«Υπάρχει ελάχιστο κείμενο με βάση τους θεατρικούς ρυθμούς …ένας άνθρωπος που εκτελεί μια σειρά από δράσεις… έχω πάρει ένα ποίημα του Μπέκετ που μιλάει για το προσωπικό αδιέξοδο, την επανάληψη της κάθε μέρας,
τα γνωστά θέματα του συγγραφέα… και έχω φτιάξει μια παράσταση στο Μπαγκλαντές… και είμαι εκεί, σαν στο σπίτι μου, και εκτελώ μια σειρά από καθημερινές συνηθισμένες δράσεις ..και έχω και δυο κιθάρες…».
Λόγος αποσπασματικός, αποδομημένος, επαναληπτικός αλλά ουσιώδης, αποκαλυπτικός και κυρίως αληθινός. Με έναν τέτοιο λόγο ο Κώστας Κουτσολέλος σκιαγραφεί, στη συνέντευξη που έδωσε στο artplay και τη Μάνια Ζούση, την νέα παράσταση «Ποτέ δεν σε ξεχνώ, που θα παρουσιάζει από τις 21 Σεπτεμβρίου στον χώρο έκφρασης Μπαγκλαντές, στην Ομόνοια. Παραλλήλως μιλά για τα …φαντάσματα του, το θέατρο, τη ζωή και τα προσωπικά του αδιέξοδα, με εκείνη την ακαταμάχητη αισιοδοξία που γυροφέρνει δίπλα σε έναν πραγματικά απελπισμένο άνθρωπο, δηλαδή σε έναν Αληθινό Καλλιτέχνη.
Και συνεχίζει: «Ώρες – ώρες είναι τόσο λίγο και τόσο ήσυχο αυτό που συμβαίνει … Μου αρέσει πολύ η ησυχία της παράστασης. Έχω κουραστεί να πηγαίνω και να βλέπω μια παράσταση να προσπαθεί με αγωνία να αποδείξει πόσο καλή είναι. Να πηγαίνουν πάνω κάτω, να φωνάζουν, το ένα σκηνοθετικό εύρημα να διαδέχεται το άλλο, ένα πάρα πολύ βίαιο πράγμα… Θα ήθελα να δω κάτι ήσυχο ή κάτι πολύ προσωπικό, άλλωστε κάθε τι θα έπρεπε να είναι απόλυτα προσωπικό υπό την έννοια ότι αυτό που βλέπεις είναι τόσο προσωπικό που σχεδόν θα πρέπει να είναι λάθος που το παρακολουθείς».
-Μα αυτός δεν είναι και ο λόγος που πηγαίνουμε στο θέατρο; Για να δούμε το προσωπικό να αγγίζει και να γίνεται ολικό; Είναι αποτέλεσμα βάσανου η τέχνη ;
Ακριβώς έτσι! Να ξέρεις πάντως πως αν έχεις την πρόθεση να κάνεις κάτι που είναι προσωπικό, έρχεσαι αντιμέτωπος με άλλα προβλήματα. Το πώς θα το κάνεις θέλει την τεχνική του, την μαεστρία του, είναι τόσο δύσκολο …και πρέπει να έχει και μια συγκεκριμένη δομή που να επαναλαμβάνεται, δεν αντέχεται ο αυτοσχεδιασμός κάθε βράδυ… Με ενδιέφερε η αίσθηση και η ατμόσφαιρα και όχι να ακουσθεί ο λόγος του Μπέκετ…
-Μα στον Μπέκετ δεν υπάρχει και αφήγημα…
Πολύ σωστό! Προσπαθώ να φτιάξω το σύμπαν ενός ανθρώπου που είναι η ατμόσφαιρα του ποιήματος. Τώρα τελευταία ωστόσο έχουν μπει μέσα και πράγματα δικά μου, σε σχέση με την εμμονή μου με το θέατρο και σχετικά με το θέατρο. Το τι κάνω, με τι ασχολούμαι …και που δεν πάει πουθενά όλο αυτό και εγώ συνεχίζω… Δεν έχω τίποτα άλλο να κάνω… Έτσι έχει μπει στην παράσταση και μια τέτοια σκέψη,
κάτι αυτοαναφορικό που είναι η δική μου σχέση με το θέατρο, μια προσωπική αφήγηση.
-Άρα είναι μια εντελώς προσωπική αφήγηση που θέλησες να μοιραστείς με την ελπίδα ότι αυτή μπορεί να συναντήσει κάποιες άλλες αντίστοιχες ή διαφορετικές αφηγήσεις…
Το ότι ασχολούμαι μόνο με το ποίημα του Μπέκετ από μια στιγμή και έπειτα μου φάνηκε φτωχό…
-Πες μου για τη σχέση σου με το θέατρο
Δεν πηγαίνει πουθενά, παρόλο που το αγαπώ … Στο θέατρο είμαι ένας αποτυχημένος. Μιλάω ειλικρινά. Ασχολούμαι τόσα χρόνια και δεν έχω καταφέρει να με πάει κάπου αυτό το πράγμα. Δεν έχω καταφέρει να βρω μια ολοκλήρωση μέσα σε αυτό, ούτε έχω καταφέρει να ζω από αυτό. Σε ό, τι προσπάθησα με το θέατρο απέτυχα!
