Ο Γιάννης Αντωνίου μας ξεναγεί στον «Λαβύρινθο της Κυψέλης»

«Είμαστε στη δεύτερη εβδομάδα του πρότζεκτ «Ο Λαβύρινθος της Κυψέλης»… Κάθε βράδυ βλέπουμε με χαρά όλο και περισσότερους Κυψελιώτες, καλλιτέχνες, ηλικιωμένους και ξένους να περπατούν μαζί μας από το ένα δρώμενο στο άλλο,

(από Μηθύμνης, Δροσοπούλου, Τενέδου, Θήρας ως τη Φωκίωνος Νέγρη 16), την τρίωρη διαδρομή του Λαβύρινθου της Κυψέλης. Οι ίδιοι μας λένε πως χαίρονται αφάνταστα που η Κυψέλη ξαναζωντανεύει, και πώς μέσα από αυτό το δρώμενο βλέπουν μια ανάκαμψη. Ένα σπουργίτι δε φέρνει βέβαια την Άνοιξη, κάθε κελάηδημα όμως έχει τη δική του ενέργεια…»

Με αυτά τα λόγια ξεκινά την περιγραφή του για το τι συμβαίνει στην Κυψέλη, στο πλαίσιο του πρότζεκτ Ο Λαβύρινθος της Κυψέλης, ο Γιάννης Αντωνίου, ένας από τους επιμελητές της διοργάνωσης, η οποία πραγματοποιείται με την υποστήριξη του Oργανισμού Πολιτισμού και Ανάπτυξης NEON.

Στο κείμενο που έγραψε αποκλειστικά για το artplay.gr ο Γιάννης Αντωνίου προσθέτει:

«Όπως τότε, πριν από δέκα χρόνια στο Σαν Φρανσίσκο, στο αγριεμένο downtown της πόλης, που όταν έκλειναν τα γραφεία γινόταν αδιάβατο, καθώς το νέμονταν μόνο άτομα με πνευματικές ασθένειες, ναρκομανείς και έμποροι ουσιών και πορνείας… Ζήτησα τότε από το δήμο, και πήρα, ένα κτίριο στη μέση του πουθενά. Εκεί έφτιαξα τον καλλιτεχνικό οργανισμό KUNSTSTOFF, ένα χώρο ουδέτερο χωρίς καθρέφτες και με τα παράθυρα ανοιχτά να βλέπουν και να γίνονται ορατά από το δρόμο, και από κει ξεκινήσαμε διάφορες δράσεις στην περιοχή, με καλλιτέχνες που χόρευαν κρεμασμένοι με σκοινιά πάνω στην πρόσοψη των πολυκατοικιών κ.α. Αρχικά το κάναμε με φόβο, όταν είδαμε πως οι περίοικοι που μας τον ενέπνεαν, μας παρακολουθούσαν συνεπαρμένοι… προχωρήσαμε, ώσπου το κέντρο άλλαξε, απέκτησε ζωή και κίνηση.

Ο Λαβύρινθος της Κυψέλης είναι μια διαφορετική εμπειρία. Είναι μια περιοχή πυκνοκατοικημένη, με εξαιρετικής αξίας αρχιτεκτονικά κτίρια, πολλά εκ των οποίων είναι ακατοίκητα, ανθρώπους που έμεναν εδώ μια ζωή και μετανάστες, ίσως δεύτερης και τρίτης γενιάς. Σε μια εποχή έντονης κρίσης αμφισβητούνται και κρίνονται τα πάντα… Την ίδια στιγμή δηλαδή, που μητέρες με παιδιά γυρνώντας από το σχολείο ή το φροντιστήριο ξαφνικά, μας βλέπουν και περπατάνε μαζί μας όλη τη διαδρομή, εμείς ταυτόχρονα, ενώ χορεύουμε στην ταράτσα του bhive (Μηθύμνης 18) φωνάζουμε στους γείτονες να βγουν στο μπαλκόνι να μας δουν, κι όχι πίσω από τις κουρτίνες! Μα, δεν είμαι από δω, μας είπε κάποιος. Μα όλοι από κάπου ερχόμαστε, το θέμα είναι να εμπιστευτείς τον άλλον και να ανοίξεις την πόρτα σου.

