«Η ιδέα του “λούζερ” μου ήρθε μέσα στην εκκλησία, στο μνημόσυνο της μητέρας μου. Ίσως γιατί την απώλεια την αντιμετωπίζω από μικρή δημιουργικά», γράφει στο artplay.gr για το βιβλίο της «Γεννημένος Λούζερ», η Ειρήνη Δερμιτζάκη, προσθέτοντας: «Είδα λοιπόν, ένα μικρό παιδί να βοηθάει τον ιερέα και αναρωτήθηκα τι κάνει αυτό το αγόρι να είναι εδώ μέσα Κυριακή πρωί αντί να κοιμάται ή να παίζει με τους φίλους του μπάλα; Έτσι γεννήθηκε ο ήρωας του βιβλίου μου, ο Μανούσος. Ένα μικροκαμωμένο, αμίλητο αγόρι που ζει και μεγαλώνει στην Κρητική επαρχία του 70′ και προσπαθεί να επιβιώσει ανάμεσα στους νταήδες συμμαθητές του και τους αυταρχικούς μεγάλους.
Μου πήρε εννιά χρόνια να τελειώσω την ιστορία. Το μεγαλύτερο μέρος της το έγραψα όσο ζούσα στο Λονδίνο. Το να γράφω από την Αγγλία για την ελληνική επαρχία, ήταν ένας τρόπος σύνδεσης με το παρελθόν μου αλλά και ένας τρόπος να επικοινωνήσω με τη χώρα μου. Έφυγα γιατί δεν άντεχα τους Έλληνες και τελικά προέκυψε αυτή η φοβερή ανάγκη που είχα να επικοινωνήσω μαζί τους και να αλληλοκατανοηθούμε.
Η ιστορία διαδραματίζεται σχεδόν εξ ολοκλήρου στην Κρήτη. Ήθελα όποιος ή όποια τη διαβάσει, καθώς ξεφυλλίζει το βιβλίο, να αναδίδουν οι σελίδες μυρωδιές από τη ρακή, τα καλιτσούνια και τα μανουσάκια. Οι ομορφιές της Ανατολικής Κρήτης είναι το σκηνικό στην ιστορία ενός ανθρώπου που τον κατασπαράζει η μικρή επαρχία λόγω της διαφορετικότητάς του. Δεν έχει σημασία τι τον κάνει διαφορετικό αλλά το πως κάθε γενιά και κάθε τόπος βρίσκει έναν αδύναμο για να εκτονώσει πάνω του τα δικά τους απωθημένα.
Με το πέρασμα του χρόνου με πρόλαβε η επικαιρότητα και βγήκε στο φως η υπόθεση του Βαγγέλη Γιακουμάκη. Αμέσως ένιωσα την ταύτιση με τον δικό μου ήρωα. Βέβαια ο Μανούσος επιβιώνει από τον εκφοβισμό που δέχεται στο σχολείο και στο χωριό του. Πάει φαντάρος, παντρεύεται, κάνει παιδιά. Προσπαθεί να αντιγράψει το μοντέλο της “ευτυχίας” των συγχωριανών του αλλά αποτυγχάνει οικτρά. Δεν μπορεί να ενσωματωθεί ίσως γιατί δεν έμαθε να ανήκει ή και γιατί οι άλλοι τον έχουν πείσει πως είναι ένας γεννημένος λούζερ.
Με δυσκόλεψε πολύ η ολοκλήρωση της ιστορίας. Είχα ωστόσο και εγώ μεγαλώσει και είχε διαφοροποιηθεί η κοσμοθεωρία μου αλλά και οι ανάγκες μου. Δεν ήθελα να σπρώξω τον ήρωα μου στην καταστροφή. Ήθελα να του φερθώ με γενναιοδωρία, να κάνω εγώ αυτό που οι άνθρωποι δεν κάνουν συνήθως γιατί είναι πολύ απασχολημένοι και απομονωμένοι στον δικό τους μικρόκοσμο.
Ο τίτλος του βιβλίο μου καρφώθηκε στο μυαλό από πολύ νωρίς. Δεν πιστεύω στους αποτυχημένους ανθρώπους. Το αντίθετο μάλιστα. Όσο μεγαλώνω με πνίγει αυτό το μάταιο κυνήγι της επιτυχίας που βλέπω γύρω μου. Απορώ με όσους διαλαλούν την επιτυχία τους και τελευταίως την αριστεία τους, όταν ξέρουν πολύ καλά και οι ίδιοι ότι είναι στημένη ή πληρωμένη. Είναι φοβερό φαινόμενο αυτό και συνεχίζει να με ξαφνιάζει. Ζούμε στη χώρα όπως λέει και ο Γούντι Άλεν, που δεν έχει σημασία τι ξέρεις αλλά ποιον ξέρεις. Είναι πολύ σκληρό αυτό και συχνά οδηγεί όσους “αποτυγχάνουν” στην παραίτηση ή την κατάθλιψη. Συχνά νομίζουμε ότι είμαστε αυτό που πιστεύουν οι άλλοι για μας. Με αυτή τη σύγχυση ζει και ο ήρωας μου. Ζήτω οι “λούζερ” λοιπόν, και καθετί μοναχικό στον κόσμο αυτό».
Ειρήνη Δερμιτζάκη
Το βιβλίο «Γεννημένος Λούζερ» κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Εύμαρος.
