Ένα ανέλπιστο, σπάνιο και πολύτιμο δώρο, έφτασε χθες το βράδυ από τη Μαρία Μαγκανάρη, όταν της ζήτησα να μου πει μια ιστορία κι εκείνη προτίμησε να αφηγηθεί “Αυτό που ζούμε, μέσα απ’ τα μάτια του γιου μου”, όπως είπε. Γιατί ως γνωστόν τα παιδιά, αυτοί οι απίθανοι, κοντοί άνθρωποι, φτιάχνουν τις ωραιότερες ιστορίες!
Η αρχή
-Τι όνειρο είδες Κ.;
–Είδα ένα καρπούζι με ματάκια. Φοβήθηκα και ήρθα στο κρεβάτι σας. Και το καρπούζι δεν μ’ ακολούθησε.
Η καραντίνα
-Μη με φιλάς μαμά, θα με κολλήσεις κορονοϊός (sic)!
-Εγώ δεν ξέρω να ζωγραφίζω καλά- καλά πράγματα όπως μάτια, ήλιους, βροχή.
-Η “Λιλιπούπολη” είναι μάπα. Θέλω ν’ ακούσω Σαββόπουλο. Λατρεύω τον Σαββόπουλο!
-Μαμά άμα βήχεις πολύ, είναι κορονοϊός;
-Τα αυτοκινητάκια μου κόλλησαν κορονοϊό. Τ’ακούς πως βήχουν;
-Μπαμπά, έλα να με σώσεις! Κι εμένα και τ’αυτοκινητάκια μου. Κινδυνεύω όντως!
–Είμαι στη φωλιά των τερατιών και μου πειράζουν τις πατούσες. Αυτό είναι το πιο δυνατό τέρατο. Μαμά, χάιδεψέ με όταν θα κοιμάμαι με τα τέρατα!
-Μαμά, κάτι πλημμυρίζει την ψυχή μου. Να, αυτό το κάγκελο!
-Μαμά, σε πόσες ώρες θα είναι μέρα; Δεν την χωνεύω τη νύχτα. Θα πάρω ένα σπαθί και θα τη νικήσω!
-Αυτό δεν είναι λυκόσκυλο, είναι σκυλόσκυλο!
–Μαμά, εγώ πότε θα γίνω γέρος;
-Μπαμπά, έχασες τον κύριο Τσιόδρα!
Το καλοκαίρι
-Ακούγοντας για πρώτη φορά τη φωνή της Φλέρυς Νταντωνάκη. Μετά από σιωπή: «Από που ξετρύπωσε αυτή η φωνή;»
-Μαμά, εκτός από φασολάκια και γεμιστά, τι άλλο τρώμε το καλοκαίρι;
Μαμά, πότε θα έρθει το καλοκαίρι;
Κ., τρεισήμισι ετών
για την αντιγραφή: Μαρία Μαγκανάρη
Επιμέλεια: Μάνια Ζούση
