Θέατρο Οι δημιουργοί γράφουν

Πείνα,δίψα, έρωτας και θάνατος

 

O Γιώργος Κατσής  γράφει στο artplay. gr για την παράσταση «Στεν.», βασισμένη στο διήγημα του Θανάση Βαλτινού “Η Κάθοδος των Εννιά”,που  παρουσιάζει από κοινού με τον Κωνσταντίνο Πλεμμένο  έως τις 13 Ιανουαρίου στο Bios.

«Κάτι που είχε μεγάλο ενδιαφέρον όσον αφορά την ανάγκη να στραφούμε σε αυτό το κείμενο, ήταν το πως στο έργο του Βαλτινού – οι Εννιά – , οι ήρωες δηλαδή του έργου, παρά το ιστορικό και πολιτικό υπόβαθρο της εποχής τους (1948, Εμφύλιος), σιγά – σιγά, κατά την διάρκεια της μεγάλης πεζοπορίας τους και των όσων συναντούν μπροστά τους, ξεχνούν εντελώς τα ιδεολογικά κίνητρα που τους έφεραν εξαρχής στην θέση να πάρουν τα όπλα στο χέρι (οι εννιά ήρωες είναι μέλη του δημοκρατικού στρατού). Κάποια στιγμή ακόμα και ο προορισμός τους είναι εντελώς ασαφής.

Τους βλέπουμε που επιστρέφουν όσο πάει στις πρωταρχικές ανάγκες ενός ανθρώπου: Το φαϊ, το νερό και ασφαλώς, ο Έρωτας – Υπό οποιαδήποτε μορφή κι αν υφίσταται αυτός. Γίνεται απόλυτα ξεκάθαρο, κάτι με το οποίο εγώ συμφωνώ απολύτως, πως όλοι ουσιαστικά νιώθουμε πλήρεις αν εν τέλει έχουμε φαγητό, νερό και κάποιον να μας αγαπήσει και να τον αγαπήσουμε, και όλα τα σπουδαία έργα, όπως και αυτό του Βαλτινού έχουν κατά βάση δύο κύρια θέματα, τον Ερωτα και τον Θάνατο.

Εμείς ομολογώ πως είχαμε φωτίσει περισσότερο εκείνο του Θανάτου μέχρι που είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε τον Θανάση Βαλτινό, ο οποίος φώτισε αρκετά τον Έρωτα. Είναι σημαντικό επίσης για μας, να φανεί μέσα από την παράσταση πως τελικά ο αφηγητής της ιστορίας, έρχεται σε έναν υπαρξιακό διαφωτισμό που δεν μπορεί να τον περιγράψει καν με λόγια. Ο κομμουνισμός πλέον είναι απλώς μια λέξη, που δεν αξίζει καν τον κόπο. Το μόνο που θα συναντήσει στην ζωή του, είναι η πείνα, η δίψα ο έρωτας και ο θάνατος, που αν καλοσκεφτούμε, είναι με την αντίστοιχη σειρά όσα συναντούμε όλοι. Προσπαθούμε απλώς να καλύψουμε αυτές τις ανάγκες με γελοίους τρόπους που οδηγούν (ειδικά στην Ελλάδα) σε αιώνιες βεντέτες. Τα υπόλοιπα έρχονται δεύτερα, και μπορούμε να κάνουμε και χωρίς αυτά πιστεύω».

Γιώργος Κατσής