Θέατρο Ο Ρόλος μου

Ο Τζούλιο, η Κατερίνα, ο Κων/νος και ο Χρόνης ανεβαίνουν «Το Βουνό» και δεν φοβούνται το φόβο!

« Ξεκίνησα να γράφω το Βουνό όταν διάβασα για την υπόθεση Ντίατλοφ, κατά την οποία κάποιοι φίλοι πήγαν μια εκδρομή στα Ουράλια Όρη και όταν μια ομάδα εθελοντών με στρατιωτική συνοδεία τους αναζήτησε, τους βρήκε νεκρούς υπό πολύ μυστήριες συνθήκες. Έλειπαν γλώσσες, ρούχα, η σκηνή τους ήταν σκισμένη, πολύ μυστήρια στοιχεία.  Το πέρασμα που προσπάθησαν να περάσουν λέγεται το πέρασμα του διαβόλου και το βουνό λέγεται το νεκρό βουνό. Η υπόθεση άνοιξε πάλι πρόσφατα». Με αυτά τα λόγια ο ηθοποιός Γιώργος Κατσής ή Τζούλιο, αφηγείται στο artplay.gr την αρχή της ιστορίας από την οποία εμπνεύστηκε το διήγημα «Το Βουνό», που ανεβαίνει στο θέατρο Bios έως και 26 Μαίου, σε δική  του σκηνοθεσία και τρεις αγαπημένους φίλους του ηθοποιούς: τον  Χρόνη Barbarian, τον Κωνσταντίνο Πλεμμένο και την  Κατερίνα Ζησούδη, που μιλούν ο καθένας από την πλευρά του για αυτήν την παράσταση και τη θεματική της.

«Το άγνωστο είναι και τρομακτικό», σημειώνει ο Τζούλιο, εξηγώντας : «σε αυτό που αφηγούμαστε δεν υπάρχει το νουάρ στοιχείο. Πρόκειται για ένα λογοτεχνικό κείμενο που μιλά για εννιά ανθρώπους που νιώθουν από την αρχή μέσα τους ότι ξεκινώντας αυτό το ταξίδι θα πεθάνουν. Σε όλη τη διαδρομή συναντούν πάρα πολύ μυστήριες συνθήκες. Μοιάζει σα να γνωρίζουν ότι πρέπει να κάνουν ένα ταξίδι για να οδηγηθούν στο θάνατο. Δεν είναι τόσο αυτονόητο, το να πεις ανεβαίνω ένα βουνό, κάνοντας  ένα ταξίδι με ό, τι θυσία εμπεριέχει αυτό μέσα  του».

-Τι είναι πρωτόγνωρο για τον κάθε έναν από εσάς σε αυτό το έργο;

Κων/νος Πλεμμένος : «Πως ξανασυναντιέσαι με τον  εαυτό σου. Τη βάση που σε κάνει να θέλεις να μιλήσεις σαν καλλιτέχνης. Βλέπεις τον εαυτό σου από την αρχή του έως τώρα.  Αυτό είναι πρωτόγνωρο»

Κατερίνα Ζησούδη: «Το πρωτόγνωρο είναι ότι ένιωσα πολύ μεγάλη χαρά και τιμή και μια ευθύνη άλλου τύπου. Γιατί ένιωσα ότι όταν ένας άνθρωπος έχει γράψει ένα κείμενο και θέλει να το μοιραστεί και να το παρουσιάσει, έχει πολύ ξεχωριστή σημασία να σε εμπιστευθεί και να σου το προτείνει. Πρώτη φορά δούλεψα τόσο ελεύθερα»

Χρόνης Barbarian: «Για μένα όλο είναι πρωτόγνωρο, η σύμπλευση με τα παιδιά και ο τρόπος που δουλεύουν, είναι καινούριος. Κάθε μέρα έχει σχεδόν κάτι καινούριο και  πρωτόγνωρο που με τρομοκρατεί απίστευτα, γιατί  θέλω τα πράγματα να ακολουθούν κάποιες γραμμές , θέλω ασφάλεια»

-Αυτοί οι άνθρωποι που αποφασίζουν να ανέβουν το βουνό, έχουν προσδοκία;

-Χρόνης: «Ναι πιστεύω ότι έχουν προσδοκία, έχουν απόλυτο στόχο να πάνε εκεί και θα πάρουνε τη ζωή στη μούρη ..»

