Μια παλέτα αντιθετικών ή συμπληρωματικών χρωμάτων δημιουργούν τα κοστούμια των ηθοποιών που βρίσκονται στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης. Όλοι όρθιοι, πίσω από ένα τεράστιο τραπέζι, εν όψει κάποιου γεύματος ή δείπνου, μιας συνεστίασης μνήμης οπωσδήποτε. Μπροστά σε κάθε πιάτο υπάρχει ένα πορτοκάλι. Ο οικοδεσπότης (Χρήστος Λούλης) δίνει το έναυσμα για όλα. Για τις κινήσεις που θ’ ακολουθήσουν στο φαγητό, για τη σειρά των πραγμάτων, για το πώς πρέπει να μιλούν, για το πώς να είναι τα μαλλιά τους, τα ρούχα τους, τα βήματά τους… Πολλά πρέπει. Και η ομήγυρη συναινεί και μετέχει σαν καλοκουρδισμένα παιχνιδάκια… Διάλογος μηδέν• μοναξιά απέραντη• ο κάθε συνδαιτυμόνας δεν έχει άμεση οπτική με τον διπλανό του. Αυτό είναι το σύμπαν αυτού του τραπεζιού. Κυριαρχούν η τάξη, η απόλυτη τάξη, η ιεραρχία, η υπακοή, η βαρεμάρα. Το αίσθημα της μοναξιάς, η αδυναμία επικοινωνίας, τα ελάχιστα περιθώρια αυτενέργειας είναι ξεκάθαρα μπροστά μας σ’ αυτό το τραπέζι.
Έτσι ξεκινάει η παράσταση «Ρομπ» που έγραψε ο Ευθύμης Φιλίππου και σκηνοθέτησε ο Δημήτρης Καραντζάς, έχοντας στη διάθεσή του ηθοποιούς που γνωρίζει και εμπιστεύεται -διόλου τυχαία.
Όσοι βρίσκονται εκεί έχουν κάποια άμεση ή έμμεση σχέση με τον Ρομπ. Ποιος είναι ο Ρομπ; Ένας που όλοι θαυμάζουν, ή κάποιοι θαυμάζουν να μισούν, που με έναν αλλόκοτο τρόπο, αυτός ο Ρομπ τους έφερε αντιμέτωπους με στοιχεία του χαρακτήρα τους ή τους έβγαλε από τα ρούχα τους (κυριολεκτικά). Δεν είναι όλοι ζώντες σ’ αυτό το τραπέζι. Άλλοι είναι ζωντανοί κι άλλοι ήδη νεκροί, από το χέρι του Ρομπ. Γιατί ο Ρομπ ήταν ένας κατά συρροήν δολοφόνος! Ο Ρομπ του Ευθύμη Φιλίππου και του Δημήτρη Καραντζά γνέφει στον «Ρομπέρτο Τσούκο» του Κολτές, αλλά μόνο γνέφει. Είναι ένας άλλος Ρομπ, που εμπεριέχει τη βία του σήμερα. Κι όσοι βρίσκονται σ’ αυτό το τραπέζι είναι θύματα βίας -όχι αποκλειστικά της βίας του Ρομπ, που τους στέρησε τη ζωή ή τους άφησε ανάπηρους, αλλά της διάχυτης βίας.
Αυτό αγγίζεται σ’ όλη την παράταση. Και μαζί μ’ αυτό, μέσα από τους μονολόγους του καθενός από τους συνδαιτυμόνες, διακρίνουμε τον σκοταδισμό, την υποκρισία, τη φλυαρία και το κενό των συνομιλιών, την καθήλωση και τη στασιμότητα των ανθρώπων που «καταστρέφουν τον κόσμο από τα σπίτια τους», τις αλλόκοτες συμπεριφορές τους που κανέναν δεν εκπλήσσουν, την απάθεια μπροστά σε κάθε μορφή βίας…
Αυτά κι άλλα πολλά θίγει ο Ευθύμης Φιλίππου στον «Ρομπ». Αυτό το σύμπαν σκηνοθέτησε με διορατικότητα, με ευαισθησία, με συγκίνηση, με άποψη ο Δημήτρης Καραντζάς. Αυτό το σύμπαν συνόδευσε με μουσική (θεσπέσια) ο Δημήτρης Καμαρωτός, εικονοποίησε εξίσου εύστοχα η Κλειώ Μπομπότη (σκηνικά), φώτισε (μαγικά) ο Αλέκος Αναστασίου και έντυσε καθοριστικά η Ιωάννα Τσάμη. Ασφαλώς υπήρχαν και δέκα από τους καλύτερους Έλληνες ηθοποιούς επί σκηνής (Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης, Γιάννης Κλίνης, Βασίλης Μαγουλιώτης, Αγγελική Παπούλια, Εύη Σαουλίδου, Μιχάλης Σαράντης, Σταυρούλα Σιάμου, Μαρία Σκουλά, Ελίνα Ρίζου) που μέσω των μονολόγων τους, πότε σαν αλλόκοτα συμπλέγματα αναπαράστησαν με τον καλύτερο τρόπο αυτό που θα ήθελαν να είναι ο Ρομπ, αυτό που θυμούνταν από τον Ρομπ, αυτό που είχαν ξεχάσει από εκείνον, αυτό που αναζητούν τώρα που δεν υπάρχει ο Ρομπ. Όλο αυτό το πολύπλοκο σύστημα κίνησε με αριστοτεχνικό τρόπο ο Τάσος Καραχάλιος (κίνηση), και έκανε την ακινησία και το τέλμα να έχει ρυθμό, έδωσε κίνηση στο φόβο, στο δέος, στη συστολή, στην απελπισία, στην αφόρητη ομοιογένεια και ομοιοφορφία ενός άδειου κόσμου.
Ήταν ένα κείμενο πολύ σύνθετο, με αναγνωρίσιμο το ύφος και τη θεματολογία του Ευθύμη Φιλίππου, αλλά και με αρκετά νέα στοιχεία• ο Δημήτρης Καραντζάς φώτισε και ανέδειξε με τη σκηνοθετική του ματιά αυτό το κείμενο, σε μια παράσταση που έκρυβε πολλή δουλειά απ’ όλους, και που ευτύχησε να πετύχει σε κάθε τομέα. Ίσως θα μπορούσε να έχει λίγο μικρότερη διάρκεια, παρ’ όλα αυτά, δύο ώρες κι ένα τέταρτο, χωρίς διάλειμμα, πέρασαν νεράκι.
- Μέχρι τις 28 Ιανουαρίου στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης, στις 8.30μ.μ.
ΟΛΓΑ ΣΕΛΛΑ
Φωτογραφίες: Ανδρέας Σιμόπουλος