-Τι ονειρευόσουν;
Να έκανα και εγώ ένα ποίημα σαν το Café Muller της Πίνα Μπάους …όχι δεν μπόρεσα…
-Επιμένεις όμως εμμονικά.
Τι να κάνω; Να ανοίξω τυροπιτάδικο; Δεν γίνεται. Αυτό ακριβώς είναι και το θέμα της παράστασης, το ότι εμμένω σε κάτι. Ο Μπέκετ είναι μια αφορμή. Θα μπορούσες να πεις την καλή εκδοχή ότι το αγαπώ, αλλά και τι άλλο να κάνω. Αυτό έχω μάθει, αυτό θα συνεχίσω. Σαν τον Σίσυφο θα συνεχίσω να σπρώχνω τον βράχο. Το λέει κάπου ο Καμύ ότι δεν έχει ελπίδα, απλά το κάνει…
-Έχεις ελπίδα;
Δεν έχω καμία προσδοκία!
-Δεν είσαι και εύκολη περίπτωση, σαν τουπαμάρος, καμικάζι, χτυπάς και φεύγεις, θα μπορούσες να ήσουν σε έναν θίασο, μία ομάδα, μια παραγωγή, υποστηρικτική διαδικασία …που μπορεί να φαντάζει και να είναι μίζερο για την καλλιτεχνική δημιουργία…
Πάρα πολύ μίζερο, τόσο, όσο μίζερο είναι να μην έχω να πληρώσω τους λογαριασμούς…
-Δεν σου φαίνεται ..σαν με έναν μαγικό τρόπο να το υπερβαίνεις
Το μόνο που έχω είναι στυλ. Δεν έχω τίποτα άλλο. Το στυλ είναι ανεκτίμητο!
-Είναι μεγάλο χάρισμα αυτό!
Δεν μπορούσα να μην μιλήσω πια για όλο αυτό. Η εμμονή έχει πείσμα, ενέργεια, με έχει σώσει. Δεν είμαι κάποιος που έχω λύσει όλα μου τα προβλήματα και αναρωτιέμαι τι να κάνω τώρα: μια performance, ένα σωματικό;
-Πως μιλάει η τέχνη όταν την προσπερνά η ζωή ;
Με όλα αυτά που συμβαίνουν το θέατρο είναι άχρηστο … και εγώ που κάνω άλλη μια παράσταση ανάμεσα σε άλλες τόσες, σχεδόν ντρέπομαι, σχεδόν δεν βρίσκω τον λόγο, δεν βρίσκω κανέναν λόγο, παρόλα αυτά πηγαίνω, παρακολουθώ παραστάσεις, δεν παραιτούμαι, δεν αποσύρομαι. Πριν δέκα χρόνια είχαμε ένα έδαφος να κάνουμε κάτι που είχε ενδιαφέρον πολιτικό, κοινωνικό. Τώρα το μεταμοντέρνο έχει γίνει κατεστημένο, το βλέπεις παντού, συνεχείς αποδομήσεις. Δεν έχει κανένα νόημα αυτό. Το μόνο που ίσως έχει νόημα είναι να κάνεις κάτι πιο προσωπικό, πιο έντιμο…
-Πώς θα χαρακτήριζες την κατάσταση στο ελληνικό θέατρο;
Δεν συμβαίνει τίποτα καινούριο. Όλα λίγο πολύ μοιάζουν. Δεν συμβαίνει κάτι που μπορεί να ταράξει, να δημιουργήσει ένα μεγάλο ερωτηματικό. Κόπηκαν οι επιχορηγήσεις, το κράτος έχει αποσυρθεί και τον ρόλο του τον έχει πάρει η Στέγη. Είμαι πολύ κατά. Δεν μπορούμε να τους συναγωνιστούμε με τίποτα. Φαινόμαστε ακόμη πιο πολύ ερασιτέχνες… Και οι νέες ομάδες δεν έχουν κανέναν θυμό. Οι νέοι παντού ένα μόνο ατού έχουν, τον θυμό τους… Από την άλλη υπάρχει τρελός ανταγωνισμός, δουλειά χωρίς έρευνα. Το μόνο που μας νοιάζει είναι πώς η επόμενη παράσταση θα είναι μια ωραία φωτογραφία. Ε, αυτό δεν πάει πουθενά….
Πληροφορίες
Ποτέ δεν σε ξεχνώ – μια παράσταση για την εμμονή
Μπαγκλαντές, Χαλκοκονδύλη 35, Αθήνα
Πρεμιέρα 21 Σεπτεμβρίου 2015
Η παράσταση βασίζεται στο τελευταίο ποίημα του Σ. Μπέκετ,
”Ποια είναι η λέξη;”.
Ιδέα – Σκηνοθεσία – Ερμηνεία : Κώστας Κουτσολέλος
Βοηθός σκηνοθέτη : Βάσω Καμαράτου
Σκηνικά – Φωτισμοί : Μπαγκλαντές
Παραστάσεις:
Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη & Πέμπτη στις 21.30 για τρεις εβδομάδες
ώρα έναρξης 21.30 / 45 λεπτά
είσοδος ελεύθερη
με προαιρετική οικονομική συνεισφορά
απαραίτητη τηλεφωνική κράτηση στο 6976653260
ο χώρος υποδέχεται αυστηρά έως 30 άτομα