Κατερίνα: «Πιστεύω ότι έχουν προσδοκία με την έννοια της επιθυμίας. Στα δικά μου μάτια δεν είναι κάποιοι αυτοκαταστροφικοί άνθρωποι που θέλουν να ξεφορτωθούν τη ζωή τους και να χαθούν. Είναι κάποιοι άνθρωποι που ψάχνουν κι επιλέγουν κάτι ακραίο γατί μόνο μέσα από αυτό πιστεύουν ότι μπορεί κάτι να τους φανερωθεί . Το ότι ξέρουν ότι θα πεθάνουν δεν είναι μια αποδοχή. Ρισκάρουν ».

-Αναμετριούνται κι εκείνοι και εσείς από την αρχή με ένα όριο;

-Τζούλιο: «Είναι η πρώτη φράση του διηγήματος : το ξέρουν ότι θα πεθάνουν εκείνο τον χειμώνα. Οφείλεις να διαχωρίζεις τη δουλειά σου από την προσδοκία. Γιατί όσο περισσότερες προσδοκίες έχεις από κάτι, τόσο πιο πολύ θα απογοητευτείς στο τέλος . Περισσότερο είναι μια περιέργεια. Οποιαδήποτε προσωπική απόπειρα ξεκινάω να σχεδιάζω είναι όχι για να κερδίσω τον κόσμο αλλά να τον αφήσω να με σκοτώσει , δηλαδή να τους δείξω τόσο πολύ τον εαυτό μου που αυτό μόνο ωραίο δεν μπορεί να είναι στα μάτια τους. Αυτό το κείμενο είναι με έναν τρόπο τίποτα και όλα αυτά που είναι και κατ΄επέκταση αυτό που είναι τα παιδιά που το παίζουν. Θέλουμε να είμαστε κι όχι να παίζουμε κάτι. Μοχθείς, ρισκάρεις τόσα πολλά πράγματα. Όλο αυτό εμπεριέχει τόσο κόπο και ρίσκο, τόσο ιδρώτα , τόση μεγάλη θυσία, που δεν μπορεί παρά να είναι θυσία στη σκηνή. Η επαφή με το θέατρο είναι ότι ακριβώς επειδή σέβομαι τον θεατή μου δεν θα του δώσω αυτό που θέλει. Δεν μπορεί να μην του δίνεις ευθύνη, ούτε να μην του αντιτίθεσαι . Η παράσταση αυτή είναι αφιερωμένη στα περίεργα μάτια και αυτιά. Άμα δεν είσαι περίεργος σημαίνει ότι είσαι βέβαιος , άμα είσαι βέβαιος δεν αφορά η οποιαδήποτε επαφή μαζί σου. Η βεβαιότητα είναι ο θάνατος οποιασδήποτε εξερεύνησης. Οι ήρωες έχουν περιέργεια. Επειδή ξέρω ότι θα πεθάνω, είμαι περίεργος να δω πως. Το ταξίδι να φτάσεις στο θάνατό σου, η περιέργεια, είναι πολύ σημαντικό εργαλείο».

Κατερίνα : «Η βεβαιότητα ότι ήξεραν ότι θα πεθάνουν εμπεριέχει και το αντίθετό της. Για  να το κάνουν μάλλον δεν έχουν ιδέα τι μπορεί να τους επιφέρει και εύχονται μάλλον να τους αλλάξει και τη ζωή. Όπως και μια παράσταση,  που χρειάζεται μια ευθύνη από το κοινό , χρειάζεται και από σένα που παίζεις ένα άλμα πίστης».

Κων/νος : «Ο θεατής πρέπει να πιστέψει ότι ήρθε να δει κάτι που μπορεί να είναι πέρα από αυτά που έχει συνηθίσει να βλέπει».

Τζούλιο : «Έχει μια φράση ο Οθέλος για τη Δυσδαιμόνα πως τις έλεγε τις ιστορίες του κι αυτή τις άκουγε, τεράστια φράση, ο απόλυτος έρωτας ενός ανθρώπου για έναν άλλον άνθρωπο επειδή τον άκουγε».

