«Η Σταχτομπούτα του σήμερα είναι η γυναίκα που επιθυμεί τον άπιαστο» εξηγεί στο artplay.gr ο σκηνοθέτης της παράστασης «Σταχτομπούτα» Στέργιος Κοντακιώτης, που ανεβαίνει κάθε Παρασκευή στις 9.15 μ.μ στο Θέατρο 104. «Ο λόγος με λίγα λόγια που καταλήξαμε να γράψουμε τη δική μας εκδοχή γι’ αυτό το παραμύθι είναι η τρέλα που έχουμε για τη ζωή», υποστηρίζει η μία εκ των πρωταγωνιστριών Αθανασία Κουρκάκη και η Βαλέρια Δημητριάδου υπογραμμίζει πως πρόκειται για τον «συνδυασμό μιας τρομερής αβεβαιότητας με μια ακόμη πιο τρομερή διάθεση να παίξουμε κι ας εκτεθούμε ανεπανόρθωτα». «Μια παράσταση που κλείνει το μάτι στην πατριαρχία και το φεμινισμό με πολύ χιούμορ» χαρακτηρίζει την «Σταχτομπούτα» ο σκηνογράφος Δήμος Κλημενώφ.
«Με τη Βαλέρια παίζουμε μαζί μουσική. Είδαμε το φεστιβάλ duet yourself που ετοίμαζε το θέατρο Άλφα – Ιδέα το Μάιο και είπαμε να στείλουμε ένα 15λεπτο musical. Με ρώτησε η Βαλέρια ποιο είναι το αγαπημένο μου παραμύθι και της είπα τη Σταχτοπούτα, γιατί όταν ήμουν μικρή μου άρεσε το μπλε της φόρεμα και γιατί μου φαινόταν άδικο το πόσο την εκμεταλλεύονταν οι αδελφές της. Πώς να μη θέλει να φύγει;
Κι ενώ λατρεύω ακόμα τη μαγεία που έχουν τα παραμύθια, αναρωτιέμαι πώς γίνεται να έχουν όλα κοινό τέλος. Τι ακριβώς συμβαίνει μετά το “Ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα”; Γιατί να μας περνάνε το μήνυμα ότι βρίσκοντας έναν πρίγκιπα αυτομάτως λύνονται όλα μας τα προβλήματα; Τα προβλήματα, ναι, μπορούν να λυθούν. Αλλά εξαρτάται από σένα τον ίδιο και την ισχυρή σου θέληση.
Η μαγεία μία έρχεται, μία φεύγει. Θα ήταν πολύ βαρετή η ζωή αν όλα πήγαιναν καλά. Η ευτυχία αποκτά αξία χάρη στον αγώνα που κάνεις για να την αποκτήσεις. Ο λόγος με λίγα λόγια που καταλήξαμε να γράψουμε τη δική μας εκδοχή γι’ αυτό το παραμύθι είναι η τρέλα που έχουμε για τη ζωή. Musical δεν έγινε κι ας έχει πολλή μουσική. Έγινε ένα σαχτιρντί (αχταρμάς) από ιδέες. Ο στόχος μας είναι απλός. Να μοιραστούμε όλοι μαζί τους κύκλους που κάνει η ζωή!»
Αθανασία Κουρκάκη
«Υπάρχει μια στιγμή σε κάθε παράσταση που αρχίζουν κάπως και σβήνουν τα αντικειμενικά κριτήρια για οποιοδήποτε αποτέλεσμα. Κάπως έτυχε στη δική μας και ήρθε πολύ σύντομα αυτή η στιγμή. Σχεδόν εξαρχής, θα ´λεγα.
Δεν μπορώ εύκολα να φανταστώ πώς θα αντιδρούσα εγώ ακούγοντας τον τίτλο “Σταχτομπούτα”, ή βλέποντας την αισθητική της αφίσας ή των τρέιλερ αυτής της παράστασης, ή ακόμη και την ίδια την παράσταση. Σίγουρα όμως δε μας πτόησε το πώς θα αντιδράσει κάποιος σχετικά με αυτό που κάνουμε. Βουτιά στο υποκειμενικό από την πρώτη μέρα. Είχαμε μία αίσθηση ελευθερίας στις πρόβες μας. Δεν σκεφτόμασταν “Θα αρέσει άραγε;”. Χωρίς φυσικά να σημαίνει πως δε μας ένοιαζε. Απλά δεν έγινε αυτοσκοπός. Ούτε σημαίνει πως κάνουμε κάτι για να περνάμε μόνο εμείς καλά. Πάντα είναι και θα είναι κέντρο της προσοχής μας το κοινό.
