Την Ρουθ Ρέντελ, μια από τις σημαντικότερες εκπροσώπους του κλασικού βρετανικού αστυνομικού μυθιστορήματος και του ψυχολογικού θρίλερ, που πέθανε σε ηλικία 85 ετών, την γνωρίσαμε μέσα από την «ασημένια σειρά» της Ωκεανίδας
της Λουίζας Ζαούση, της οποίας και υπήρξε αγαπημένη συγγραφέας.
Το πρώτο μυθιστόρημά της From Doon with Death, κυκλοφόρησε το 1964 και από τότε η φήμη της αυξάνεται με κάθε καινούργιο βιβλίο. ΄Εχει κερδίσει σημαντικά βραβεία για το έργο της και έχει εκδώσει μυθιστορήματα και με το ψευδώνυμο Μπάρμπαρα Βάιν. «Η Ρουθ και η Μπάρμπαρα είναι δύο πτυχές του εαυτού μου. Η Ρουθ είναι πιο σκληρή, πιο ψυχρή, πιο αναλυτική, πιθανόν πιο επιθετική. Η Μπάρμπαρα είναι θηλυκή. Έχει μία πιο μαλακή φωνή από την Ρουθ, πιο ευαίσθητη και ίσως πιο διαισθητική», είχε γράψει η ίδια.
Τα βιβλία της έχουν μεταφραστεί σε 21 γλώσσες. Από τις εκδόσεις “Ωκεανίδα” έχουν κυκλοφορήσει «Η κούκλα που σκοτώνει», «Τυφλή ετυμηγορία», «Σαν δαίμονας μπροστά μου», «Ο βιαστής», «Ο άρχοντας των βάλτων», «Το σπίτι του θανάτου», «Το δέντρο με τα χέρια».
Ο Φίλιππος Φιλίππου γράφει στο Βήμα για την Ρέντελ(18-03-2001) «Έχοντας περάσει δύσκολα παιδικά χρόνια στο Λονδίνο, ¬η σουηδέζα μητέρα της έπασχε από σκλήρυνση κατά πλάκας¬, βιώνοντας τις τεταμένες σχέσεις των γονέων της που της άφησαν ψυχικά τραύματα, κατάφερε να ισορροπήσει συναισθηματικά μόνο με το γράψιμο. Η Ρέντελ χρησιμοποιεί το θρίλερ και το σασπένς για να κερδίσει το ενδιαφέρον των αναγνωστών και στη συνέχεια να τους παρουσιάσει κάτι σημαντικότερο: τη σύγχρονη λονδρέζικη κοινωνία, μια ετερόκλητη κοινωνία ανθρώπων κάθε φυλής και χρώματος οι οποίοι προσπαθούν να δραπετεύσουν από τη μιζέρια της καθημερινότητας. Κατά κάποιον τρόπο τους έλκει η λαμπερή ζωή, κάτι ανάλογο με το περιλάλητο «αμερικανικό όνειρο». Δίπλα στους μικροαστούς με τα ταξίδια, τα ωραία διαμερίσματα, την ευμάρεια και την αγάπη για τη μουσική και το θέατρο στέκονται οι προλετάριοι, οι άνεργοι και οι μικροαπατεώνες. Αν οι δεύτεροι παλεύουν με κάθε μέσο για να ξεφύγουν από την άθλια μοίρα τους, οι πρώτοι αγωνίζονται να δώσουν ένα νόημα στη βαρετή ζωή τους. Και οι μεν και οι δε βιώνουν καθημερινές μικρές ιστορίες, πένθιμες, θλιβερές και άθλιες, τις οποίες η Ρέντελ δεν τις κάνει μελό, δεν τις κάνει δακρύβρεχτο αφήγημα για πονόψυχους αναγνώστες.
Το 1997 η Ρέντελ πήρε τον τίτλο της βαρόνης Ρέντελ του Μπάμπεργκ αφού διορίσθηκε στη Βουλή των Λόρδων για τους Εργατικούς.
