“Γρίφο” και “έργο αινιγματικό” χαρακτηρίζει το ”La dispute” που ανεβαίνει απόψε Παρασκευή και αύριο Σάββατο 15 και 16 Ιουλίου, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και στην Πειραιώς 260, η ηθοποιός Σοφία Μαραθάκη, ένα έργο σε δική της σκηνοθεσία από την ομάδα ΑΤΟΝΑλ, βασισμένο στη «Φιλονικία» του Μαριβώ, τα “Αποσπάσματα του ερωτικού λόγου” του Ρολάν Μπάρτ και άλλα κείμενα.
“Το αίνιγμα και ο γρίφος είναι χαρακτηριστικά της εποχής, (1844) που γράφτηκε το έργο. Είμαστε στον διαφωτισμό και ο άνθρωπος προσπαθεί να χρησιμοποιήσει τον ορθό λόγο, την επιστήμη και το πείραμα, για να εξηγήσει τα ανεξήγητα. Αν αυτό το μεταφέρεις στο σήμερα, με την τεχνογνωσία, την τεχνολογία και την εξειδίκευση, έχουμε οδηγηθεί στο άλλο άκρο, να μην μπορούμε να δούμε το όλον, να δεχθούμε ότι υπάρχουν και πράγματα ανεξήγητα”, μας εξηγεί η σκηνοθέτης.
Ένας πρίγκιπας και η ερωμένη του καταφθάνουν σ’ έναν ερημικό τόπο για να παρακολουθήσουν την κορυφαία στιγμή ενός πειράματος. Τέσσερις νέοι, δύο από κάθε φύλο, έχουν μεγαλώσει σε πλήρη απομόνωση, με μόνη συντροφιά τους δυο παιδαγωγούς τους. Είναι η στιγμή που θ΄ αφεθούν για πρώτη φορά ελεύθεροι, έχοντας επωμιστεί μια ευθύνη που αγνοούν: Η συμπεριφορά τους πρόκειται ν’ αποκαλύψει το γένος της ανθρώπινης απιστίας. Και ενώ οι παρατηρητές τους παραμένουν επιδέξια κρυμμένοι, προσδίδοντας στη συνθήκη μια απαράμιλλη θεατρικότητα, οι ήρωες μέσα από την επαφή με την εικόνα τους και τον Άλλον, αποκτούν ταυτότητα και κοινωνική υπόσταση. Η έκπληξη θα τους βγάλει από την άγνοια, θα τους οδηγήσει όμως στη γνώση;
“Αυτό που αρχικά με ερέθισε ήταν η ιδέα ότι κάποιοι άνθρωποι θεωρούν ότι μπορούν να φυλακίσουν άλλους ανθρώπους και να τους χρησιμοποιήσουν ως πειραματόζωα, για να καταλήξουν σε κάποια συμπεράσματα γύρω από το θέμα της πίστης, της απιστίας κ.α. Το ότι κάποιος πλούσιος, εξουσιαστής, αριστοκράτης, βρίσκει ενδιαφέρον στο να φυλακίζει ανθρώπους και ζώα και να τα χρησιμοποιεί ως πειραματόζωα, είναι κάτι που συμβαίνει από τότε που υπάρχει ο άνθρωπος και συνεχίζει ακόμα να συμβαίνει. Τίθεται ένα ζήτημα ηθικής, ποιος είναι εξουσιαστής και εξουσιαζόμενος και ποια η πραγματικότητα”, σημειώνει η Σ. Μαραθάκη.
Η σκηνική αφήγηση, όπως μας αποκαλύπτει η σκηνοθέτης, χρησιμοποιεί την επαναληπτικότητα και κάποια κείμενα λέγονται από άλλους χαρακτήρες. “Έχουμε επιλέξει μια ιδέα που πάντα με ενδιέφερε, που είναι ο πολλαπλός χαρακτήρας. Σαν μια συλλογική φωνή που φέρνει ο καθένας από εμάς και που όταν μιλάμε, μιλάμε εκ μέρους των άλλων , απλά δεν το γνωρίζουμε. Η δική μου μικρή φωνή μέσα σε εκατομμύρια άλλες, είναι η ίδια ιδέα από την άλλη πλευρά ειδομένη” καταλήγει.
Μάνια Ζούση
Πηγή: Αυγή
φωτογραφίες Andrea Bonetti