Αυτό που σίγουρα δεν έχω ξανανιώσει εγώ, τουλάχιστον όχι σε αυτό το βαθμό, είναι ο συνδυασμός μιας τρομερής αβεβαιότητας με μια ακόμη πιο τρομερή διάθεση να παίξουμε κι ας εκτεθούμε ανεπανόρθωτα. Σταχτομπούτα ΟΛΕ!»
Βαλέρια Δημητριάδου
«Πρόκειται για έναν από τους πιο διάσημους μύθους που γνωρίζουμε. Ο μύθος έχει υποστεί πολλές παραλλαγές ανά τους αιώνες. Η Σταχτομπούτα του σήμερα είναι η γυναίκα που επιθυμεί τον άπιαστο. Τον έξω από τα μέτρα της. Το ξέρει ότι θα τον πετύχει και το ξέρει ότι θα μετανιώσει που τον πέτυχε, αλλά δεν μπορεί να σταματήσει να τον επιθυμεί. Μια φωνή μέσα της φωνάζει να τον κυνηγήσει. Είναι η φωνή της καλής της νεράιδας, του φύλακα άγγελού της, του Θεού, ή όπως αλλιώς θέλετε, πάντως θεϊκή παρέμβαση υπάρχει και με τη βοήθεια της τον παντρεύεται τον άπιαστο.
Κανονικά το παραμύθι θα έπρεπε να τελειώνει εδώ, αλλά η Σταχτομπούτα του σήμερα (όχι η μοντέρνα, αυτή είναι η άλλη) δε βάζει εδώ το τέλος. Αλλά και πού να το βάλει; Τώρα οι επιλογές είναι πολλές και οι αποφάσεις δύσκολες. Το σίγουρο είναι πως αν ο πρίγκιπας δεν είναι ο πρίγκιπας που ονειρεύτηκε θα πρέπει να κάνει κάτι για αυτό. Μια νέα αρχή ας πούμε. Έτσι καβαλάει το χιούμορ της, το μόνο πράγμα που της απέμεινε και κατευθύνεται προς το άγνωστο τέλος της. Ίσως αυτό να λείπει, το χιούμορ. Ίσως να περνάει από δίπλα μας, αλλά να μη μας ακουμπάει.
Θα ήταν πολύ όμορφα αν η τέχνη μπορούσε να μας προσφέρει μια ζωή με χιούμορ. Χωρίς σοβαροφάνεια και μουρτζούφλικα πρόσωπα. Αυτό προσπαθεί να κάνει η παράστασης μας. Ελπίζω να το πετύχει»
Στέργιος Κοντακιώτης
«Την ημέρα που με καλέσανε τα παιδιά να μου παρουσιάσουν την ιδέα τους, στο τέλος της παρουσίασης με κοιτούσαν με ένα βλέμμα γεμάτο αγωνία και απορία. Εγώ αυτό που είδα ήταν ένα αποτέλεσμα βασισμένο σε ένστικτα μέσα από το πρίσμα μιας ελεύθερης δημιουργικότητας. Με αφορμή την ιστορία της Σταχτοπούτας οι ValSia λένε την ιστορία ενός εκθηλυμένου/έκφυλου παθητικού υποκειμένου, που δεν τα παρατάει, αγνοεί την κοινωνία τιμωρό που το τοποθετεί σε ένα κλουβί/κρινολίνο για να το διαπομπεύσει και έτσι αυτό αρχίζει και τρέχει… Μια παράσταση που κλείνει το μάτι στην πατριαρχία και το φεμινισμό με πολύ χιούμορ».
Δήμος Κλημενώφ
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ
Συντελεστές:
Σύλληψη Ιδέας – Κείμενο: ValSia
Σκηνοθεσία: Στέργιος Κοντακιώτης
Σκηνικά-Κοστούμια: Δήμος Κλημενώφ
Μουσική: ValSia
Φωτογραφίες: Σπύρος Χατζηαγγελάκης
Παίζουν: Βαλέρια Δημητριάδου – Αθανασία Κουρκάκη