Αυτή λοιπόν είναι μια από τις διαφορές: στην Κυψέλη υπάρχει επιφυλακτικότητα, δισταγμός, οι άνθρωποι κλείνουν τις αισθήσεις τους για να προστατέψουν τον εαυτό τους. Στον ενάμιση μήνα όμως που είμαστε εδώ με μουσικές, χορό, εικαστικά, και το γυμνό πάνω στην ταράτσα βλέπουμε ότι είναι όλο και πιο δεκτικοί. Οι παλιοί κάτοικοι της περιοχής που μπαίνουν στο bhive, ένα κτίριο με ιστορία καθηλώνονται, τους πιάνει νοσταλγία. Κάθε Τρίτη και Παρασκευή, έχουμε Open Experience Performance που καταργεί το όριο μεταξύ περφόρμερ και κοινού, και στο τέλος του δρώμενου μας ρωτάνε: Πότε θα ξαναγίνει; Μπορώ να ξανάρθω; Ο έλληνας αγαπάει την τέχνη κι όταν τη φέρεις στο σπίτι του, ανταποκρίνεται, την εισπράττει σαν δώρο.

Το ίδιο συμβαίνει και με τον μετανάστη, άμα σε πετύχει κάπου, – αφού ο Λαβύρινθος της Κυψέλης μετατρέπει στην κυριολεξία την πόλη σε θέατρο του δρόμου– χαμογελάει και σε ρωτάει: μπορώ να πάω σπίτι και να φέρω την αδελφή μου και τους φίλους μου;

Γιατί αυτό κάνει το συγκεκριμένο πρότζεκτ, Ο Λαβύρινθος της Κυψέλης, εμπλέκει το θεατή. Πώς; Πάει απέναντι από το μπαλκόνι του σε μια ταράτσα όπου χορεύουν τέσσερεις χορευτές, τον καθηλώνει έξω από τη βιτρίνα ενός ξενοίκιαστου μαγαζιού επί της Δροσοπούλου όπου ένας χορευτής κάνει το νούμερό του, του κόβει τον περίπατο καλώντας τον με μουσικές που στοιχειώνουν ένα άδειο οικόπεδο με εικαστικές παρεμβάσεις και φώτα που λαμπυρίζουν μέσα στις πρασινάδες. Φέρνει την Τέχνη στο σπίτι του δηλαδή, και τη μετατρέπει σε Εμπειρία.

Για αυτό πολλές φορές σε αυτό το πρότζεκτ βλέπουμε τα εικαστικά δρώμενα να ζωντανεύουν και να παίρνουνε μορφή και τα σώματα των ανθρώπων να γίνονται εικαστικά. Είναι καμιά φορά αστείο ότι στο τέλος έρχονται και μας ρωτάνε: είστε χορευτές; Κι αυτό είναι κοπλιμέντο, γιατί ναι μεν σε έχουνε δει να χορεύεις, εκείνη τη στιγμή όμως τους δίνεις κάτι μεγαλύτερο.

Γιάννης Αντωνίου

Ο Λαβύρινθος της Κυψέλης | SCALE # 2:100 αναπτύσσεται ως την Κυριακή 18 Οκτωβρίου σε μία διαδρομή που ξεκινάει από το εσωτερικό του πειραματικού χώρου τέχνης bhive (Μηθύμνης 18), και συνεχίζεται στην ευρύτερη περιοχή της Κυψέλης σε επτά συνολικά σημεία.

Open Experience, Performance κάθε Τρίτη και Παρασκευή (20:00 – 21:30)
Στο εσωτερικό –και συγκεκριμένα στον δεύτερο όροφο–, του bhive οι θεατές καλούνται να γίνουν μέρος του δρώμενου σε μία Open Experience που απευθύνεται στις αισθήσεις. Όπου, οι δημιουργοί του πρότζεκτ Ο Λαβύρινθος της Κυψέλης χαλαρώνουν τα όρια μεταξύ καλλιτέχνη και θεατή, «διαμορφώνοντας» επί ενενήντα λεπτά ένα περιβάλλον, όπου η διάκριση μεταξύ περφόρμερ και κοινού, αρχηγών και οπαδών γίνεται δυσδιάκριτη. Σε μια «in vivo» ανταλλαγή αρχών σε πραγματικό χρόνο με πολλαπλές πιθανότητες δράσης και αντίδρασης.

Walking the Labyrinth κάθε Τετάρτη, Πέμπτη, Σάββατο & Κυριακή (19:00 – 22:00)
Ο Λαβύρινθος της Κυψέλης ξετυλίγεται ανάμεσα στα έργα των καλλιτεχνών: 1) Κωνσταντίνος Πάτσιος 2) Γιάννης Αντωνίου, Σταύρος Αποστολάτος, Αν. Μπρουζιώτη, Γ. Τσιγκρής 3) Γεράσιμος Αβλάμης 4) Γιάννης Τσιγκρής 5) Τζένη Αρσένη 6) Αναστασία Μπρουζιώτη 7) Διονύσης Χριστοφιλογιάννης, Γ. Αντωνίου, Χάριετ Σάμερ (επιμέλεια: Κωνσταντίνος Αργιανάς).