Ένα «road movie κλειστού χώρου», χαρακτηρίζει μιλώντας στο artplay.gr τους «Ονειροπόλους» ο Πέρης Μιχαηλίδης, παράσταση την οποία βασισμένη πάνω σε μια διασκευή του Ίκαρου Μπαμπασάκη, σκηνοθετεί στο Θέατρο Φούρνος με τρεις νέους ταλαντούχους ηθοποιούς, κάθε Δευτέρα και Τρίτη.
«Ο Ίκαρος είναι ένας σύντροφος, ένας camarade, όπως θα έλεγε ο Κολτές στο «Η νύχτα πριν τα δάση», με τον οποίο βαδίζουμε μαζί. Του μετέφερα την ιδέα, του κειμένου του Gilbert Adair που αναφέρεται στον Μάη του 68, με αφορμή την περιήγηση τριών νέων παιδιών στο εξεγερμένο Παρίσι, τα οποία είναι φανατικοί σινεφίλ, συχνάζουν καθημερινά στην Ταινιοθήκη της πόλης, παρακολουθώντας ταινίες από την Νουβέλ Βαγκ έως τον τον παλιό αμερικάνικο κινηματογράφο, αλλά όχι μόνο. Όλη αυτή η ιστορία που είναι μια συνύπαρξη πολιτικής και φανατικού πάθους για τον κινηματογράφο, πάντα με ανατρεπτικό χιούμορ, ήταν για μένα η σκέψη και η πρόταση να φέρουμε στη σκηνή αυτό το κείμενο που επηρέασε το σενάριο του Μπερτολούτσι ο οποίος ανέβασε την αντίστοιχη ταινία το 2004.
-Πως η παράσταση θα υπερβεί την ταινία;
– «Ο κινηματογράφος έχει τις τεράστιες δυνατότητες να περιηγείται σε διάφορους χώρους, να λειτουργεί αποσπασματικά σαν το μοντάζ του Γκοντάρ, αλλά το θέατρο έχει κι αυτό τις τεράστιες δυνατότητές του, και μάλιστα σε αυτή τη σκηνή του Φούρνου που εγώ αγαπώ ιδιαίτερα, καθώς έκανα εκεί τις περισσότερες παραστάσεις μου, από το 92 και μετά, η οποία δίνει τη δυνατότητα να κάνεις ένα road movie κλειστού χώρου. Χώρος έντονος, φορτισμένος συγκινησιακά, μου δίνει τη δυνατότητα να μεταφέρω αυτήν την έφοδο στην ουτοπία – όπως ο Μάης του 68- σε ένα μικρό θέατρο κι εκεί ακριβώς, με μυσταγωγικό τρόπο, όλη αυτήν την ατμόσφαιρα, εκείνης της εποχής.
Η ταινία του Μπερτολούτσι έχει κάνει τη δική της διαδρομή. Εστίασε κυρίως στον ερωτισμό των τριών παιδιών. Η παράσταση που εγώ κάνω στον Φούρνο, κυρίως παρουσιάζει την κίνηση των τριών παιδιών μέσα στο εξεγερμένο Παρίσι. Τα κείμενα και τα συνθήματα του Μάη του 68 που θα είναι παρόντα, όλη αυτή η έκρηξη της εποχής που γέμισε αισιοδοξία και ελπίδα έναν ολόκληρο κόσμο, θα προσπαθήσω να τα μεταφέρω στη σκηνή, κατασκευάζοντας εικόνες, καθώς το θέατρο έχει επίσης τη δυνατότητα να φτιάχνει εικόνες τις οποίες εκτιμώ πολύ».
-Έχεις θητεύσει άλλωστε και στο φτωχό θέατρο του Γκροτόφσκι!
«Αυτό το θέατρο σου ανοίγει το δρόμο δια της αφαίρεσης, να μπορέσεις να παρουσιάσεις την καρδιά του κειμένου και των εικόνων. Αυτή τη μέθοδο δεν την έχω εγκαταλείψει ποτέ. Αγαπώ απεριόριστα όλα αυτά τα μικρά θέατρα όπου εκεί χτυπά η καρδιά της πραγματικής τέχνης. Σε αυτό το θέατρο δίνεται η δυνατότητα να ακουστεί το κείμενο της κοινωνίας του θεάματος του Γκυ Ντεμπόρ και παράλληλα τα κείμενα όλων των θεωρητικών που στήριξαν τον Μάη του 68, Σαρτρ, Μπλανσό, όλων αυτών των πνευματικών ανθρώπων και των ηθοποιών, όπως οι Ζαν Πιέρ Λεό, Άννα Καρίνα, και είναι φορείς αυτής της ουτοπίας, που έκανε όλη την Ευρώπη να δει με ένα άλλο πνεύμα και να επηρεάσει θέατρα, όπως το Θέατρο του Ήλιου της Αριάν Μνουσκίν, το La Mama και το Leaving Theatre.
Μια φράση που γνώρισα μέσα από το κείμενο του Ίκαρου είναι η φράση του Μπολάνιο ως η πιο αισιόδοξη εκδοχή για αυτό που πολεμήσαμε σε όλη μας τη ζωή: «Μόνο η ποίηση δεν είναι σκουπίδια», μια φράση που με έχει στοιχειώσει και την επαναλαμβάνω εμμονικά, μαζί με όλα αυτά τα τραγούδια του Νηλ Γιανγκ και του Μπομπ Ντίλαν και των Let Zeppelin που είναι όλη αυτή η εποχή της δεκαετίας του 70 στην οποία και ανήκω.
Είμαι πιστός στη διασκευή που έχει κάνει ο Ίκαρος, προσθέτοντας μόνο στην αισθητική της παράστασης τη μέθοδο μοντάζ που είχε ο Γκοντάρ την πρώτη του περίοδο με αυτόν τον πειραματικό χαρακτήρα, με τις εναλλαγές των σκηνών, τα υλικά που διαδέχονταν το ένα το άλλο με αποσπασματικό τρόπο, παρεμβολές μουσικών κομματιών που παίζονται στη σκηνή με τρεις εξαιρετικούς ηθοποιούς, τον Μπάμπη Αθανασόπουλο, τον Δημήτρη Δημάκη αλλά και τη Βιβή Λέκκα, παρεμβολές που δημιουργούν και την αίσθηση για τα songs του Μπρεχτ, τα οποία σχολιάζουν τη δράση.
Άλλωστε δεν θα μπορούσαμε ένα κείμενο με σαφείς πολιτικές αναφορές να μην πλαισιωθεί και με τη μέθοδο του Μπρεχτ που στηρίζει όλες αυτές τις απόπειρες για να κάνουμε και πολιτικό θέατρο».
Στην παράσταση που ανεβαίνει κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 9μμ τα κοστούμια υπογράφει η Δέσποινα Χειμώνα, τη μουσική σύνθεση ο Δημήτρης Δημάκης, τη φωτογράφιση και το βίντεο η Χλόη Ακριθάκη, τη χορογραφία η Μαρία Μάργαρη και βοηθός σκηνοθέτη είναι η Ειρήνη Παραπαρέκη.
Μάνια Ζούση
