Σοφία Πάσχου: «Η Μύτη είναι μια ωδή σε όσα αποφασίζουν να χαθούν»

«Χωρίς λόγο, χωρίς αιτία, χωρίς εξήγηση, χωρίς προειδοποίηση, όλα είναι αντεστραμμένα. Πόσες αναστροφές έχουμε ζήσει, πόσες αναταράξεις, πόσες αλλαγές, πόσες απώλειες;” σημειώνει στο artplay.gr η σκηνοθέτης Σοφία Πάσχου με αφορμή την πρεμιέρα της παράστασης “Η Μύτη” εμπνευσμένη από το διήγημα του Νικολάι Γκόγκολ που ανεβαίνει από τους Patari Project στις 30 Ιανουαρίου στο Θέατρο Πόρτα . “Η ΜΥΤΗ είναι μια ωδή σε όλα εκείνα τα άψυχα ή έμψυχα πράγματα που μια μέρα των ημερών αποφασίζουν να χαθούν, να διασπαστούν από εμάς, να ξεκινήσουν τη δική τους πορεία”, προσθέτει η Σοφία. “Χάνεις κάτι που θεωρούσες δεδομένο και τότε τι; Η απώλεια ανοίγει μια πόρτα προς το άγνωστο, βουτάς σε μια άβυσσο που δεν έχεις ιδέα πού θα σε βγάλει. Τρέχεις, σκοντάφτεις, σηκώνεσαι, ψάχνεις, κάνεις άλματα με αβέβαιη προσγείωση και όλα αυτά για να βρεις ένα γνώριμο πεδίο ασφάλειας, όμοιο με αυτό που είχες πριν, τότε που ήσουν πλήρης, που ήσουν ολόκληρος. Κι όμως ποιος σου λέει ότι τότε ήσουν πραγματικά ασφαλής; Ο Κοβαλιώφ , ο ήρωας της ιστορίας μας, βουτάει σε έναν παράλογο κόσμο στην αναζήτησή του αυτή, ακροβατεί στο χείλος μιας καρέκλας, κινδυνεύει να πέσει στο κενό, να παρασυρθεί από το παράλογο. Αλλά αλήθεια ποιος ορίζει τι είναι παράλογο και τι λογικό; Και αυτόν που το όρισε τελικά τον εμπιστευόμαστε;»

Σοφία Πάσχου

Η μύτη του Κοβαλιώφ αποφασίζει να ξεκολλήσει από το πρόσωπό του κι εκείνος ξεκινά έναν απεγνωσμένο αγώνα για να τη βρει. Μια βουτιά σε έναν κόσμο παράλογο, όπου όλες οι ισορροπίες ανατρέπονται. Πώς είναι, άραγε, να ξυπνά κανείς έχοντας χάσει κάτι που θεωρεί δεδομένο; Να διαταράσσεται η ασφάλειά του; Να αμφισβητείται το κοινώς αποδεκτό; Και ποιος ορίζει τελικά τι είναι πραγματικότητα; Οι ήρωες στη “Μύτη” κινούνται σαν πιόνια σ’ ένα παιχνίδι που πιστεύουν ότι ορίζουν. Μπορούν, όμως, να υπάρξουν έξω απ’ αυτό; Έχουν στην πραγματικότητα περιθώρια αντίδρασης;

Ένας αντεστραμμένος κόσμος ζωντανεύει την ώρα που θεατές και ηθοποιοί αλλάζουν θέσεις, με τους πρώτους να κάθονται στη σκηνή του ΠΟΡΤΑ σε ειδικά διαμορφωμένες κερκίδες και τους δεύτερους να βρίσκονται πάνω στα καθίσματα του θεάτρου.

Πώς είναι, αλήθεια, να ισορροπείς στο χείλος του γκρεμού ή στην άκρη της καρέκλας;