άνθρωπος που διεκδικεί ξανά τον κόσμο.
ΜΑΝΙΑ ΖΟΥΣΗ
ΝΕΑ ΣΕΛΙΔΑ 26/11/2017
