Πληρούσε δύο από τα βασικότερα κριτήρια που επιλέγει κανείς να δει μια παράσταση: ο συγγραφέας και οι ηθοποιοί. Ο συγγραφέας του έργου «Το τίμημα» είναι ο Άρθουρ Μίλερ και ένας από τους ηθοποιούς της παράστασης στο θέατρο «Ιλίσια» είναι ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος. Δίπλα του εμφανίζονται οι Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, Ρένια Λουιζίδου και Χρήστος Σαπουντζής. Τη σκηνοθεσία υπογράφει η Ιωάννα Μιχαλακοπούλου.
Η παράσταση ξεκινάει με την εμφάνιση του Γεράσιμου Σκιαδαρέση που ανεβαίνει σε μια παλιά -πατρική όπως αποκαλύφθηκε αργότερα- σοφίτα, με ένα σωρό γονεϊκά έπιπλα. Περιμένει τον εκτιμητή για να τα πουλήσει. Φοράει στολή αστυνομικού, ένα επάγγελμα που διάλεξε εκών άκων, ενώ άλλα είχε ονειρευτεί. Όλα αυτά αποκαλύπτονται σιγά σιγά καθώς στη σοφίτα φτάνει και η γυναίκα του (Ρένια Λουιζίδου), που προσπαθεί να τον ξεκουνήσει από το τέλμα. Ήταν οι πρώτες σκηνές του έργου, με ακατανόητα μεγάλες σιωπές (σε πρώτη φάση) και αργόσυρτη πλοκή. Κάποια στιγμή εμφανίστηκε ο εκτιμητής, ο γέρο Σόλομον (Γιώργος Μιχαλακόπουλος), και τότε γέλασαν τα χείλη μας και ευφράνθηκε η ψυχή μας. Στο δεύτερο μέρος της παράστασης εμφανίζεται και ο άλλος αδελφός, ο επιτυχημένος, ο απών από τις οικογενειακές σχέσεις και ευθύνες για χρόνια (Χρήστος Σαπουντζής). Κι εκεί αποκαλύπτονται πάλι διάφορα, γίνονται εκρήξεις, σκληραίνουν ή μαλακώνουν οι διαθέσεις και τα συναισθήματα. Μάλλον τίποτα δεν λύνεται στο τέλος, αλλά όλοι τουλάχιστον ξέρουν κάποιες αλήθειες. Το κραχ του ’29, η λατρεία του χρήματος, η φιλαυτία, ήταν το νήμα και το «τίμημα» του έργου.
Αυτό πάνω κάτω είναι το έργο του Άρθουρ Μίλερ, αλλά σίγουρα δεν ήταν το καλύτερό του. Χωρίς ανατροπές (παρά τις προσμονές με τους ήχους θρίλερ που ακούγονταν συχνά πυκνά και μας προετοίμαζαν για κάτι συνταρακτικό), αργόσυρτο, στατικό (εντός του καλοφτιαγμένου, αλλά εύγλωττου σκηνικού που έστησε ο Γιάννης Μουρίκης, με πλατιασμούς (που δεν συμμάζεψε η απόδοση της Ιωάννας Μιχαλακοπούλου).
Όσο για τις ερμηνείες, ευτυχώς που υπήρχε η σοφή εμπειρία και το ταλέντο του Γιώργου Μιχαλακόπουλου, η άνεση και η χαρά που ένιωθε και μετέδιδε παίζοντας, σε αντίθεση με το εντελώς στυλιζαρισμένο, διεκπεραιωτικό κάποιες στιγμές και χωρίς εσωτερικότητα παίξιμο των υπόλοιπων τριών καλών ηθοποιών. Ομολογουμένως, κάτι άλλαξε στις σκηνές προς το φινάλε της παράστασης, οπότε μεταδόθηκε αλήθεια και συναίσθημα απ’ όλους.
Συνοπτικά, επιλέχθηκε το έργο ενός σαφώς αναγνωρισμένου συγγραφέα, εξαιρετικά αδύναμο όμως, (έχουμε δει πολλά καλύτερα έργα, προγενέστερα ή μεταγενέστερα, με προβληματικές σχέσεις αδελφών και γονιών), σκηνοθετήθηκε εξίσου αδύναμα και αναμενόμενα, χωρίς καμία νότα καινούργιου, μια παράσταση που συνοδεύεται από το επίθετο «κλασική», αλλά αυτό το επίθετο είχε αρνητικό πρόσημο σ’ αυτή την περίπτωση. Αποζημίωση η ερμηνεία του Γιώργου Μιχαλακόπουλου.
Όλγα Σελλά
