Ένα βιβλίο που αρχίζει και τελειώνει με ένα ρήμα, σε διαφορετικό χρόνο, δεν μπορεί παρά να είναι αποτέλεσμα εύφορης σκέψης και εμπνευσμένης γραφής ενός ανθρώπου που αγαπά και νοιάζεται τις λέξεις, τις φροντίζει και τις κανακεύει, όπως την ηρωίδα του.
Στο μυθιστόρημά του, “Κόστα Ρίκα”, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μίνωας, ο Αλέξανδρος Ντερπούλης ορίζει από την αρχή το πλαίσιο που σηματοδοτούν τα δυο ρήματα : Το Φεύγω της αρχής και το Έφτασα του τέλους. Το διάστημα ανάμεσα στα δύο, είναι ένα ταξίδι αυτογνωσίας για τη
Ρόζι, η οποία, ενώ αποφασίζει να πακετάρει την ζωή της μέσα σε κούτες βάζοντας πλώρη για μια άλλη ζωή με προορισμό την Κόστα Ρίκα, βρίσκεται εγκλωβισμένη μέσα σε αυτές, αναπολώντας, θυμώνοντας, διαγράφοντας και ξαναγράφοντας, ελπίζοντας!
Σαν μια άλλη Γουίνι στις “Ευτυχισμένες Μέρες”, η Ρόζι, προσπαθεί να βάλει σε τάξη την άτακτη ζωή της, αλλά αυτό που κατορθώνει τελικά, είναι να χαθεί μέσα σε αυτήν . Ανάμεσα σε απλήρωτους λογαριασμούς, κομμένα τηλέφωνα και υπολογιστές που δεν λειτουργούν. “Τόσα πράγματα, τόσα άχρηστα πράγματα ”, μονολογεί. Η Ρόζι ξορκίζει τα λάθη και επιστρέφει στο παρελθόν, ενώ ετοιμάζεται για το μέλλον. Η διαδικασία βασανιστική. Αναπολεί και αναθεματίζει κομμάτια της ζωής της, προσπαθώντας να τα χωρέσει σε κούτες και βαλίτσες. Όπως η τσάντα της Γουίνι ή ο χωμάτινος λόφος που την ρουφά. Η βαλίτσα της Ρόζι ωστόσο δεν γίνεται ποτέ λόφος. “Πώς παρασύρεσαι έτσι Ρόζι ; Πού είναι το μυαλό σου Ρόζι; Δεν έχεις χρόνο. Δεν έχεις ούτε λεπτό για χάσιμο”. Ακινητοποιημένη και αντιμέτωπη με τον χρόνο και τη μοναξιά, η Ρόζι βρίσκει καταφύγιο και παρηγοριά στις λέξεις. Ένας μονόλογος λέξεις, σκέψεις, θραύσματα, αναμνήσεις, φόβους, επιθυμία για ζωή τελικά. Άντρες, έρωτες, χωρισμοί, όλα χωράνε σε αυτόν τον μονόλογο. Προς στιγμήν και το παιδικό κορδελάκι για τα μαλλιά που ωστόσο αρνείται να πάρει μαζί της, γιατί όπως υποστηρίζει “στην Κόστα Ρίκα θα τα έκοβε τα μαλλιά της. Τόσα χρόνια δεν τα έκοβε από δειλία”. Μεγάλο και δύσκολο ταξίδι. Η Ρόζι χωρίς να υποψιαστεί από την αρχή ότι ενώ ξεκινούσε για την χώρα των μεγάλων υποσχέσεων και του ελπιδοφόρος μέλλοντος, κατέληγε πολύ σύντομα στο βασανιστικό παιδικό της παρελθόν, στο βασανιστικό ενήλικο παρόν της.
Η Ρόζι αφήνει πίσω της την αγωνία της ανθρώπινης ύπαρξης, τη φθορά του χρόνου, τις γεμάτες αποξένωση σχέσεις, την καθημερινή απογοήτευση και την ανυπέρβλητη μοναξιά και φεύγει για Κόστα Ρίκα! “Εκεί όπου ζουν οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι στον κόσμο. Χαμόγελα, καλοσύνη, εξυπηρέτηση, διασκέδαση, ποιότητα ζωής”.
Αλήθεια, προς τα πού πέφτει η Κόστα Ρίκα της Ρόζι; Μα, εκεί, δίπλα της, γύρω της, καθώς η ίδια “είχε σκοτώσει αυτό που έπρεπε να πεθάνει, είχε κατασπαράξει αυτό που έπρεπε να φαγωθεί, είχε λαίμαργα καταπιεί αυτό που έπρεπε να τελειώσει. Όχι κάποιον Πενθέα ή άγριο ζώο, αλλά το παρελθόν της και τον ίδιο της τον εαυτό”. Μπράβο Ρόζι!
Μάνια Ζούση