Κων/νος: “Καταλαβαίνω τους θετές που δεν έχουν όρεξη να ακούσουν, κάτι που λείπει όχι μόνο στο θέατρο αλλά και στη ζωή. Με την ταχύτητα που ζούμε δεν ακούμε ο ένας τον άλλον».

Κατερίνα: «Αυτό είναι η λογική του ζάπινγκ. Κάνω ζάπινγκ χωρίς να προλαβαίνω να βλέπω»

Κων/νος : «Αυτοί οι άνθρωποι το ήξεραν ότι θα πεθάνουν εκείνον τον χειμώνα. Όλοι το ξέρουμε ότι θα πεθάνουμε, είναι η μόνη βεβαιότητα. Το το γίνεται μετά  δεν το ξέρουμε. Είναι αυτό το υπέροχο που μάλλον γέννησε την τέχνη. Όση ώρα παίζω αναρωτιέμαι και για τη ζωή , τι κάνουμε μέχρι να πεθάνουμε .. πώς ζούμε.. τι κάνουν αυτοί οι άνθρωποι στο ταξίδι τους ..»

Τζούλιο : «Είναι βασικό σύμπτωμα στον ψυχισμό των ηρώων καθώς νομίζουν ότι το υπαρξιακό  κενό θα γεμίσει αν κατακτήσουν κάτι.. και συνειδητοποιούν ότι αυτό δεν αντιμετωπίζεται γεωγραφικά .. όπου και να πας , αν δεν έρθεις αντιμέτωπος με τον εαυτό σου , συναντάς μια παρόμοια ματαιότητα ..»

Κατερίνα : «Για μένα είναι πολύ σημαντικό να αποδεχθούμε ότι υπάρχει ο φόβος και να μην το φοβόμαστε».

Κων/νος: «Είμαστε και σε μια εποχή που ο φόβος είναι πολίτικαλ κορέκτ , πρέπει να φοβάσαι, γιατί αλλιώς είσαι και αλαζόνας ..»

Κατερίνα: «Ο τρόπος που ζεις είναι κι η αναμέτρησή σου με αυτόν τον φόβο».

Χρόνης: «Είναι τρομακτικά αφόρητα υπέροχο, το πώς κάθε ένας από εμάς προσπαθεί λίγο να ξεφύγει από τον εαυτό  του , να ξεχαστεί, γιατί οι σκέψεις από ένα σημείο και μετά είναι κάπως αφόρητες» .

Το Βουνό ως κείμενο  

Τζούλιο: «Το διήγημα αυτό είναι μια θέση και ως προς τη μορφή γραφής όσον αφορά την Ελλάδα σήμερα. Δεν είμαι ευχαριστημένος με τα ελληνικά δείγματα κειμένων που θεωρούνται σπουδαία. Δεν βλέπω κάτι ουσιαστικό, βλέπω μια φόρμα και μια απεικόνιση τελείως αποκομμένη από το συναίσθημα , την ποιητική γλώσσα και την πραγματική αναμέτρηση να κάνεις ψυχογράφημα . Είναι θυμός και παράπονο προς όλο αυτό το ρεύμα και την τάση. Είναι μια αναμέτρηση να γράψω όπως έγραφε ο Μπίχνερ, ο Αλεξάνδρου, ο Κλάιστ, ο Πεντζίκης, να γράψω καλά και να αναμετρηθώ με τη γλώσσα, την ποίηση που είναι ανύπαρκτη, όπως είναι ανύπαρκτη και στις σχέσεις»

Μάνια Ζούση

Κείμενο/Σκηνοθεσία: Γιώργος Κατσής (ή Τζούλιο)

Ηθοποιοί: Χρόνης Barbarian, Κωνσταντίνος Πλεμμένος, Κατερίνα Ζησούδη

Πληροφορίες παράστασης

Bios.Πειραιώς 84 Main

Διάρκεια παραστάσεων έως Κυριακή  26 Μαΐου 2019

Ημέρες παραστάσεων: Πέμπτη έως Κυριακή

Ώρα έναρξης: 21.00

Διάρκεια: 80’

Τιμή Εισιτηρίου: 12 ευρώ κανονικό και 8 ευρώ φοιτητικό/ανέρ