Πριν την τελευταία εκπνοή

Την πρώτη της σκηνοθεσία στο έργο «Κηδεύω α’ Εκπνοή» του Δημήτρη Δημητριάδη επιχειρεί η Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη με την ομάδα Lynx, στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων, κάθε Δευτέρα και Τρίτη. Η Ηλέκτρα που την ερμηνεία της θαυμάσαμε πρόσφατα στον «Ωκεανό» του Αλεσάντρο Μπαρίκο σε σκηνοθεσία Σάκη Μπιρμπίλη, περιγράφει στο artplay.gr αυτήν την εμπειρία:

“Πριν από ένα χρόνο περίπου έχοντας ήδη διασκευάσει και επεξεργαστεί ένα παιδικό βιβλίο με την Κατερίνα Κυβεττού, αποφάσισα ότι δεν ήταν η στιγμή να ανεβάσω μια παιδική παράσταση και ότι δε με αφορούσε πραγματικά πολύ ένα τέτοιο εγχείρημα. Γνώριζα επίσης ότι η Κατερίνα θαύμαζε και αγαπούσε το έργο του Δημητριάδη που για μένα ήταν ένας κόσμος άγνωστος σχεδόν. Έτσι ένα απόγευμα πήγαμε στο βιβλιοπωλείο Πολιτεία και αρχίσαμε να «καταβροχθίζουμε» τα έργα του, όσα υπήρχαν στο ράφι, ένα ένα και με μεγάλη προσοχή. Όταν διάβασα το έργο «ΚΗΔΕΥΩ α΄ ΕΚΠΝΟΗ» αυθόρμητα είπα στην Κατερίνα το βρήκα! Το αγοράσαμε, καθίσαμε σε ένα καφέ και το διαβάσαμε ξανά και ξανά. Και ενώ θα μπορούσε να είναι μία επιπόλαιη – θα έλεγε κάποιος- επιλογή αποδείχτηκε τελικά μία πολύ γόνιμη, δημιουργική και μεγάλης αξίας εμπειρία.

Ο Δημήτρης Δημητριάδης στο έργο του «Κηδεύω α΄ Εκπνοή», μεταφέρει την εικόνα ενός προσώπου ακριβώς τη στιγμή πριν εκπνεύσει για τελευταία φορά. Μία λεπτομερής περιγραφή τόσο των χαρακτηριστικών και της κατάστασης του προσώπου, όσο και της κίνησης της «anima» που μετουσιώνεται σε κίνηση της αναπνοής. Το ομιλόν πρόσωπο του έργου πότε γίνεται παρατηρητής του φαινομένου αυτού και πότε παθών, με αποτέλεσμα να ταυτίζεται ο αναγνώστης και με τους δύο, συγχέοντας τους δύο αυτούς ρόλους. Ακόμη, η εξάντληση των εικόνων και των λέξεων που μπορούν να εκφράσουν την ένταση και το μέγεθος της στιγμής μεταμορφώνουν ολόκληρο το κείμενο σε μια προσπάθεια διαχείρισης της «απώλειας». Αυτή ακριβώς η ακατάπαυστη προσπάθεια έκφρασης είναι που με γοήτευσε ως ηθοποιό.

Η σκηνική απόδοση του έργου στάθηκε ένα δύσκολο εγχείρημα για όλη την ομάδα. Καταπιαστήκαμε με το έργο μη έχοντας προαποφασίσει κάποια θεατρική φόρμα που εξ αρχής θα του ταίριαζε. Στην πορεία δημιουργήσαμε μια συνθήκη αναμονής που διατρέχει ολόκληρο το έργο και δύο γυναικείες φιγούρες που γεννιούνται και πεθαίνουν μέσα σε αυτήν, περιμένοντας πότε ενεργητικά και άλλοτε παθητικά. Τι περιμένουν; Αφού η γέννηση είναι η αρχή του τέλους, κάθε στιγμή, κάθε λεπτό της παράστασης είναι μία απώλεια και ένα βήμα πιο κοντά στο τέλος. Οι δύο γυναίκες βιώνουν και παλεύουν με τη συνθήκη αυτή, σε μία προσπάθεια αναζήτησης της ομορφιάς, της αλήθειας και του νοήματος της ζωής.

Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη