Το περιεχόμενο της παράστασης «Σου φυλάξαμε μια θέση» που ετοίμασαν η Μάρθα Φριντζήλα και η Ελένη Κοκκίδου ήταν σαφώς ασαφές, έτσι όπως μας είχε συστηθεί από την παρουσίαση του προγράμματος στο Θέατρο του Νέου Κόσμου το περασμένο φθινόπωρο: μια συρραφή λογοτεχνικών κειμένων και τραγουδιών με θέμα τον έρωτα. Μια παράσταση με τραγούδια και με κείμενα δηλαδή, που απαιτούν εξαρχής έναν ηθοποιό που να μπορεί να ανταποκριθεί και στα δύο. Και η Ελένη Κοκκίδου έχει αποδείξει ότι μπορεί να ανταποκριθεί και στα δύο.
Στη Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου η Έλλη Παπαγεωργακοπούλου έχει στήσει ένα σκηνικό με πολλά στοιχεία. Επί τούτου φορτωμένο, επί τούτου πληθωρικό και υπερβολικό. Όπως και η γυναίκα που κινείται επί της σκηνής. Είναι μια παλιά αρτίστα ή το φαντασιώνεται; Θυμάται στιγμές δόξας από παλιές παραστάσεις και παλιούς έρωτες ή θα ήθελε να θυμάται δόξες και έρωτες; Είναι χορτασμένη από τους έρωτες που τραγουδά ή τους τραγουδά ακριβώς επειδή δίψασε γι’ αυτούς; Όλα αυτά είναι η Ελένη Κοκκίδου που εμφανίζεται σαν μια αρτίστα στο καμαρίνι. Που εξιστορεί (σε κάποιον; στον εαυτό της;) τις αναμνήσεις της. Από παλιές δόξες, από παλιούς έρωτες. Και εκφράζεται μέσω κειμένων και μέσω τραγουδιών. Και γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη διάφορα και διαφορετικά πρόσωπα: φιλάρεσκη και ναζιάρα γυναίκα, κοκέτα θεατρίνα, ντίβα, απελπισμένη κι απαρηγόρητη, σπαρακτική και σπαραγμένη, αστεία και σαρκαστική... Όλα αυτά η ίδια ηθοποιός, η Ελένη Κοκκίδου, από τη μια στιγμή στην άλλη. Και παραλλήλως τραγουδάει τα πάντα: από Μέυ Γουέστ μέχρι Γιώργο Μητσάκη• από Χρήστο Χαιρόπουλο, μέχρι Μάρκο Βαμβακάρη• από Θεόφραστο Σακελλαρίδη μέχρι Κουρτ Βάιλ…
Είναι παράσταση για ένα πρόσωπο, και μάλλον ελάχιστα πρόσωπα θα μπορούσαν να ανταποκριθούν σ’ αυτό το concept. Αυτό είναι το μεγάλο συν της παράστασης, η Ελένη Κοκκίδου. Όμως η παράσταση έπασχε δραματουργικά. Άλλες φορές ένιωθες ότι δεν υπήρχε άξονας, άλλες ότι γίνεται μακρόσυρτο χωρίς λόγο το εγχείρημα, άλλες φορές πληθωρικά αναποτελεσματικό.
Η Μάρθα Φριντζήλα υπογράφει (μαζί με την Ελένη Κοκκίδου) εκτός από την επιλογή κειμένων, τη σύνθεση και τη δραματουργία, και τη σκηνοθεσία της παράστασης. Επί σκηνής βρίσκονται δύο μουσικοί, ο Παναγιώτης Τσεβάς (που έχει και τη μουσική επιμέλεια) και ο Κώστας Νικολόπουλος, άψογοι σε ό,τι ανέλαβαν. Και οι υπόλοιποι συντελεστές υπηρέτησαν με συνέπεια το σκεπτικό, όμως… Όμως, εν τέλει ο θεατής νιώθει ότι η παράσταση δεν του αφήνει κάτι άλλο, παρά μόνο τη γεύση μιας μεγάλης θεατρίνας. Ήταν αυτό άραγε το ζητούμενο;
ΟΛΓΑ ΣΕΛΛΑ
